Στη δεκαετία του 70, παράλληλα με το αίτημα του εκδημοκρατισμού στην εκπαίδευση και στην κοινωνία γενικότερα, αρχίσαμε να μιλάμε για τη Δια βίου παιδεία, ως αίτημα κυρίως ανθρωπιστικό. Η «Νέα Παιδεία» στο τεύχος 3 (Φθινόπωρο 1977) αφιερώνει κείμενα σ' αυτό το θέμα, ενώ ήδη από το 1° τεύχος παρουσίασε το βιβλίο Learning to be, που ετοίμασε κατ'ανάθεση της Ουνέσκο η Επιτροπή Edgar Faure και που μελετούσε την ανάπτυξη της παιδείας για τη δεκαετία 1970-80. Το βιβλίο, κινούμενο σε παγκόσμια βάση, είχε απήχηση και επηρέασε καθοριστικά την εκπαιδευτική πορεία.

Η πρώτη αξιωματική θέση της Επιτροπής ήταν η ακόλουθη: «Κάθε άτομο πρέπει να είναι σε θέση να μαθαίνει σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Η ιδέα της Διαβίου Παιδείας είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της κοινωνίας της μάθησης». Όθεν και η ακόλουθη Σύσταση: «Προτείνουμε τη Διαβίου Παιδεία σαν τη βασική έννοια της μελλοντικής εκπαιδευτικής πολιτικής στις ανεπτυγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες».

Ως Διαβίου (με μια λέξη σαν απολίθωμα) παιδεία αποδώσαμε τον όρο éducation  permanente ή long life education ή permanent education, αφού έτσι το λέει ο Πλάτων ο πρώτος διδάξας την δια βίου παιδεία (Νόμοι 644b) που θα μπορούσαμε να τη συνδέσουμε με το «γηράσκω αεί πολλά διδασκόμενος» του Σόλωνα. Η πρώτη σύνδεση λοιπόν είναι με τη μόρφωση, την καλλιέργεια του ανθρώπου, τον εμπλουτισμό της εμπειρίας αλλά και της γνώσης δια της μάθησης. Συνδέθηκε επίσης με την εκπαίδευση ενηλίκων και με την εποικοδομητική κάλυψη του ελεύθερου χρόνου ή με τις αναγκαίες επιμορφωτικές διαδικασίες που επέβαλλε στους εργαζόμενους η γρήγορη εξέλιξη της επιστήμης, της τεχνολογίας και των ιδεών.