Δεν  ξέρουμε πόσο παλαιά είναι, παραμένει ωστόσο ανοιχτή η διαφορά μεταξύ της επιστημονικής και της παιδαγωγικής στάσης στην εκπαίδευση και ιδιαίτερα στη Μέση. Η διάσταση προκαλεί κατά καιρούς ποικίλα προβλήματα, ίσως να είναι και μια από τις αιτίες  της δυσλειτουργίας σ’ αυτή τη βαθμίδα. Η επιστημονική στάση, η στάση των επιστημών, θέλει να κρατά για τον εαυτό της (για τις επιστήμες δηλαδή) την πρωτοκαθεδρία και τον έλεγχο στα  Προγράμματα Σπουδών. Συχνά μάλιστα ‘’σνομπάρει’’ την Παιδαγωγική και τη Διδακτική. Το πρώτο και κύριο για τη διδασκαλία πιστεύει πως είναι η επιστημονική κατάρτιση του διδάσκοντος. Αν ξέρεις καλά το γνωστικό σου αντικείμενο, λέει, μπορείς και να το διδάξεις εξίσου καλά, αν δεν το ξέρεις, κανένα διδακτικό ‘’κόλπο’’ και καμιά τεχνική  δεν καλύπτει την άγνοια.

Ασφαλώς η επιστημονική κατάρτιση του διδάσκοντος είναι πρωταρχικό. Δε μπορείς να διδάξεις κάτι που δεν ξέρεις - αυτό το κατάφερε μια φορά για πάντα  με τον ειρωνικό τρόπο του ο Σωκράτης. Δεν είναι όμως καθόλου βέβαιο πως όποιος ξέρει κάτι μπορεί και να το διδάξει. Να διδάξει τι; Πόσο; Πότε; Σε ποιον; Να διδάξει πώς, ώστε να έχει μαθησιακό αποτέλεσμα και μάλιστα μετρήσιμο;             

Εδώ παρεμβαίνουν η Παιδαγωγική και η Διδακτική. Οι επιστήμες αυξάνονται και πληθύνονται, εμπλουτίζονται και ανανεώνονται, καθώς εξελίσσονται συνεχώς. Δεν χωρούν στο σχολικό πρόγραμμα ούτε όλες ούτε όλα τα περιεχόμενα της καθεμιάς. Χρειάζονται οπωσδήποτε επιλογές για το είδος, την ποσότητα και την ποιότητα του γνωστικού αντικειμένου που θα διδαχτεί σε κάθε τάξη, καθώς και για τον τρόπο που θα διδαχτεί. Για τις επιλογές αυτές  αρμόδια είναι η Παιδαγωγική. Για να διδάξεις μαθηματικά το Γιάννη, λέει, δεν αρκεί να ξέρεις μαθηματικά, πρέπει να ξέρεις και το Γιάννη, καθώς και τον κατάλληλο τρόπο που θα διδάξεις αποτελεσματικά τα συγκεκριμένα μαθηματικά στο συγκεκριμένο Γιάννη.

Αυτά λέει η Παιδαγωγική, ωστόσο η διένεξη καλά κρατεί. Η κάθε στάση μένει εγωιστικά κλεισμένη στο ταμπούρι της και αυτό βλάπτει την εκπαίδευση, που τις χρειάζεται βέβαια και τις δύο: τις επιστήμες (και όχι μόνο)  για να δίνουν  τα περιεχόμενα, την Παιδαγωγική και τη Διδακτική (και όχι μόνο) για να  κάνουν τις κατάλληλες επιλογές  στα Προγράμματα Σπουδών και να προτείνουν την κατάλληλη μέθοδο και τους προσφορότερους τρόπους αποδοτικής διδασκαλίας.

Ποιος θα αποφασίσει τελικά ποια και πόση Φυσική πρέπει να διδαχτεί σε κάθε τάξη; Ο πανεπιστημιακός καθηγητής της Φυσικής που δεν ξέρει την εκπαίδευση ή ο καθηγητής της Παιδαγωγικής που δεν ξέρει τη Φυσική; Αυτό ισχύει λίγο πολύ για όλα τα μαθήματα. Μόνη λύση είναι βέβαια η  συνεργασία, κατά την οποία οι επιστήμονες (τόσο των ειδικών επιστημών όσο και των επιστημών της αγωγής) θα καταθέσουν τις προτάσεις και τις συστάσεις τους, αφήνοντας όμως  τον τελευταίο λόγο στους μαχόμενους  παιδαγωγούς, οι οποίοι θα κάνουν  και τη γενική εκπαιδευτική σύγκλιση και ισόρροπη σύνθεση με τις δέουσες ρεαλιστικές προσεγγίσεις. Εννοώ τους εκπαιδευτικούς της κάθε βαθμίδας, που είναι και αρμόδιοι και ικανοί να ρυθμίζουν τελικά τα του οίκου τους.