Όλοι ξέρουμε πως η μόνη έγνοια του Υπουργείου Παιδείας, για να έχει το έθνος μέλλον, πρέπει να είναι η ακαδημαϊκή, και όχι μόνο, προκοπή των μαθητών. Νόμοι, εγκύκλιοι, υπουργικές αποφάσεις που αφορούν την εκπαίδευση εκδίδονται, για να επιτυγχάνονται καλύτερα οι εκπαιδευτικοί στόχοι. Το παιδί αποτελεί το κέντρο του σχολείου. Όλοι οι άλλοι που εμπλέκονται με το σχολείο υπηρετούν το μαθητή. Φαίνεται όμως πως αυτή η αντίληψη στον τόπο μας αρχίζει ν’ αλλάζει.

Πρόσφατα οι επιχειρηματίες που ασχολούνται με τον τουρισμό υπέβαλαν στο Υπουργείο Παιδείας πρόταση, σύμφωνα με την οποία την εβδομάδα που αρχίζει με την Καθαρή Δευτέρα να κλείνουν τα σχολεία, για να έχουν οι μαθητές το χρόνο ν’ ανηφορίζουν στα χιονοδρομικά κέντρα ή άλλες τουριστικές περιοχές, ώστε να ενισχυθεί ο χειμερινός τουρισμός, δηλ. το πορτοφόλι των επιχειρηματιών. Επομένως η έγνοια του υπουργείου δεν είναι η ακαδημαϊκή προκοπή των μαθητών, αλλά η οικονομική προκοπή των επιχειρηματιών του τουρισμού. Κι αυτήν την απίθανη πρόταση, που αλλάζει ριζικά τους στόχους του σχολείου, το Υπουργείο αντί να την απορρίψει «μετά βδελυγμίας», όπως θα έλεγαν οι παλιοί καθαρευουσιάνοι, δέχτηκε να τη συζητήσει με τους επιχειρηματίες. Εδώ τα σχολειά δεν έχουν μια μπασκέτα στην αυλή τους και οι χιονοδρομίες τους μάραναν.

Το μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών οικογενειών παλεύει για το καθημερινό ψωμί και το Υπουργείο ενδιαφέρεται για την καλοπέραση των λίγων παιδιών που έχουν την οικονομική δυνατότητα ν’ ανεβούν στα χιονοδρομικά κέντρα. Το πώς θ’ απασχολήσουν τα παιδιά τους εκείνη τη βδομάδα οι γονείς που πασχίζουν καθημερινά να σταυρώσουν ένα μεροκάματο δε φαίνεται να προβληματίζει τον Υπουργό. Και μπορεί βέβαια φέτος να μην έγινε δεκτή η πρόταση, αλλά δεν αποκλείεται να εφαρμοστεί τα επόμενα χρόνια. Η πρόταση δείχνει πως εδώ και κάμποσα χρόνια αρχίζει να διαχέεται η αντίληψη ότι το σχολείο δεν υπηρετεί μόνον ακαδημαϊκούς στόχους, αλλά αποτελεί κι ένα μέσο εκμετάλλευσης των μαθητών, ώστε να υπηρετούνται οικονομικά, πολιτικά, κομματικά και άλλα συμφέροντα ισχυρών κοινωνικών ομάδων. Γι’ αυτό π.χ. βλέπουμε πρυτάνεις και καθηγητές πανεπιστημίου να κλείνουν για μήνες τα πανεπιστήμια, λες και είναι τσιφλίκι τους, χωρίς να νοιάζονται για τις οικονομικές, ηθικές και ψυχολογικές επιπτώσεις τόσο στους φοιτητές όσο και στις οικογένειές τους. Φαίνεται πως τα όποια εξουσιαστικά, επαγγελματικά ή κομματικά συμφέροντα των καθηγητών είναι πιο πάνω από τους φοιτητές. Τα ίδια μπορεί να πει κανείς και για τους συνδικαλιστές της ΔΟΕ-ΟΛΜΕ, που εδώ και δεκαετίες κλείνουν τα σχολεία κάθε φορά που κρίνουν πως θίγονται όχι τα οικονομικά συμφέροντα των εκπαιδευτικών, που τους κατάντησαν τους πιο κακοπληρωμένους υπαλλήλους του ελληνικού δημοσίου, αλλά κάποια από τα δικά τους συνδικαλιστικά-κομματικά προνόμια.

Το ερώτημα βέβαια είναι αν μπορεί να βρεθεί δύναμη που ν’ αντιστρέψει την καταστροφική αυτή για την εκπαίδευση λογική, η οποία αρχίζει να κυριαρχεί στις διάφορες ομάδες εξουσίας, από το Υπουργείο Παιδείας μέχρι τους συνδικαλιστές. Σαν πολύ δύσκολο μου φαίνεται.