Άλλο είναι το 1982 και άλλο το 2017. Τα χωρίζουν τα 35 χρόνια που παρεμβάλλονται. Τα επαναστατημένα χρόνια της μεταπολιτευτικής κορύφωσης, της δικαίωσης των αγώνων, της μεγάλης αλλαγής και του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας, τα χρόνια της ανεύθυνης δημοκρατικής ευφορίας, των παχιών λόγων και των παχιών αγελάδων, με τα χρυσοφόρα πλαίσια στήριξης, με το δανεικό χρήμα να ρέει αφειδώς, με το μεγάλο φαγοπότι των επιτήδειων, και με τη φυσική συνέπεια όλων αυτών: τα οκτώ χρόνια της χρεοκοπίας και των ισχνών αγελάδων, τα χρόνια του έσχατου εξευτελισμού της χώρας και της εξαθλίωσης του λαού. Τεράστια η απόσταση λοιπόν.

Το 1982 νομοθετήθηκαν αυτά που έπρεπε και όπως έπρεπε να νομοθετηθούν, κατά την αντίληψη της πολιτικής ηγεσίας,   καλύπτοντας – λίγο ή πολύ – ζητήματα της τότε εποχής. Τα ελληνικά ΑΕΙ  πχ.  έπρεπε να εκσυγχρονιστούν, να εκδημοκρατιστούν και να απαλλαγούν από τον αυταρχισμό του καθηγητικού κατεστημένου.  Το θεσμικό πλαίσιο που υιοθετήθηκε είχε  στοιχεία υπερβολής, καθώς μεταφύτευε στα καθ’ ημάς το γαλλικό κυρίως μοντέλο, όπως είχε διαμορφωθεί μετά τον περίφημο Μάη του ’68. Οι κατακτήσεις του Μάη του ’68 περιείχαν γενναίες δόσεις  λαϊκισμού και ελευθεριότητας - τις έζησα. Όλοι κάπνιζαν στο μάθημα πίνοντας τον καφέ τους. Ντουμάνιαζε η αίθουσα από τα τσιγάρα. Όποιος ήθελε μπαινόβγαινε την ώρα του μαθήματος. Προπηλακίζονταν και στιγματίζονταν ως φασίστες όσοι διδάσκοντες δε δήλωναν αριστεροί ή φιλοαριστεροί. Οι φοιτητές μετείχαν στη διοίκηση και οι φοιτητικές παρατάξεις όλου του φάσματος της Αριστεράς γέμιζαν με αφίσες και συνθήματα τοίχους και κοινόχρηστους χώρους.

Όλα αυτά πέρασαν και στα ελληνικά ΑΕΙ de facto με τη μεταπολίτευση και το 1982 πια νομοθετήθηκαν. Επιπλέον νομοθετήθηκε και το άσυλο των ελληνικών ΑΕΙ, άρα και η ασυλία των τελουμένων σ’ αυτά, με στόχο να καταστούν τα ΑΕΙ αυτόνομες νησίδες πλήρους ελευθερίας  και προπύργια της δημοκρατίας χωρίς αστυνόμευση. Αυτά, ενώ ακούονται πολύ ωραία, στην πράξη έδιναν τη δυνατότητα σε οργανωμένες μειοψηφίες φοιτητών  και συνεργατών να επιβάλλουν δυναμικά τη θέλησή τους, δηλαδή των κομμάτων τους. Έτσι  δημιουργήθηκαν, στα μεγάλα κυρίως ΑΕΙ, όχι μόνο φοιτητικές - κομματικές ή αναρχικές - ομάδες κρούσης που, μαζί με ομοϊδεάτες διδάσκοντες, ασκούσαν εξουσία, αλλά και ανεξέλεγκτες εστίες - άντρα κάθε είδους παραβατικότητας και παρανομίας. Τελικά από τον αυταρχισμό του πάλαι ποτέ καθηγητικού κατεστημένου  τα ΑΕΙ  πέρασαν στον τραμπουκισμό του «φοιτητικού» κατεστημένου λόγω ασύλου και ασυλίας.

Αυτά ίσως δε μπορούσαν να προβλεφτούν το 1982, στην πορεία όμως τα είδαν όλοι, καθώς και τις επιπτώσεις τους στη λειτουργία, την αξιοπιστία και τη φήμη των ελληνικών ΑΕΙ. Γι’ αυτό και με το  Νόμο 4009/2011, που ψηφίστηκε  από τα 5/6 του ελληνικού κοινοβουλίου, άλλαξε το θεσμικό πλαίσιο των ΑΕΙ και καταργήθηκε το άσυλο. Παρόλο που αυτός ο νόμος δε μπόρεσε να εφαρμοστεί ουσιαστικά,  λόγω αντιδράσεων των δυναμικών μειοψηφιών, έδειξε όμως με τη συντριπτική πλειοψηφία της αποδοχής του τη βούληση της πολιτείας και της κοινωνίας για νοικοκύρεμα και εξομάλυνση της λειτουργίας των ΑΕΙ. Αδιαφορώντας γι’ αυτό  η παρούσα κυβέρνηση και αδυνατώντας μάλλον να προτείνει κάτι νέο, επιστρέφει  εν έτει 2017 στο νόμο του 1982 επαναφέροντας το άσυλο και την ασυλία, υιοθετώντας δηλαδή την ακαταστασία και την αταξία, την παρανομία και την ανυποληψία.