Ο τόπος μας πέρασε δέκα πολύ δύσκολα χρόνια. Σ’ αυτά τα χρόνια τα είδαμε όλα: μαγαζιά να κλείνουν το ένα μετά το άλλο, την Αθήνα να ερημώνεται και να καίγεται, ανθρώπους να ψάχνουν για τροφή στους κάδους των σκουπιδιών και στα συσσίτια, άστεγους να κοιμούνται στα πεζοδρόμια,  την επαιτεία να συναγωνίζεται την παραβατικότητα, την ανεργία να φτάνει στο ζενίθ και την ποιότητα ζωής μας να πέφτει στο ναδίρ.

Είδαμε τους «αγανακτισμένους» στην πλατεία Συντάγματος να μουτζώνουν τη Βουλή, να καθυβρίζουν την πολιτική και τους πολιτικούς συλλήβδην, είδαμε κουκουλοφόρους ορνεοκέφαλους και ποικίλα φασιστοειδή να ζουν την επανάστασή τους υπό την ανοχή της  αδύναμης και αμήχανης κυβέρνησης.

Αυτά ως το 2015, οπότε επιτυγχάνεται ο στόχος και αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση της χώρας ο αντισυστημικός και σχεδόν κομμουνιστικός ΣΥΡΙΖΑ με τη σύμπραξη των σχεδόν ακροδεξιών ΑΝΕΛ, ένα τραγελαφικό σχήμα στο οποίο καταστάλαξε η επαναστατημένη αγανάκτηση και η καθοδηγούμενη λαϊκή οργή.

Ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ και Πρωθυπουργός ήταν ένας νέος και πολύ αξιόλογος πολιτικός, ο Αλέξης Τσίπρας, που με μεγάλη άνεση, σιγουριά και ευφράδεια κατηγορούσε τους κακούς δανειστές, τη Γερμανία και την Ευρώπη, έταζε λαγούς με πετραχήλια και τελικά έπεισε την πλειοψηφία του λαού η οποία, ακούγοντας αυτά που ήθελε να ακούσει, τον πίστεψε με την απελπισία του  πνιγμένου που πιάνεται από τα μαλλιά του,  επενδύοντας στην ‘’πρώτη φορά Αριστερά’’ κυβέρνηση μεγάλες προσδοκίες.

Η κυβέρνηση προσπάθησε πολύ και - παρά τη σκληρή και ενίοτε άδικη πολεμική που της ασκήθηκε- σε γενικές γραμμές τα κατάφερε.  Δε μπόρεσε όμως να ανταποκριθεί ούτε στις δικές της εξαγγελίες ούτε βέβαια στις προσδοκίες του λαού, ο οποίος ένιωσε διαψευσμένος και εξαπατημένος. Επιπλέον   φανερώθηκαν καθ’ οδόν απειρίες και αδυναμίες, αντιφάσεις και ιδεολογικές αγκυλώσεις, κρούσματα αλαζονείας και απρέπειας, λαθεμένες αναγνώσεις   της πραγματικότητας, υπερβολική ανοχή της παραβατικότητας κ.α.

Έτσι στις πρόσφατες εκλογές (7/7/19) ο λαός επένδυσε τις προσδοκίες του στη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, που από την πρώτη στιγμή έδειξε ασυνήθιστη για τα ελληνικά δεδομένα  ετοιμότητα, εργατικότητα και οργανωτικότητα, σε συνδυασμό με σαφή βούληση για επιστροφή της χώρας στη συστημική ομαλότητα, την (υγιή) κανονικότητα, την ευνομία και την ανάπτυξη. Ένα νέο ξεκίνημα  προς την  ανόρθωση.

Στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο ο πρωθυπουργός έδωσε σε κάθε υπουργό ένα φάκελο με τους στόχους που πρέπει, κατά το πρόγραμμα, να υλοποιηθούν. Κρατώ  το φάκελο με τις πολύ συγκεκριμένες δράσεις που πρέπει να εκτελέσει το Υπουργείο Παιδείας και η νέα Υπουργός κ. Κεραμέως.  Διαβάζω τα ζητούμενα: κατάργηση του ασύλου ανομίας
αναβαθμισμένο Δημόσιο Πανεπιστήμιο
εμπιστοσύνη στο δημόσιο σχολείο, στους εκπαιδευτικούς και στους διευθυντές
απελευθέρωση του σχολείου από τον ασφυκτικό έλεγχο του Υπουργείου (τι εννοεί;)
ανάδειξη της Επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης
ενίσχυση της ειδικής αγωγής
  ουσιαστικός επαγγελματικός προσανατολισμός από το γυμνάσιο
ενίσχυση  των προτύπων και πειραματικών
απόκτηση πιστοποιημένων γνώσεων πληροφορικής και ξένων γλωσσών

Προσυπογράφουμε βέβαια για το καλό της εκπαίδευσης και ευχόμαστε, ξέροντας όμως ότι όλα αυτά εύκολα λέγονται αλλά δύσκολα, πολύ δύσκολα, γίνονται. Παραταύτα, είναι σημαντικό να ξέρουμε τι θέλουμε και κατά πού βαδίζουμε. Τα υπόλοιπα θα φανούν στην πράξη και στην πάλη με τις αντιστάσεις της πραγματικότητας.