Η ΝΕΑ ΠΑΙΔΕΙΑ επανειλημμένα έχει σχολιάσει την κατάσταση που επικρατεί στα πανεπιστήμια, κυρίως της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, αλλά και στα σχολεία της μέσης εκπαίδευσης, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, αφότου η κυβέρνηση επανέφερε το περίφημο άσυλο στα πανεπιστήμια. Κανένας βέβαια υπουργός παιδείας δεν καταδέχτηκε, λαμβάνοντας υπόψη τα σχόλια του περιοδικού μας, αλλά και των ΜΜΕ, ν ασχοληθεί με την κατάσταση που επικρατεί στα σχολεία και στα πανεπιστήμια και να δώσει μια λύση. Η κατάσταση ιδιαίτερα στον πανεπιστημιακό χώρο τελευταία φαίνεται να έχει γίνει ανεξέλεγκτη και κανένας να μην αναλαμβάνει την ευθύνη ν αποκαταστήσει τη σωστή λειτουργία του ιδρύματος.
Το καλοκαίρι του 1963, όταν ό τότε πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής πληροφορήθηκε τη δολοφονία του βουλευτή Γρ. Λαμπράκη, λέγεται ότι αναφώνησε οργισμένος. «Ποιος επιτέλους κυβερνάει αυτόν τον τόπο;». Παρακολουθώντας τις τελευταίες μέρες αυτά που συμβαίνουν στο πανεπιστήμιο, αλλά και γενικότερα στην εκπαίδευση, αναρωτιέται κανείς ποιος κάνει αλήθεια κουμάντο στην εκπαίδευση.
Πριν από το 1981 το Υπουργείο Παιδείας με τα καλά του και τα στραβά του καθόριζε απόλυτα την εκπαιδευτική πολιτική της χώρας. Από τη μεταπολίτευση κι ύστερα σημαντικό ρόλο στον καθορισμό της εκπαιδευτικής πολιτικής του Υπουργείου απόχτησαν το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και οι συνδικαλιστικοί σύλλογοι των τριών βαθμίδων της εκπαίδευσης (ΔΟΕ, ΟΛΜΕ κλπ), όργανα βέβαια θεσμοθετημένα, που ήταν αρωγοί στον αγώνα του Υπουργείου για μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης. Τη δεκαετία όμως του 1980 οι συνδικαλιστές πέτυχαν να ψηφιστεί ένας νόμος που καταργούσε την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, με αποτέλεσμα να καταλαμβάνουν τις περισσότερες θέσεις ευθύνης στα σχολεία συνδικαλιστές και κομματόσκυλα, κι ένας άλλος νόμος, που καθιέρωσε το περίφημο «πανεπιστημιακό άσυλο», συνέπεια του οποίου από τότε ήταν ο πανεπιστημιακός χώρος να καταστεί σταδιακά άβατος για τα όργανα του κράτους, αλλά ελεύθερος για «κάθε καρυδιάς καρύδι». Έτσι τελευταία αλήτες, άστεγοι, μαχαιροβγάλτες, ναρκομανείς, ναρκέμποροι κι άλλα κοινωνικά παράσιτα, που παλιότερα κινούνταν στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής και χαρακτηρίζονταν ως υπόκοσμος, σήμερα φαίνεται να έχουν βρει μόνιμο στέκι στους χώρους του πανεπιστημίου.
Βέβαια τα ανεπάγγελτα αυτά άτομα σήμερα δεν αποκαλούνται «αλήτες ή υπόκοσμος», αλλά έχουν περιβληθεί με ιδεολογικό-πολιτικό περίβλημα. Λέγονται «αναρχικοί ή αντιεξουσιαστές», τάχα μου πως αντιτίθενται ιδεολογικά σε κάθε μορφή εξουσίας, εκτός βέβαια από αυτή που προσπαθούν να επιβάλουν οι ίδιοι. Δε διαφέρουν όμως σε τίποτα από τους παλιούς «αλήτες». Στην πραγματικότητα δεν έχουν καμιά ιδεολογική σχέση με το κίνημα του αναρχισμού και των αντιεξουσιαστών του 19ου αιώνα, που ίδρυσαν οι ιδεολόγοι του σοσιαλιστικού κινήματος Ουίλιαμ Γκόλντουιν, Μιχαήλ Μπακούνιν, Πιέρ Προυντόν κλπ. Εκείνοι αγωνίζονταν να δημιουργήσουν μια κοινωνία χωρίς κράτος και καταπιεστικές εξουσίες, στο οποίο οι πολίτες θα είναι ίσοι και χωρίς καταπιεστές και καταπιεζόμενους. Οι σημερινοί χαίρονται να καταπιέζουν, να τρομοκρατούν, να καταστρέφουν και να εξευτελίζουν τις αρχές. Κι αφού η πολιτεία τους παραχωρεί ασυλία στους πανεπιστημιακούς χώρους, είναι επόμενο να εγκατασταθούν εκεί και να διαπράττουν ό,τι παρανομία περάσει απ το μυαλό τους. Χαίρονται την καταστροφική τους μανία κοροϊδεύοντας και προκαλώντας την κοινωνία και την κυβέρνηση.
