Ο Αδαμάντιος Κοραής (1748-1833), Σμυρναίος, με χιώτικη καταγωγή, επιφανής διδάσκαλος του Γένους και εξέχουσα πνευματική μορφή του Ελληνισμού, έζησε στο Παρίσι, τας «Νέας Αθήνας», κατά την έκφρασή του, την εποχή του Διαφωτισμού και της Ελληνικής Επανάστασης, από το 1788 ως το τέλος της ζωής του. Ο τάφος του βρίσκεται στο κοιμητήριο του Montparnasse (όρος Παρνασσός), δίπλα στον τάφο του ελληνιστή φίλου του Jean Francois, Thurot, με το ακόλουθο επιτύμβιο επίγραμμα στα ελληνικά και στα γαλλικά.

Ἀδαμάντιος Κοραῆς/Χῖος/ὑπὸ ξένην μὲν/ἴσα δὲ τῇ φυσάσῃ μ’ Ἑλλάδι/πεφιλημένην γῆν/τῶν Παρισίων κεῖμαι.

«Ce noble enfant des Grecs évoquant leur génie,

Fit lever à sa voix un peuple de héros.

La France, ô Coraïs, ta seconde patrie,

Te garde avec orgueil dans la paix de tombeaux.»

(Αυτό το ευγενικό τέκνο των Ελλήνων που ανακαλεί τη γενιά τους, έκαμε να εγερθεί με τη φωνή του ένας ηρωικός λαός. Η Γαλλία, Κοραή, η δεύτερη πατρίδα σου, σε φυλάσσει με υπερηφάνεια στην ειρήνη των τάφων).

            Στη γαλλική πρωτεύουσα ο Κοραής έζησε, ως αυτόπτης μάρτυρας, τις θυελλώδεις ημέρες τής Γαλλικής Επανάστασης και σχετίστηκε με κορυφαίους Γάλλους λογίους, Ελληνιστές και διανοητές, αγωνιζόμενος παντοιοτρόπως να αφυπνίσει πνευματικά το υπόδουλο Γένος, με την έκδοση του πολύτομου έργου του.

            Για την όλη του επιστημονική δραστηριότητα του προτάθηκε, τρεις φορές, η έδρα καθηγητή στη Σορβόννη και στο Collège de France καθώς και ως μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, θέσεις που θα του εξασφάλιζαν άνετη οικονομική ζωή, αλλά δεν δέχθηκε. Αρκέστηκε μόνο σε μια μικρή ισόβια σύνταξη, που του χορήγησε ο Ναπολέων, ως αμοιβή, για την εξαίρετη έκδοση των Γεωγραφικών του Στράβωνος.

            Η φήμη του είχε κερδίσει την εκτίμηση των σοφών της Γαλλίας, που μιλούσαν επαινετικά για τον «Γραικό του Παρισιού», ως απόστολο του ευρωπαϊκού διαφωτισμού.

            Η προσωπικότητα του Κοραή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη γαλλική πρωτεύουσα και, ως εικός, ξενίζει η απουσία ονοματοθεσίας σε μια παρισινή οδό, επισφραγίζοντας, έτσι, περίτρανα την παρουσία του Έλληνα σοφού στην πόλη των φώτων.

            Από πλευράς ελληνικής, αίσθηση προκαλεί η παράλειψη αναφοράς, στα βιβλία της Ιστορίας της Νεοελληνικής Εκπαίδευσης, για το Ελληνικόν Λύκειον Παρισίων, γέννημα της εκπαιδευτικής θεωρίας και πράξης του Κοραή, που λειτούργησε για λίγο (1831-1833). Ένα σχολείο που σκόπευε, όπως το ονειρευόταν ο Κοραής, στην επιστημονική και φιλολογική μόρφωση των μαθητών, των «ελληνικών μειρακίων» και παρουσιάζει αρκετές αναλογίες με το Ανώτερο Δημοτικό Παρθεναγωγείο του Βόλου, του Αλέξανδρου Δελμούζου, ογδόντα χρόνια αργότερα (Βλ. Νίκος Βαρμάζης, Αδαμάντιος Κοραής. Ένας ανεξάντλητος κόσμος, σ.σ. 152-161).