Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να λυπάται κανείς σήμερα στην Ελλάδα. Δε φτάνουν φαίνεται αυτοί σε κάποιους συμπατριώτες μας, αλλά λυπούνται και επειδή η κρίση (όπως συνοπτικά λέμε την υπό προθεσμία και κηδεμονία επιβίωσή μας) και φυσικά η ανεργία που είναι το χειρότερο από τα δεινά της, αναγκάζει πολλούς νέους - κυρίως επιστήμονες - να φεύγουν από την Ελλάδα αναζητώντας ή αποδεχόμενοι θέσεις εργασίας στο εξωτερικό, όπως έκαναν ανέκαθεν οι απανταχού μετανάστες.
Oι νέοι αυτοί επιστήμονες είναι ασφαλώς αξιόλογοι σε κάποιους τομείς, έχουν ένα καλό βιογραφικό, με βάση το οποίο τους επέλεξαν στις χώρες υποδοχής, ξέρουν καλά μια διεθνή γλώσσα επικοινωνίας, είναι τολμηροί, διότι δεν είναι εύκολο να φεύγεις από το σπίτι σου και να πηγαίνεις να ζήσεις σε χώρες άγνωστες με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Επομένως, είναι κρίμα να χάνει η πατρίδα μας τέτοιο δυναμικό, λένε, χρησιμοποιώντας μάλιστα και τις συνήθεις μεταφορικές εκφράσεις επί το εναργέστερο: αιμορραγία, βορά στο μινώταυρο, και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Προσωπικά, μολονότι αναγνωρίζω την αγαθή της προαίρεση, δε συμμερίζομαι όμως αυτή τη συλλογιστική. Όχι μόνο για το ρηχό συναισθηματισμό της ή για το στενό της ορίζοντα, όχι μόνο διότι η ξενιτειά σήμερα δε σημαίνει όπως στα δημοτικά τραγούδια, όχι μόνο διότι ο επιστήμονας μετανάστης διαφέρει από τον ανειδίκευτο εργάτη, αλλά κυρίως επειδή βλέπω μάλλον θετικά στοιχεία σ αυτή τη μετανάστευση τόσο για τους ίδιους τους νέους επιστήμονες όσο και για την πατρίδα μας.
Πρώτα διότι ο τόπος μας, ακόμα και υπό κανονικές συνθήκες - πόσο μάλλον υπό συνθήκες κρίσης - δεν είναι σε θέση να αξιοποιήσει τα πιο αξιόλογα παιδιά του, διότι δε διαθέτει κατάλληλες υποδομές ούτε δυνατότητες ή ευκαιρίες ούτε καν αξιόπιστους μηχανισμούς και τρόπους αξιοκρατικών επιλογών. ’ρα οι νέοι αυτοί, μένοντας στη χώρα τους, δεν έχουν προοπτική και έχουν ελάχιστες πιθανότητες όχι να αξιοποιηθούν κατά τις σπουδές τους αλλά να βρουν έστω μια αξιοπρεπή εργασία.
Eπειτα, πηγαίνοντας στο εξωτερικό οι νέοι, δε χάνονται. Αντίθετα μετεκπαιδεύονται και αναβαπτίζονται ζώντας σε χώρες με καλύτερες συνθήκες εργασίας, με οργάνωση και προγραμματισμό, με υψηλότερους δείκτες ποιότητας. Διευρύνουν έτσι το μυαλό και τον ορίζοντάς τους, αποκτούν εμπειρία, τεχνογνωσία, αέρα κοσμοπολίτικο, διεθνείς επαφές και δικτύωση, στοιχεία με τα οποία θα μπολιάσουν τη χώρα μας, αν και όταν αυτή τους δώσει την ευκαιρία, αλλά και κατά τις σύντομες επιστροφές τους.
Aκόμα, εκεί που θα πάνε, αν αξίζουν, η αξία τους θα αναγνωριστεί και θα διακριθούν (όπως συμβαίνει ήδη με πολλούς Έλληνες του εξωτερικού) τιμώντας την πατρίδα τους, αφού ποτέ δε θα πάψουν να είναι Έλληνες, ποτέ δε θα πάψουν να αγαπούν την πατρίδα τους, να τη νοιάζονται και να θέλουν να τη βοηθήσουν. Στο καλό λοιπόν και καλή τύχη! Όπου και να ταξιδέψεις η Ελλάδα θα σε πληγώνει βέβαια αλλά όχι όσο θα πληγώνεσαι μένοντας εδώ και βιώνοντας το δράμα της.
