Ο δικός μας ο τόπος, φίλε, είναι φορτωμένος Ιστορία. Αυτά εσύ μπορεί να τα ξέρεις από τα βιβλία που έχεις διαβάσει, από αφηγήσεις που έχεις ακούσει, εμάς όμως μας βαραίνουν. Δεν είναι φυσιολογικό να μιλάς με λέξεις που έχουν τρεις χιλιάδες χρόνια ηλικία, να ζεις παρέα με αρχαίους φιλόσοφους και ποιητές, με ακρωτηριασμένα αγάλματα γυμνών θεών πλάι σε μισογκρεμισμένους ναούς, θέατρα, τάφους, κτερίσματα, όστρακα, σπαρμένα κόκαλα και ανελέητο φως - αυτά όλα μας έχουν στοιχειώσει.
Ο δικός μας τόπος, φίλε, είναι το σύνορο Δύσης και Ανατολής, Ευρώπης και Ασίας, όπου ζουν δυο κόσμοι εντελώς διαφορετικοί, με άλλη αντίληψη και στάση ζωής, νοοτροπία, κουλτούρα, πολιτισμό. Κι εμείς, όντας ανάμεσά τους, μπάζουμε κι απ τις δυο μεριές, ορθολογιστές και αεροβάτες, ρεαλιστές και παραμυθάδες, πονηροί και εύπιστοι, με το συναίσθημα να πνίγει το λογικό μας και με την παράδοση να ορίζει το παρόν και το μέλλον μας. Οδυσσέας και Καραγκιόζης οι δυο σημαδούρες μας.
Ο δικός μας τόπος, φίλε, πέρασε δύσκολες καταστάσεις. Ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από την έναρξη της Επανάστασής μας (1821) και έχουμε κρατική υπόσταση λιγότερη από 200 χρόνια (από το 1827 πες), ενώ ζήσαμε κοντά 400 χρόνια τουρκική κατοχή. Υπογραμμίζω το τουρκική, διότι άλλοι ελληνικοί τόποι, όπως τα Επτάνησα, που είχαν κατοχή βενετσιάνικη, διαμορφώθηκαν αλλιώς με κατεύθυνση δυτικότροπη - όχι ανατολίτικη, κάτι που είναι φανερό στους τρόπους τους.
Να σημειώσω ότι και από αυτά τα σχεδόν 200 χρόνια του ελεύθερου πολιτικού βίου μας, μόνο τα μισά περίπου ανήκουν στο σημερινό ελληνικό κράτος, αφού δε σχηματίστηκε όλο εξαρχής αλλά μεγάλωνε σταδιακά, ως το 1947 που πήραμε και τα Δωδεκάνησα. Το 1864 ενώθηκαν στον εθνικό κορμό τα Επτάνησα, το 1881 η Θεσσαλία, το 1912-13 η Ήπειρος, η Μακεδονία και νησιά του ανατολικού Αιγαίου, το 1920 η Θράκη. Καταλαβαίνεις ότι αυτή η ενσωμάτωση δεν έγινε εύκολα ούτε ανώδυνα.
Αλλά και ο ελεύθερος πολιτικός βίος στον τόπο μας ποτέ δεν έπαψε να είναι ταραγμένος. Αλυτρωτισμοί, πόλεμοι, διχασμοί, κινήματα, δικτατορίες, η μικρασιατική καταστροφή του 1922, ο πόλεμος του 40, κατοχή, αντίσταση, εμφύλιος, κυπριακό, ο ξένος παράγοντας και η εξάρτηση του κράτους μας, κακοδιοίκηση, αστυφιλία και ποικίλες μεταναστευτικές εισροές, αντίπαλα ρεύματα που υπονομεύουν το σύστημα επιδιώκοντας την ανατροπή του - σπάνια είχαμε ομαλή κοινωνικοπολιτική ζωή και πορεία.
Επιπλέον ο τόπος μας ελάχιστα ευτύχησε σε ικανούς πολιτικούς ηγέτες, ταλανίστηκε πολύ από πολιτικά πάθη και αλληλοσπαραγμούς, από ξενοκίνητες έριδες και ανταγωνιστικά συμφέροντα, από διαμάχες για την εξουσία που δίχαζαν το λαό υποθάλποντας ανυπακοή και παραβατικές συμπεριφορές στο όνομα της ελευθερίας και της δημοκρατίας - φαινόμενα τα οποία ζει και σήμερα ο τόπος μας, δίνοντας την εικόνα λαού που είναι δύσκολο να πειθαρχήσει και χώρας που είναι δύσκολο να κυβερνηθεί.
Τέλος θα πρέπει να προσθέσω ότι μετά την απαλλαγή του από τη στρατιωτική δικτατορία και κατά τη λεγόμενη μεταπολίτευση (δηλαδή από το 1974 και εντεύθεν) ο τόπος μας ήπιε μεγάλες ποσότητες άκρατης ελευθερίας και πλαστής ευμάρειας, με συνέπεια τη χαλάρωση των αμυντικών μηχανισμών του κράτους αλλά και των ηθικών αντιστάσεων πολιτικών και πολιτών, ώσπου έφτασε ο τόπος μας στην πρόσφατη δοκιμασία του, φίλε, από την οποία πάντως ελπίζουμε να βγει ωριμότερος.
