Ω Έλληνες, ω θείαι

                                                                                                                                            Ψυχαί που εις τους μεγάλους

                                                                                                                                            Κινδύνους φανερώνετε

                                                                                                                                            Ακάμαντον ενέργειαν

                                                                                                                                                                Και υψηλήν φύσιν!

                                                                                                                               (Α.Κάλβος, Τα Ηφαίστεια)

 Δεν προβλέπεται στη δημοκρατία τιμωρία της πολιτικής ανικανότητας, αφού εμείς, ο κυρίαρχος και ο σοφός λαός, βάζουμε ανίκανους να μας κυβερνήσουν. Θα έπρεπε ωστόσο να δικαστούν για ‘’ασύγγνωστη αμέλεια’’ αυτοί που ενώ πύκνωναν τα νέφη κοίταζαν αλλού, αυτοί που αντί να λάβουν επείγοντα μέτρα έλεγαν ‘’άστο για αργότερα’’ διορίζοντας στο υπερχρεωμένο (και υπερκορεσμένο)  Δημόσιο στρατιές υπαλλήλων, αυτοί που ενώ η πηγή στέρευε έλεγαν πως ‘’λεφτά υπάρχουν’’, αυτοί που ενώ θα έπρεπε από την πρώτη στιγμή να συνεργαστούν για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα ενωμένοι, έμεναν κολλημένοι στις μικροπολιτικές τους αντιπαλότητες, βάζοντας τρικλοποδιές ο ένας στον άλλο.

Στην αρχαία Αθήνα  θα είχαν βέβαια εξοστρακιστεί. Εδώ, όχι μόνο δε δικάστηκαν αλλά συνεχίζουν να θεατρίζονται και να γνωματεύουν. Έτσι δεν υπήρξε κάθαρση ούτε εκτόνωση, η οργή σέρνεται σιωπηλή,  λαϊκιστές δημαγωγοί την εκμεταλλεύονται κερδίζοντας έδαφος, η πληγή κακοφορμίζει, η χώρα βαδίζει από το κακό στο χειρότερο, φως δε φαίνεται πουθενά, αντίθετα, το σκοτάδι πυκνώνει, το καράβι βουλιάζει, όπως επισημαίνει ακόμη και  ο Αρχιεπίσκοπος, επιχειρήσεις και μαγαζιά κλείνουν συνεχώς, οι άνεργοι, οι άστεγοι, οι άποροι, φτωχοί και νεόφτωχοι, πληθαίνουν καθημερινά και συντηρούνται πλέον μόνο από τα συσσίτια και τις προσφορές της φιλανθρωπίας.

Επιπλέον, βλέποντας την αδυναμία μας, οι γείτονες άρχισαν να ορέγονται εδάφη της ελληνικής επικράτειας αμφισβητώντας φανερά τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Ακόμη, παράλληλα με το συμβατικό πόλεμο που μαίνεται χρόνια τώρα στη Συρία, ένας νέου τύπου πόλεμος με ποικίλες μορφές Τρομοκρατίας και με κυβερνοεπιθέσεις, ακήρυχτος, ύπουλος, ανελέητος είναι σε εξέλιξη, σκορπίζοντας  θάνατο, καταστροφή, φόβο και ανασφάλεια, εκμηδενίζοντας την ανθρώπινη ζωή και τις αξίες. Τέλος, πλήθη  κόσμου αφήνουν τον τόπο τους και  μεταναστεύουν αναζητώντας καλύτερη ζωή σε πλούσιες χώρες, ανεπιθύμητοι παντού, εστίες προβλημάτων.

Αυτά όλα είναι βέβαια  σε όλους ορατά, αλλά οι πολιτικοί μας εξακολουθούν να ζουν στον κόσμο τους σαν να μη συμβαίνει τίποτε.  Με την ψευδαίσθηση οι μεν ότι κυβερνούν οι δε ότι θα κυβερνήσουν, αντιμάχονται μεταξύ τους και αλληλοϋπονομεύονται, ενώ ξέρουν όλοι πια ότι οι επιλογές και οι δυνατότητες είναι σχεδόν ανύπαρκτες (χαμένες στα μνημόνια) βυθίζοντας όλο και περισσότερο τη χώρα  στη λιτότητα και την ανυποληψία, τον εύπιστο και προδομένο λαό στην ανέχεια και στην απόγνωση. Χωρίς να τρέφουμε  μάταιες ελπίδες, επικαλούμενοι όση λογική έχει απομείνει σ’ αυτό τον τόπο, λέμε:

Υπάρχουν εποχές δίσεκτες και δυσοίωνες (όπως αυτή που ζούμε) κατά τις οποίες πολιτικοί και πολίτες οφείλουν να εξαρθούν πάνω από πάθη, συμφέροντα, ιδεοληψίες, συνθήκες και από ό,τι άλλο εμποδίζει να επιτευχθεί επιτέλους μια, προσωρινή εννοείται, ανακωχή, συναίνεση, συνεργασία, με μόνο στόχο και οδηγό τον υπέρτατο νόμο του γενικού συμφέροντος, τη  σωτηρία δηλαδή  της πατρίδας, την οποία χρωστάμε όχι στους εμπόρους των εθνών και στους τοκογλύφους αλλά στους προγόνους, στα παιδιά μας και στην Ιστορία μας. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι και πρώτοι οι ταγοί.