Ο Ε. Παπανούτσος απαντώντας κατά τη διάρκεια των εξαγγελιών για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1964, στην αντιπολίτευση και σε άλλους συντηρητικούς κύκλους που ζητούσαν διάλογο σε όλα τα ζητήματα, τόνισε με σαφή και κατηγορηματικό τρόπο ότι η κυβέρνηση υλοποιεί το πρόγραμμα που παρουσίασε στον ελληνικό λαό πριν τις εκλογές και αυτό  καλείται τώρα να εφαρμόσει. ’ρα ,κατέληξε, ο διάλογος από την αρχή  επί εγκεκριμένου προγράμματος τι νόημα έχει;

Το θυμήθηκα αυτό καθώς  πριν λίγες ημέρες ανακοινώθηκε η έναρξη ενός ακόμα «εθνικού» διαλόγου για την Παιδεία! Προσωπικά θυμάμαι καλά δύο ανάλογες προσπάθειες τέτοιου διαλόγου, μία επί υπουργίας Σουφλιά με τη σύνταξη ερωτηματολογίων (!) και μία επί Α. Σπηλιωτόπουλου με αλλεπάλληλες συνεδριάσεις κυρίως του ΕΣΥΠ - ΣΠΔΕ, οι οποίες  δεν κατέληξαν σε ουσιαστικές θεσμικές αλλαγές στην εκπαίδευση. Ανάλογη εμπειρία είχα και ως εκπρόσωπος της ΠΟΣΔΕΠ στο ΕΣΥΠ-ΣΠΔΕ  την περίοδο της Α. Διαμαντοπούλου στο Υπουργείο Παιδείας, όπου τα σώματα διεξαγωγής του διαλόγου χρησιμοποιούνταν ως χώροι νομιμοποίησης ειλημμένων αποφάσεων!

Φοβάμαι ότι και ο νέος διάλογος υπάρχει ο κίνδυνος να μετεξελιχθεί σε κάτι ανάλογο, γεγονός που δεν αντέχει πλέον η χώρα και η εκπαίδευση! Και η ανησυχία μου αυτή προέρχεται καταρχάς από τη διακηρυχθείσα θέση ότι όλα τα θέματα είναι ανοιχτά και θα συζητηθούν από μηδενική βάση. Μα δεν υπάρχει κυβερνητικό πρόγραμμα που παρουσιάστηκε στον ελληνικό λαό πριν τις εκλογές; Ή μήπως δεν υπάρχει; Υπάρχουν ή όχι θέσεις-προτάσεις  της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου σε διάφορα ζητήματα; Δηλαδή δημόσιος διάλογος για την παιδεία σημαίνει απλά κατάθεση προτάσεων από τους άλλους;

Ας είμαστε επιτέλους ειλικρινείς! Θεωρώ ότι τα περισσότερα ζητήματα που απασχολούν την ελληνική εκπαίδευση έχουν συζητηθεί επί χρόνια εκτενώς στο δημόσιο χώρο. Παράλληλα η επιστημονική έρευνα στην Ελλάδα έχει καταθέσει ερευνητικά δεδομένα και ποιοτικά συμπεράσματα εξαιρετικά χρήσιμα για την συγκρότηση σύγχρονων προτάσεων υλοποίησης εκπαιδευτικών αλλαγών. ’ρα γιατί αποφεύγεται για μια ακόμη φορά η άσκηση υπεύθυνης εκπαιδευτικής πολιτικής με την ειλικρινή και σαφή παρουσίαση τόσο της κατάστασης στην ελληνική εκπαίδευση όσο και των αλλαγών που χρειάζεται να σχεδιαστούν και να εφαρμοστούν; Γιατί επαναλαμβάνεται το σύνδρομο της αναζήτησης συναινέσεων και συγκλίσεων σε μια περίοδο που χρειάζονται ρήξεις; Ίσως γι’ αυτό το λόγο! Γιατί δεν υπάρχει το πολιτικό όραμα και το συγκροτημένο σχέδιο  για ένα διαφορετικό σχολείο, αλλά και γιατί δεν υπάρχει η ειλικρίνεια να παρουσιαστούν τα επώδυνα μέτρα που σχεδιάζονται και τα οποία «αναζητούν» μέσα από το διάλογο δρόμους νομιμοποίησης ή έστω καθυστέρησης!