Αν ρίξει κανείς μια ματιά στα βιβλία του Γυμνασίου «Νεοελληνική γλώσσα», εύκολα θα διαπιστώσει ότι οι συγγραφείς τους έχουν ως στόχο να καλλιεργήσουν στους μαθητές τις γλωσσικές δεξιότητες κυρίως της αφήγησης και της περιγραφής. Κι αυτό, γιατί τα παιδιά που φοιτούν στο Γυμνάσιο (ηλικία 12-15 ετών) βρίσκονται σύμφωνα με τον Πιαζέ στο στάδιο της λογικής, αλλά όχι της αφηρημένης σκέψης. Αυτή θα την αποχτήσουν σταδιακά στα χρόνια του Λυκείου. Στο γυμνάσιο επίσης οι μαθητές δεν είναι ακόμα ικανοί να χειρίζονται με ευχέρεια τη γλώσσα. Αρκετά συχνά παραβιάζουν γλωσσικούς κανόνες. Τα περισσότερα παιδιά κάνουν πολλά μορφολογικά και συντακτικά λάθη.

      Για τη συγγραφή βέβαια των βιβλίων οι συγγραφείς έλαβαν ασφαλώς υπόψη τις σύγχρονες αντιλήψεις και τα αντίστοιχα βιβλία των προηγμένων χωρών. Φαίνεται όμως ότι όσα ισχύουν για τα παιδιά των άλλων χωρών δεν ισχύουν για τα ελληνόπουλα, τα οποία, αν κρίνω από τις ανακοινώσεις των μαθητών Γυμνασίου, που έκαναν κατάληψη των σχολείων τους τον περασμένο Νοέμβριο, εμφανίζονται να βρίσκονται στο στάδιο της αφηρημένης σκέψης, ώριμοι δηλ. και άριστοι χειριστές της ελληνικής γλώσσας!.. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσω την παρακάτω ανακοίνωση των μαθητών του 1ου Γυμνασίου Τιρνάβου, που δημοσιεύτηκε στις 8 Νοεμβρίου 2016 στην εφημερίδα της Λάρισας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ;     

 «Αιτήματα μαθητών 1^ου Γυμνασίου Τιρνάβου.

1.      Απέχουμε, γιατί δεν αντέχουμε άλλο το σχολείο, που αντί να μας μορφώνει, μας εξοντώνει.

2.      Δεν αντέχουμε το σχολείο εξεταστικό κέντρο της ‘παπαγαλίας’ και των σκόρπιων γνώσεων.

3.      Γιατί τα σχολεία μας δεν έχουν τα απαραίτητα, για να λειτουργήσουν.

4.      Τα εργαστήριά μας είναι απαρχαιωμένα και κατεστραμμένα.

5.      Γιατί δεν πάει άλλο οι γονείς μας να πληρώνουν ένα σκασμό λεφτά για φροντιστήρια, ιδιαίτερα, ακόμη και για τη λειτουργία των σχολείων μας.

6.      Γιατί δεν πάει άλλο να τρελαινόμαστε από το πρωί  έως το βράδυ μέσα σε ατέλειωτο τρεχαλητό από το σπίτι στο σχολείο και μετά στο φροντιστήριο.

7.      Γιατί η κατάσταση που ζούμε στο σπίτι είναι εκρηκτική, με τους γονείς που κοιτάνε κάθε μέρα τι να κόψουν, για να τα βγάλουμε πέρα. 

8.      Γιατί το μέλλον μας δε χωράει στις ουρές της ανεργίας, στις ακριβές σπουδές και στη δουλειά χωρίς δικαιώματα.

9.      Αναγκαζόμαστε να στεγαζόμαστε σε αίθουσες περισσότεροι από 20 μαθητές».

