Μιχάλης Κασσωτάκης
Στο φως των στοχασμών και των ονείρων
Ποιητική συλλογή
Εκδόσεις Γρηγόρη, Αθήνα 2019
Όταν ο δάσκαλός σου, ένας άνθρωπος για τον οποίο μόνο ευγνωμοσύνη χρωστάς, γιατί σε εμπιστεύτηκε, εκτίμησε τη δουλειά σου και σε ενθάρρυνε να προχωρήσεις στο δύσκολο δρόμο της εκπαίδευσης με αυτοπεποίθηση, σου αποκαλύπτει και μια άλλη πλευρά του, την ποιητική, ο θαυμασμός διπλασιάζεται. Ο Μιχάλης Κασσωτάκης υπήρξε για μένα σπουδαίος εμπνευστής στα χρόνια 1997-2000, όταν αποσπάστηκα στο Κ.Ε.Ε. και εργαστήκαμε σε ομάδες (με την Εριέττα Δεληγιάννη, τον Μανώλη Στεργιούλη, τη Ζωή Σπανάκου, τη Μαρία Καροφυλλάκη, την Πηνελόπη Παπαϊωάννου, την Νατάσα Πατούνα κ.ά.) για την Αξιολόγηση των μαθητών στα φιλολογικά μαθήματα. Μου δίδαξε τη συνεργασία, πώς δουλεύεις αρμονικά σε ομάδες, πώς συγκεντρώνεις όλες τις δυνάμεις σου για να ολοκληρώσεις επιτυχώς ένα έργο, τι σημαίνει αξιολόγηση, με ποια παιδαγωγική στάση διαχειριζόμαστε τα προβλήματα της τάξης και πολλά άλλα.
Και τώρα έχω στα χέρια μου με εκλεκτή αφιέρωση την ποιητική του συλλογή Στο φως των στοχασμών και των ονείρων (Εκδόσεις Γρηγόρη 2019), ποιήματα που αναμετρώνται με τα «χρόνια του και τα χαρτιά του» κι αποτελούν ένα λυρικό απολογισμό ζωής. Κύριοι άξονες της συλλογής είναι ο χρόνος, η μνήμη, η φθορά, ο πόνος των ανθρώπων και των πραγμάτων, η ανθρωπιά. Κοιτάζοντας τα κεριά που πίσω έσβησαν, το ποιητικό υποκείμενο νιώθει τη χαρά της δημιουργίας για όσα έχτισε, παρά τις αντιξοότητες που δοκίμασε στο πέρασμα των χρόνων, αλλά και ευτυχία κι ικανοποίηση για όσα πρόσφερε και πήρε, θαυμασμό και ευγνωμοσύνη για την ομορφιά της ζωής. Κοιτάζοντας τα κεριά που απομένουν, μελαγχολεί λυρικά για τη θνητότητα του ανθρώπου, για τον πανδαμάτορα χρόνο, για τις μικρές αναλαμπές που απομένουν κάποια στιγμή στη ζωή όλων μας
Το βιβλίο αφιερώνεται στην αγαπημένη σύντροφο της ζωής του που έφυγε πρόωρα, την Κατερίνα Μαριδάκη-Κασσωτάκη, στην οποία αφιερώνει όμορφους, συγκινητικούς στίχους, ειλικρινείς και αυθεντικούς.
Η ποιητική γλώσσα του Μιχάλη Κασσωτάκη είναι καλοδουλεμένη, οι στίχοι είναι γλαφυροί και νοηματικά σαφείς, ο τόνος μελαγχολικός. Διαβάζοντάς τους, νιώθεις πραγματικά στα κατάβαθα της καρδιάς σου αυτό που έγραψε κάποτε στην αναφορά στον Γκρέκο ο Νίκος Καζαντζάκης, υμνώντας τον ’νθρωπο: «Γειά σου, μωρέ άνθρωπε, δίποδο μαδημένο πετειναράκι! Είναι αλήθεια, και μην ακούς, αν δε λαλήσεις εσύ το πρωί, ήλιος δε βγαίνει!».
Ευχαριστούμε, δάσκαλε! Πολλά συγχαρητήρια για όσα μας χάρισες και εξακολουθείς να μας χαρίζεις!