Κι ο απλός πολίτης αναρωτιέται: ο κ. Υπουργός Παιδείας τι κάνει; Φαίνεται ότι το μόνο που κάνει είναι να επιπλήττει τους καθηγητές, πρυτάνεις και φοιτητικές οργανώσεις, που καταγγέλλουν την κατάσταση, και περιμένει να αναπτυχθεί ένα «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα», που θα σταθεί απέναντι στους «ταραχοποιούς-βάνδαλους». Ζήσε Μάη μου δηλαδή. Φοβούμαι πως στην πραγματικότητα ο κ. Υπουργός προτείνει σε μια μερίδα φοιτητών με αντίθετες αντιλήψεις να πάρει τα παλούκια ή τα όπλα. Κι ο καθένας μπορεί να φανταστεί τότε τι θα συμβεί.
Μία απ αυτές τις ομάδες «αναρχικών νταβατζήδων» συνέπηξαν σωματείο ̵ μη αναγνωρισμένο βέβαια ̵ αποκαλούμενο «Ρουβίκωνας», ο οποίος προκαλεί τόσο έντονα τον Υπουργό και την πανεπιστημιακή κοινότητα και τις αρχές, ώστε άνοιξαν και γραφείο στη Φιλοσοφική Αθηνών, ενώ δεν παρέλειψαν να στήσουν κι ένα ρεμπέτικο γλέντι, γελοιοποιώντας το ίδιο το κράτος. Κυριολεκτικά «αλωνίζουν», κάνουν ό,τι θέλουν. Και σαν να μην έφτανε αυτό, εισέβαλαν με το έτσι θέλω και στο γραφείο του κ. Γαβρόγλου, που καθόταν περιδεής στην καρέκλα του υφιστάμενος τις φωνές και τις ύβρεις ενός συρφετού αγενέστατων νεαρών, που δε σέβονταν ούτε την ηλικία ούτε το αξίωμα του Υπουργού. Ήταν να τον λυπάσαι τον κ. Υπουργό. Μια κατάσταση αδιανόητη για οποιαδήποτε χώρα. Αλλά για τον κ. Υπουργό κατανοητή.
Από την άλλη, όποια παρέα μαθητών αποφασίσει να «ξεμουδιάσει» λίγο, καταλαμβάνει το σχολείο της, με αίτημα τάχα μου ν αποσυρθεί το προτεινόμενο από το Υπουργείο «νομοσχέδιο». Το έχουν, βλέπετε, μελετήσει οι μαθητές, ιδιαίτερα εκείνοι που δεν «ανοίγουν βιβλίο»! Κι όλα αυτά βέβαια δεν αγγίζουν τους «αγωνιστές» της ΔΟΕ, ΟΛΜΕ κλπ. Αυτοί για άλλα πιο σοβαρά θέματα τυρβάζουν, π.χ. πώς θα κλείσουν τα σχολεία, για να διεξάγουν τις εκλογές τους. Εκείνοι οι «πισωδρομικοί, εκμεταλλευτές των εργαζόμενων» Αμερικανοί διεξάγουν τις εθνικές εκλογές τους ημέρα εργάσιμη, Τρίτη, χωρίς να φεύγουν από τις δουλειές τους παρά μόνο μισή ώρα όσο χρειάζονται, για να ψηφίσουν. Εδώ δάσκαλοι και καθηγητές κλείνουν τα σχολεία την ημέρα των εκλογών τους. Το Σαββατοκύριακο ή τα απογεύματα δε φτάνουν! Κι ένα 10-20% μάλιστα δεν πάει να ψηφίσει! Κι ύστερα παραπονιούνται που όλο και περισσότεροι γονείς «κάνουν το
παξιμάδι», προκειμένου να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία, που λειτουργούν βέβαια χωρίς κλεισίματα. Σε λίγο στο δημόσιο σχολείο θα πηγαίνουν μόνο παιδιά των άνεργων και όσων με δυσκολία επιβιώνουν. Κι όσοι μπορούν, θα στέλνουν τα παιδιά τους σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, μια που εκεί αυτά λειτουργούν, δεν έχουν «Ρουβίκωνες».
Ύστερα από αυτά αναρωτιέται κανείς. Ποιος κάνει κουμάντο στα σχολεία και στα πανεπιστήμια; Υπάρχει κανένας υπεύθυνος, όπως παλιότερα το Υπουργείο και οι εκπαιδευτικοί θεσμοί, για να συμμαζέψει την κατάσταση ή οι άνθρωποι του περιθωρίου, που αυτοαποκαλούνται «αναρχικοί και αντιεξουσιαστές», οι ναρκέμποροι και ο λοιπός υπόκοσμος θα επιβάλουν το δικό τους νόμο ; Εκτός κι αν,
«δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα
προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα», που λέει κι ο ποιητής.
Κι εμείς εδώ στη ΝΕΑ ΠΑΙΔΕΙΑ και στα άλλα εκπαιδευτικά περιοδικά προσπαθούμε να προβληματιστούμε σε θέματα παιδείας και εκπαίδευσης, με τη σκέψη πως ίσως βοηθήσουμε τόσο το δημιουργικό δάσκαλο όσο και τους ταγούς της εκπαίδευσης να προβληματιστούν, για να αναβαθμίσουν το σχολείο, ώστε αυτό να διαμορφώσει μια νέα γενιά πολιτών καλύτερη από τη δική μας! Μήπως ματαιοπονούμε;
