Ενα νέο δόγμα που δυναστεύει πλέον τη ζωή μας είναι το δόγμα του τεχνολογικού εκσυγχρονισμού για τα κράτη και για τα άτομα. Εκόντες άκοντες είμαστε υποχρεωμένοι να παρακολουθούμε την τεχνολογική εξέλιξη και να προσαρμοζόμαστε στα  κελεύσματά της και στα εκάστοτε νέα επιτεύγματά της.

Κανένας βέβαια δε διανοείται να αμφισβητήσει τα προϊόντα της τεχνολογίας ή την αξία τους και τις υπηρεσίες τους για τη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων, κανένας  δεν αμφιβάλλει ότι το μέλλον ανήκει στην τεχνολογία, η ανάπτυξη της οποίας θα είναι όλο και περισσότερο εντυπωσιακή,  κανένας δε μπορεί, ακόμη και αν θέλει, να αντιταχτεί σ’ αυτή τη ραγδαία ανάπτυξη. Η τεχνολογική επανάσταση είναι η μόνη συνεχής επανάσταση, που συνεχώς επεκτείνεται και αυτονομείται.

Υπάρχει ωστόσο μια σοβαρή αρνητική διάσταση, που δε φαίνεται να  απασχολεί όσο θα έπρεπε  τους απανταχού αρμόδιους: η ανάπτυξη της τεχνολογίας συμβαδίζει με την αύξηση της ανεργίας, η οποία σήμερα αποτελεί το μείζον πρόβλημα. Καθώς δηλαδή η τεχνολογία αναπτύσσεται και απλώνεται παντού, ολόκληρα επαγγέλματα καταργούνται ή οδηγούνται σε κατάργηση, πολλές θέσεις εργασίας καθίστανται περιττές και οι εργαζόμενοι σ’ αυτές απολύονται. Τα παραδείγματα είναι πολλά και το συμπέρασμα ένα: η ανεργία αυξάνεται με ρυθμό ευθέως ανάλογο προς την πρόοδο της  τεχνολογίας.

Υπάρχουν εργοστάσια στα οποία εργάζονται πλέον μόνο οι μηχανές, ενώ υπάρχει και ένας   άνθρωπος, ένας ή δυο μηχανικοί, που παρακολουθούν μήπως μπλοκάρει κάποια μηχανή. Υπάρχουν «γραμμές παραγωγής» όπου δουλεύουν μόνο τα ρομπότ. Οι Η/Υ είναι σε θέση μέσα σε  ελάχιστο χρόνο να εκτελούν εργασίες για τις οποίες θα έπρεπε να δουλεύουν πολλοί άνθρωποι επί πολλές ώρες. Επιταχύνεται, βελτιώνεται και αυξάνεται η παραγωγή, ναι. Οι άνθρωποι όμως που μένουν άνεργοι, τι θα κάνουν; Πώς θα ζήσουν και μάλιστα τώρα με την κρίση που η ανεργία έφτασε στο απόγειο;

Θα επιδοτούνται ή θα αλλάζουν εργασία ή  θα καταλαμβάνουν τις  θέσεις εργασίας που δημιουργούνται σε επίπεδο υπηρεσιών πληροφορίας, επικοινωνίας και νέων τεχνολογιών, λένε κάποιοι. Ο τρώσας και ιάσεται δηλαδή. Αυτό μπορεί πράγματι να συμβαίνει σε χώρες προηγμένες, που παράγουν τεχνολογία και που έχουν οργανωμένο εργασιακό τοπίο. Σε χώρες όμως όπως η δική μας που μόνο εισάγουν και καταναλώνουν τεχνολογία και που το εργασιακό τους τοπίο είναι σχεδόν αχαρτογράφητο, ποιες εναλλακτικές λύσεις έχουν όσοι χάνουν τη δουλειά τους από τη μηχανή, ενώ παράλληλα μειώνονται οι θέσεις εργασίας; Υπήρχαν πχ. στα λεωφορεία οι συμπαθείς εισπράκτορες, οι οποίοι με τα ακυρωτικά μηχανήματα εξέλειψαν. Υπήρχαν στα αρχιτεκτονικά γραφεία οι σχεδιαστές/τριες, που με τα ειδικά προγράμματα του Η/Υ καταργήθηκαν κοκ. Τα παραδείγματα είναι πολλά.

Θαυμάζουμε την τεχνολογία και υποκλινόμαστε στην εξοχότητά της, αλλά χρειάζεται να αντιμετωπιστεί και το οξύ κοινωνικό πρόβλημα που δημιουργεί η ανεξέλεγκτη εισβολή της.