                       (εφ. της Λάρισας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, 8-11-2016)

 Διαβάζοντας κάποιος την ανακοίνωση-μανισφέστο των 15-20 (τόσοι ήταν οι καταληψίες) δεκατετράχρονων μαθητών, διαπιστώνει εύκολα, θαρρώ, ότι βρίσκεται μπροστά σε ώριμους  γυμνασιόπαιδες, που: 1) χρησιμοποιούν ορθά τη γλώσσα. 2) Έχουν αναπτύξει την ικανότητα να αξιολογούν και  αναλύουν την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, στο βαθμό που προβλέπουν ότι, όταν ύστερα από δέκα χρόνια, θελήσουν να εργαστούν, δε θα βρίσκουν δουλειές και δε θα έχουν δικαιώματα. 3) Γνωρίζουν σε βάθος και βιώνουν ένα καταπιεστικό σχολείο, που δεν τους μορφώνει, αλλά απλά τους παρέχει κάποιες ‘σκόρπιες γνώσεις’, εξαναγκάζοντάς τους έτσι να καταφεύγουν στα φροντιστήρια και στα ιδιαίτερα, τα οποία, όπως είναι γνωστό, προσφέρουν εξαιρετική μόρφωση κι όχι απλά γνώσεις!... Προσωπικά αγνοούσα ότι οι μαθητές Γυμνασίου τρέχουν στα φροντιστήρια για μόρφωση. 4) Τα εργαστήρια του σχολείου είναι απαρχαιωμένα. Φαντάζομαι του φροντιστηρίου θα είναι υπερσύγχρονα. 5) Σε μερικές  σχολικές αίθουσες ..συνωστίζονται πάνω από 20 παιδιά και απαιτείται να μειωθεί ο αριθμός. ( Στα μεγάλα βέβαια ιδιωτικά σχολεία κάθε τμήμα έχει τουλάχιστον 25 μαθητές).

Θα μπορούσα να συνεχίσω τα σχόλια στην ανακοίνωση-καταγγελία των μαθητών για την
εφιαλτική ζωή που βιώνουν εξαιτίας του καταπιεστικού και ανεπαρκούς ελληνικού σχολείου. Και μπράβο στους αγωνιστές μαθητές που αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν καταλαμβάνοντας για κάμποσες μέρες το σχολείο τους. Βέβαια κατάληψη την ίδια βδομάδα του Νοεμβρίου δεν έκαναν μόνο οι γυμνασιόπαιδες του Τιρνάβου, αλλά πολλών σχολείων της χώρας. Κι όλοι οι καταληψίες εξέδωκαν ανακοινώσεις, που ήταν πανομοιότυπες με αυτές των μαθητών του Τιρνάβου. Ακόμα στις 13 Φεβρουαρίου μια «Συντονιστική επιτροπή μαθητών» διοργάνωσε σ’ όλες τις πόλεις στις 12 το μεσημέρι ( τα δημόσια σχολεία δηλ. δε λειτούργησαν σε αντίθεση με τα ιδιωτικά) συλλαλητήρια στις κεντρικές πλατείες (στην Αθήνα στα Προπύλαια) , για την κατάσταση στα σχολεία.  Οι διαδηλωτές-μαθητές (τώρα κυρίως Λυκείου) στην ανακοίνωσή τους χρησιμοποίησαν τα ίδια ακριβώς ‘αιτήματα’, που χρησιμοποίησαν οι καταληψίες γυμνασιόπαιδες του Νοεμβρίου. Φαίνεται ότι οι συντάκτες του μανιφέστου, που ασφαλώς είναι οι ίδιοι, θεώρησαν πως  «τα αιτήματα-συνθήματα» είναι εξαιρετικά διατυπωμένα και γι’ αυτό δεν άλλαξαν ούτε μια φράση (βλ. εφ. Ριζοσπάστης, 13-2-17 και εφ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Λάρισας, 13-2-17).       

