Πράγματι η πρόσφατη επιδημία κατέλαβε εξαπίνης σε οργανωτικό επίπεδο το χώρο της υποχρεωτικής και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης καθώς υπήρξε η άμεση ανάγκη διδασκαλίας με τη χρήση της τεχνολογίας. Παρά τα τόσα κοινοτικά πλαίσια στήριξης και τα τόσα ΕΣΠΑ το επίπεδο της υλικοτεχνικής υποδομής αλλά και η ένταξη των τεχνολογιών στη διδασκαλία επιβεβαιώθηκε ότι βρίσκεται σε δραματική και αδικαιολόγητη καθυστέρηση.
Από εκεί και πέρα υπήρξε μια αγχώδης προσπάθεια και του Υπουργείου Παιδείας και της εκπαιδευτικής κοινότητας να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της διδασκαλίας με τη χρήση της τεχνολογίας. Η αποτίμηση των αποτελεσμάτων είναι αντικείμενο της επιστημονικής έρευνας και θα καταγραφεί αργότερα. Προς το παρόν θα παραμείνουμε σε ορισμένες διαπιστώσεις.
1. Ο υπέρμετρος ενθουσιασμός και η περιγραφή του εγχειρήματος με χαρακτηριστικά πλήρους επιτυχίας από την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας μόνο ως ανάδειξη μιας εικονικής πραγματικότητας μπορεί να αντιμετωπιστεί.
2. Οι συνεχείς αναφορές σε εξ αποστάσεως διδασκαλία δεν έχουν καμιά επιστημονική και παιδαγωγική σύνδεση με το ουσιαστικό περιεχόμενο και τις μεθόδους της εκπαίδευσης από απόσταση. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων μιλάμε για αυτούσια μεταφορά του μοντέλου της αναπαραγωγικής διδασκαλίας από το υπαρκτό σχολείο με κύριο στοιχείο την εξουθενωτική δασκαλοκεντρική διδασκαλία για τον εκπαιδευτικό και την καθολική σχεδόν παθητικότητα των μαθητών. Γι' αυτό όλοι, γνωρίζοντες και μη από νέες τεχνολογίες, ανταποκρίθηκαν στον, οικείο γι' αυτούς, ρόλο.
3. Η εμμονική απόπειρα ταυτόχρονης μετάδοσης της διδασκαλίας από την τάξη δεν αφορά την ουσία και την πολύπτυχη αλληλεπίδραση στη διδασκαλία εντός της σχολικής τάξης. Αφορά ένα κακέκτυπο διδασκαλίας που διδάσκοντες και μαθητές εργαλειοποιούνται προς χάριν της δημιουργίας εντυπώσεων οι οποίες δεν επικεντρώνονται στην ουσία της μάθησης αλλά στο φαίνεσθαι.
Αυτή είναι τελικά η απάντηση και η παιδαγωγική-πολιτική στάση μας απέναντι σε κάθε απόπειρα ευτελισμού της παιδαγωγικής σχέσης και αποπροσανατολισμού από την ουσιαστική συζήτηση για το ρόλο και το μέλλον του Σχολείου: «Αν τα πάντα σπρώχνουν τους νέους μας προς την απουσία του κόσμου, προς την αυτιστική απόσυρση, προς την καλλιέργεια απομονωμένων κόσμων (τεχνολογικών, εικονικών, συμπτωματικών), το Σχολείο παραμένει αυτό που διαφυλάσσει τον άνθρωπο, τη συνάντηση, τις σχέσεις, την ανταλλαγή, τη φιλία, τις πνευματικές ανακαλύψεις, τον έρωτα [eros].
’ραγε καλός δάσκαλος δεν είναι αυτός που ξέρει να δημιουργεί καινούργιους κόσμους; Αυτός που νιώθει βαθιά ότι η διδασκαλία είναι η δυνατότητα μεταμόρφωσης των γνωστικών αντικειμένων σε ερωτικά σώματα; Δεν είναι αυτός που εξακολουθεί να πιστεύει πως μία ώρα μαθήματος μπορεί να αλλάξει τη ζωή;» Massimo Recalcati, Η ώρα του μαθήματος. Για την ερωτική διάσταση της Διδασκαλίας, εκδ. Κέλευθος -2020
