Δεν ξέρω γιατί επικράτησε η άποψη να παρουσιάζεται, στις παιδαγωγικές σχολές και στα σχετικά σεμινάρια, η Διδακτική και η τεχνική της διδασκαλίας με τους όρους και τη διαδικασία της ούτως ή άλλως άχαρης ‘’επιστήμης’’ και όχι με όρους τέχνης και μάλιστα της θεατρικής τέχνης. Στην κατά καιρούς μελέτη του θέματος δεν έλειψαν βέβαια οι φωνές που υποστήριξαν πως η διδασκαλία είναι τέχνη και πως σχετίζεται μάλλον με καλλιτεχνικές ιδιότητες, κυρίως θεατρικές. Ειδικά οι φιλόλογοι, αλλά και οι άλλοι διδάσκοντες και προπαντός οι δάσκαλοι του δημοτικού, έχουν το προνόμιο να κάνουν θέατρο καθημερινά και να δίνουν άπειρες παραστάσεις, όσες και οι ώρες διδασκαλίας τους, με διαφορετικό κάθε ώρα έργο ή με διαφορετική παράσταση του ίδιου έργου, αν διδάσκουν σε περισσότερα τμήματα.

Πιο συγκεκριμένα: πρώτα γράφουν οι ίδιοι το έργο ή το σενάριο, πάνω σ’ ένα θέμα δοσμένο από τη διδακτέα ενότητα του μαθήματος, του όποιου μαθήματος. Έπειτα σκηνοθετούν οι ίδιοι το έργο και το παίζουν σαν  ηθοποιοί στην αίθουσα, σε έτοιμο χώρο διαμορφωμένο κατά βούληση, με σκηνικά, εποπτικά εργαλεία και μηχανήματα προβολής για οπτικά και ακουστικά εφέ και με κοινό εξασφαλισμένο, 20-40 άτομα.

Το θέατρό μας είναι μοντέρνο, διαδραστικό, ευνοεί και προϋποθέτει τη συμμετοχή του κοινού, ο ηθοποιός προκαλεί συνεχώς το κοινό και τροποποιεί  το σενάριο με βάση αυτή τη συμμετοχή, προσθέτει ατάκες, στιχομυθίες, αστεία κατά περίπτωση, το τελικό κείμενο δηλαδή γράφεται κατά την ώρα της παράστασης αλλά ποτέ δε γίνεται οριστικό ούτε μπορεί να ξαναπαιχτεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Κάθε φορά η παράσταση είναι μοναδική και ανεπανάληπτη, ποτέ δεν πλήττει ο καλός ηθοποιός. Κάθε φορά το τελικό κείμενο είναι διαφορετικό όχι μόνο από το αρχικό κείμενο του «συγγραφέα» αλλά και από αυτά των προηγούμενων παραστάσεων του ίδιου έργου.

Εννοείται ότι άλλες παραστάσεις είναι πολύ καλές, άλλες μέτριες, ενώ κάποτε είναι  εντελώς αποτυχημένες. Αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες: άλλοτε από τη διάθεση του ηθοποιού ή του κοινού, από την ώρα, από τη δυσκολία του έργου, άλλοτε πάλι από αστάθμητους παράγοντες και τυχαία περιστατικά. Όλα είναι πιθανά και οφείλουμε να είμαστε  προετοιμασμένοι για όλα.

Ωραία ακούονται αυτά και διασκεδαστικά, θα πει κάποιος, αλλά τι μαθαίνουν οι μαθητές; Ποιο είναι το «μαθησιακό αποτέλεσμα» και ποια τα «προϊόντα της μάθησης»; Νομίζω λοιπόν, αφού αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε όρους της επιστημονικής διδακτικής, ότι το «φύλλο αξιολόγησης», με το οποίο ελέγχεται ο βαθμός επιτυχίας της διδασκαλίας σε συνάρτηση με το μαθησιακό αποτέλεσμα, είναι και εύκολο αλλά και απαραίτητο να ενταχτεί στο σενάριο. Πώς αλλιώς θα τελειώσει το έργο, αν όχι με παραλλαγές της ερώτησης του παλιού καλού δασκάλου «τι μάθαμε σήμερα, παιδιά;» Έτσι η παράσταση κρίνεται αμέσως κι επιτόπου από την ανταπόκριση.