Αν κάποιος  επισκεφτεί  ένα πανεπιστήμιο άλλης χώρας, εύκολα θα διαπιστώσει ότι εκτός από αίθουσες διδασκαλίας, εργαστήρια, αμφιθέατρα και βιβλιοθήκες υπάρχουν και αθλητικές εγκαταστάσεις για όλα τα αθλήματα. Με τις εγκαταστάσεις αυτές  δίνεται η δυνατότητα σε κάθε  φοιτητή/τρια να αθληθεί, όταν έχει διαθέσιμο χρόνο. Για να καλλιεργηθεί μάλιστα το αθλητικό πνεύμα, κάθε Σχολή δημιουργεί ομάδες κλασικού αθλητισμού, ποδοσφαίρου, μπάσκετ, τένις, κολύμβησης κλπ., οι οποίες λαμβάνουν μέρος σε δια-σχολικά πρωταθλήματα. Δημιουργούνται όμως και  ομάδες που αντιπροσωπεύουν όλο το πανεπιστήμιο στο διαπανεπιστημιακό πρωτάθλημα. Έτσι, από τη μια καλλιεργείται σε ύψιστο βαθμό το αθλητικό πνεύμα, η άμιλλα, το πνεύμα αλληλεγγύης και περηφάνιας για το πανεπιστήμιο, στο οποίο ο καθένας φοιτά, κι από την άλλη κρατούν το φοιτητή/τρια μακριά από τις καφετέριες και τα παρόμοια “πολιτιστικά κέντρα”...

Στον τόπο μας, που κάθε τόσο ακούμε δεκάρικους λόγους πως εδώ γεννήθηκε ο αθλητισμός και το πνεύμα του, ο πανεπιστημιακός αθλητισμός είναι terra incognita. Ούτε στη φαντασία των πανεπιστημιακών δεν υπάρχει. Για τους Έλληνες πανεπιστήμιο σημαίνει αίθουσες διδασκαλίας, εργαστήρια και ίσως καμιά βιβλιοθήκη. Η άθληση, που προϋποθέτει αθλητικές εγκαταστάσεις, είναι έξω από τη λογική των πανεπιστημιακών. Γι’ αυτό κανένα σχεδόν πανεπιστήμιο δεν έχει αθλητικές εγκαταστάσεις. Πολλά μάλιστα, ακόμα και τα καινούρια, συνήθως στεγάζονται σε κάποια ανακαινισμένα κτήρια στο κέντρο της πόλης. Αλλά και στην άκρη της πόλης σε καινούρια κτήρια να βρίσκονται, πρόβλεψη για δημιουργία αθλητικών εγκαταστάσεων δεν υπάρχει. Έτσι αντί να περιβάλλονται από χώρους άθλησης, περικυκλώνονται από καφετέριες και άλλα “κέντρα κοινωνικής δικτύωσης και πολιτιστικής ανάτασης”, όπου οι φοιτητές περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους μες τους καπνούς των τσιγάρων τους. Αθλητισμός και πανεπιστήμιο στη σύγχρονη Ελλάδα είναι έννοιες αντίθετες. Η ίδια βέβαια λογική υπάρχει και για τα σχολεία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Μια μικρή αυλή με μια μπασκέτα θεωρείται αρκετός χώρος για να αθληθούν οι μαθητές.

Θα μου πει βέβαια κάποιος «Εδώ δε λειτουργούν τα ίδια πανεπιστήμια και δε γίνονται μαθήματα οι αθλητικές εγκαταστάσεις και ο αθλητισμός μας μάρανε;». Προσωπικά με μαραίνει πολύ, γιατί θεωρώ πως, πέρα από τα αγαθά που προσφέρει η ίδια η σωματική άσκηση, ο αθλητισμός είναι μοναδική δραστηριότητα, ιδιαίτερα στα ομαδικά αθλήματα, στα οποία καλλιεργούνται οι κοινωνικές δεξιότητες της αλληλεγγύης και της συνεργασίας των ατόμων για την επίτευξη ενός κοινού στόχου, κάτι που τόσο λείπει από τον υπερατομιστή Νεοέλληνα. Να σημειωθεί ότι τόσο τα ξενόγλωσσα όσο και τα σημαντικότερα ελληνικά ιδιωτικά σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης έχουν ως βασικό τους στόχο την άθληση των μαθητών τους. Γι’ αυτό κι έχουν δημιουργήσει εξαιρετικές αθλητικές εγκαταστάσεις. Είναι, λοιπόν, καιρός οι πανεπιστημιακοί μας ταγοί, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν έχουν κλωτσήσει ούτε μπάλα στη ζωή τους, όντας παράγωγα του αντιαθλητικού ελληνικού πανεπιστημίου, ν’ αλλάξουν λογική και ν’ αρχίσουν να σχεδιάζουν ένα πρόγραμμα ανάπτυξης του πανεπιστημιακού αθλητισμού. Στην αρχή είναι δυνατό να χρησιμοποιούνται οι αθλητικές εγκαταστάσεις των δήμων και των αθλητικών σωματείων. Έτσι ο φοιτητής/τρια θα έχει τη δυνατότητα να διοχετεύει  τον ελεύθερο χρόνο του στην άθληση κι όχι στους καπνούς των τσιγάρων της καφετέριας.