 «Το πανηγύρι» των καταλήψεων, μια απόλυτα ελληνική ‘βιομηχανία’, που διαρκεί 40 χρόνια, άρχισε, όπως ξέρουμε, με τη μεταπολίτευση από τα πανεπιστήμια, στη δεκαετία του ’80 κατέβηκε και στα Λύκεια, ενώ το ’90 πέρασε στα Γυμνάσια κι εκεί σταμάτησε. Δεν προχώρησε  στο δημοτικό και στο νηπιαγωγείο!.. Πολλοί καταληψίες μαθητές έκαναν εξαιρετική πολιτική καριέρα με πιο επιτυχημένη του σημερινού πρωθυπουργού, που στα γυμνασιακά, λυκειακά και πανεπιστημιακά του χρόνια αναδείχθηκε σε ηγετική φυσιογνωμία στις καταλήψεις. Αυτόν θαρρώ πως έχουν ως πρότυπο κάποιοι σημερινοί γυμνασιόπαιδες και κυρίως οι γονείς τους.

Δε χρειάζεται, νομίζω, πολλή σκέψη, για να καταλάβουμε πως ούτε την πρωτοβουλία  για τις καταλήψεις και το συλλαλητήριο είχαν οι γυμνασιόπαιδες ούτε την προκήρυξη-μανιφέστο έγραψαν. Πίσω από όλα αυτά βρίσκεται κάποιο από τα αυτοαποκαλούμενα ‘αριστερά’ κόμματα ή πολιτικές ομάδες, που κύριος στόχος τους είναι όχι βέβαια η βελτίωση του ελληνικού σχολείου, αλλά η άγρα παιδιών που θα στελεχώσουν μελλοντικά το κόμμα τους. Και οι γονείς των παιδιών αυτών, που συνήθως είναι ιδεολογικά προσκείμενοι ή και ενταγμένοι στο κόμμα, παρακινούν τα παιδιά τους να γίνουν καταληψίες, αφού υπάρχει η ελπίδα τα βλαστάρια τους είτε να λύσουν το επαγγελματικό τους πρόβλημα γινόμενα επαγγελματικά στελέχη του κόμματος ή επαγγελματίες συνδικαλιστές ή τέλος πάντων να θυμηθεί  κάποιος δικός τους δήμαρχος τον ‘ηρωικό’ καταληψία-μαθητή και να τον διορίσει σε κάποια θέση. Μπορεί να μην ονειρεύονται τη σταδιοδρομία του καταληψία πρωθυπουργού, αλλά οπωσδήποτε κάποια θέση κρατική, κομματική ή συνδικαλιστική την ονειρεύονται.

Το ερώτημα βέβαια είναι πώς δέχονται οι γονείς των υπόλοιπων μαθητών, που αποτελούν και τη συντριπτική πλειοψηφία, την αποδιοργάνωση του δημόσιου σχολείου τους από μια χούφτα μαθητών. Ακόμα καθηγητές, διευθυντές, προϊστάμενοι, γενικοί διευθυντές, Υπουργοί κλπ παρακολουθούν απαθείς και μοιραίοι την κατάληψη και πολλές φορές την καταστροφή του σχολείου τους. Περιμένουν απλά πότε οι πιτσιρικάδες, δηλ. οι κομματικοί καθοδηγητές τους, θ’ αποφασίσουν ότι ο ‘αγώνας’, δηλ. η κατάληψη, έχει πετύχει τα αναμενόμενα-στην ουσία τίποτα-και να λήξει. Και περιμένουμε όλοι εμείς από τα ανεύθυνους  αυτούς ταγούς να αναλάβουν την ευθύνη του σχεδιασμού και της αναβάθμισης του ελληνικού σχολείου, ενώ στέκονται μοιραίοι κι άβουλοι μπροστά σε μια χούφτα πιτσιρικάδες, που, όποτε τους καπνίσει, καθοδηγούμενοι από κομματόσκυλα, καταλαμβάνουν τα σχολεία με συνθήματα που βέβαια όχι μόνο δεν τα γράφουν οι ίδιοι, αλλά ούτε  τα κατανοούν.