Ο Ουμπέρτο Έκο έγραψε κάπου ότι η παγκόσμια  λογοτεχνία αρχίζει με έναν καβγά και ο καβγάς γίνεται για μια γυναίκα... Ξέρουμε βέβαια ότι ο μεγάλος καβγάς έγινε  ανάμεσα στον Αγαμέμνονα και τον Αχιλλέα για την όμορφη Βρισηίδα και ότι με τον καβγά αυτόν αρχίζει η Ιλιάδα του Ομήρου, το έργο  που συνιστά την απαρχή της παγκόσμιας λογοτεχνίας, η οποία έκτοτε  βρίθει από καβγάδες για γυναίκες.

 Πριν απ’ αυτόν τον καβγά, πάλι για μια γυναίκα, είχε αρχίσει ένας πόλεμος,  ο Τρωικός. Αυτός έγινε για την ωραία Ελένη, το αιώνιο σύμβολο της γυναικείας ομορφιάς, που την ‘’απήγαγε’’, όπως λέμε στα παιδιά, ο Πάρης, το βασιλόπουλο της Τροίας, ενώ βέβαια με τη θέλησή  της τον ακολούθησε  εγκαταλείποντας τον άντρα της, το βασιλιά της Σπάρτης Μενέλαο, και την οικογενειακή της εστία.

 Οι  ρεαλιστές και οι αποδομιστές θα πουν πως η Ελένη ήταν το πρόσχημα ενός κατακτητικού πολέμου, ενώ όσοι ακολουθούν τη μυθική παράδοση, ξέρουν ότι η Ελένη ήταν η ανταμοιβή που είχε τάξει στον Πάρη η θεά  Αφροδίτη, όταν αυτός, κρίνοντας τις θεές  για την ομορφιά τους  στα πρώτα  ‘’καλλιστεία’’, την προτίμησε από την Ήρα και την Αθηνά και της έδωσε το μήλο που έγραφε ‘’τη καλλίστη’’, να δοθεί δηλαδή στην ομορφότερη.

 Το μήλο αυτό όμως το είχε ρίξει στους συνδαιτημόνες  που γιόρταζαν στο Πήλιο τους γάμους του Πηλέα με τη Θέτιδα, η θεά Έρις, οργισμένη που δεν την κάλεσαν στο γάμο, ενώ είχαν καλέσει όλους τους θεούς και τις θεές. Και δεν την κάλεσαν επειδή η Έρις είναι η  Διχόνοια, αυτή που δημιουργεί συνεχώς ταραχές, φιλονικίες  και διαμάχες τις οποίες σχεδόν όλοι απεχθάνονται αλλά η Έρις βρίσκει πάντα  τρόπο να τις προκαλεί.

  Παντού και πάντα ρίχνει ένα ‘’μήλο’’ (το μήλο της Έριδος) με την προτροπή να δοθεί, κατά περίπτωση, στην ομορφότερη, στο γενναιότερο, στον ισχυρότερο, στον ευφυέστερο, στον ‘’καλύτερο’’. Και επειδή πολλοί θεωρούν τον εαυτό τους ως τον καλύτερο, αρχίζουν  έριδες, διενέξεις, συγκρούσεις. Το ‘’μήλο’’ (=βραβείο), κίνητρο του ανταγωνισμού αλλά και  ρίζα της διχόνοιας, αποτελεί συχνά το δόλωμα που ρίχνει η Έρις για να σπείρει την αντιπαλότητα, το διχασμό και τη ρήξη.

 Ο Διονύσιος Σολωμός στον Ύμνο του, γραμμένο το 1823, μέσα στην Επανάσταση, βλέποντας τις διχόνοιες των αγωνιστών να απειλούν την αγωνιζόμενη Ελευθερία, προσωποποιεί την Έριδα, τη Διχόνοια, με γυναίκα που κρατάει στο χέρι αντί για μήλο ένα σκήπτρο (σύμβολο της αρχηγίας, της εξουσίας)  και χαμογελώντας  το προσφέρει στον αγωνιστή προτρέποντάς τον να γίνει αρχηγός αυτός και κανένας άλλος.

                                        Η Διχόνοια που βαστάει / ένα σκήπτρο η δολερή

                                        καθενός χαμογελάει / ‘’παρ’ το’’ λέγοντας ‘’κι εσύ’’.

"Μη το πιάσετε", συμβουλεύει ο ποιητής. Ωραίο είναι βέβαια το σκήπτρο αλλά οι συνέπειές του μπορεί να αποβούν ολέθριες. ’δικα συμβουλεύει όμως

Επειδή λοιπόν όλα αυτά ξεκίνησαν από τα μυθικά χρόνια και συμβαίνουν έκτοτε  στον τόπο μας ανελλιπώς, φοβούμαι πως η Έρις είναι εθνική μας θεά και η διχόνοια  εθνική ασθένεια, (όχι η μόνη), λίαν οδυνηρή και (αυτο)καταστροφική, ιδίως όταν οδηγεί σε πολώσεις και  διχασμούς, από τους οποίους τόσο υπέφερε και στους οποίους θητεύει ακόμη η χώρα μας αδυνατώντας να ορθοποδήσει.