Ας μη αναρωτιόμαστε πια γιατί απαξιώθηκε, γιατί υποβαθμίστηκε, γιατί έχασε την αξιοπιστία της και την εμπιστοσύνη του κόσμου η δημόσια εκπαίδευση. Έκαναν ό,τι μπορούσαν γι’ αυτό, χρόνια τώρα, οι πολιτικοί μας και οι ’’πολιτικές’’ τους (στα βυζαντινά χρόνια πολιτικές ονομάζονταν οι εκδιδόμενες γυναίκες), με τις αλλοπρόσαλλες παλινωδίες και τα αυθαίρετα ‘’ράβε ξήλωνε’’, με τα αποσπασματικά ημίμετρα και τις αλλαγές τύπου Μανωλιού. Αν εξακολουθεί να στέκει όρθιο το καλυβάκι, οφείλεται σε όσους έντιμους   εκπαιδευτικούς  στέκονται όρθιοι και επιμένουν.

 Με εξαίρεση κάποιες αξιόλογες προσπάθειες στα Προγράμματα Σπουδών, στα σχολικά βιβλία και στην επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, που έγιναν κατά την περίοδο των παχιών αγελάδων (όταν οι επιτήδειοι άρμεγαν τα ‘’πακέτα’’ στους Ειδικούς Λογαριασμούς) κανένα έργο υποδομής, καμιά ουσιαστική καινοτομία δεν επιχειρήθηκε στην εκπαίδευση και αν κάτι επιχειρήθηκε, δεν ευδοκίμησε. Προσέκρουε ως γνωστόν στην πάγια αντιπολιτευτική αδιαλλαξία (κομματική και συνδικαλιστική, αν αυτό δεν είναι ταυτολογία) και όλα επέστρεφαν στη μονίμως μηδενική βάση από την οποία ξεκινούν και στην οποία καταλήγουν οι κατά καιρούς υπουργικές ‘’μεταρρυθμίσεις’’.

 Τώρα όλη η χώρα βρίσκεται στο σημείο μηδέν, όπως και η εκπαίδευση. Από την αριστερή ηγεσία του Υπουργείου δεν περιμέναμε βέβαια να ακούσουμε διακηρύξεις για έργα που απαιτούν χρήματα, αφού χρήματα δεν υπάρχουν. Περιμέναμε όμως μια πιο υπεύθυνη αντιμετώπιση ζητημάτων που δεν απαιτούν χρηματική δαπάνη και που θα ωφελούσαν την υπόθεση, όπως είναι τα θέματα οργάνωσης και διοίκησης της εκπαίδευσης, σχεδιασμού, προγραμματισμού,  παρακολούθησης και ανατροφοδότησης του εκπαιδευτικού έργου, κάποια ιδέα έστω εκπαιδευτικής αναβάθμισης  ή εκσυγχρονισμού. Δυστυχώς κάτι παρόμοιο δεν ακούσαμε. Αντίθετα, ακούσαμε εύκολες αποφάσεις υφέρποντος λαϊκισμού για κατάργηση μέτρων  που κατάφεραν με κόπο να περάσουν προηγούμενοι υπουργοί σε μια προσπάθεια συμμαζέματος του εκπαιδευτικού αλαλούμ.

 Ο ζήλος για κατάργηση περιέλαβε και την αριστεία, το κίνητρο της αυτοβελτίωσης και της αυθυπέρβασης  του ανθρώπου,  μαζί βέβαια με το διαχρονικό αιέν αριστεύειν, που έχουν για προμετωπίδα τους πολλά ξένα πανεπιστήμια. Η απαξίωση της αριστείας συνόδευσε την κατάργηση των εξετάσεων για την εισαγωγή στα Πρότυπα- πειραματικά σχολεία, τα σχολεία που θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως ‘’ρυμουλκά’’ για τη βαλτωμένη δημόσια εκπαίδευση. Αλλά ο αριστερός Υπουργός μας φοίτησε σε ακριβό ιδιωτικό σχολείο, ίσως γι’ αυτό από την αριστεία προτιμά την τύχη. Με κλήρωση λοιπόν η εισαγωγή στα Πρότυπα-πειραματικά, κι αν έχεις τύχη διάβαινε
  Μα τότε γιατί δεν εφαρμόζει την κλήρωση και για την εισαγωγή στα ΑΕΙ; Θα λυνόταν έτσι μια για πάντα το μείζον και χρόνιο πρόβλημα της εκπαίδευσής μας  χωρίς ‘’ρετσινιές’’.

 Tελευταία, προς το παρόν, θύματα της καταργητικής μανίας του Υπουργείου Παιδείας είναι η Λογοτεχνία, η οποία πρέπει να δώσει μια ώρα της (δύο έχει όλες κι όλες!) στην Κοινωνιολογία (τη μαρξιστική υποθέτω) καθώς και ο Επιτάφιος του Περικλή, που είναι μεν ευαγγέλιο της δημοκρατίας αλλά της αστικής δημοκρατίας δυτικού τύπου (αυτής δηλαδή που βασίζεται στην πλειοψηφία των πολιτών, ες πλείονας , και όχι στις ‘’φωτισμένες’’ επαναστατικές μειοψηφίες ή τις οργανωμένες ομάδες αντιεξουσιαστών κουκουλοφόρων) η οποία κατά την αριστερή ηγεσία μας delenda est.