Για άλλη μια φορά τα τελευταία χρόνια βρισκόμαστε, παθητικοί δέκτες και εμείς, μπροστά σε μια εκπαιδευτική αδράνεια. Τίποτε δεν φαίνεται να κινείται στο χώρο της εκπαίδευσης. Η πολιτεία, το αρμόδιο καλύτερα Υπουργείο, δεν φαίνεται να θέτει κανένα ζήτημα. Σαν να μην υπάρχει σε αυτή τη φάση οποιοδήποτε εκπαιδευτικό διακύβευμα. Ούτε καν ο προεξαγγελθείς με μεγαλοστομίες διάλογος για το σύστημα εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Οι υπόλοιποι φορείς, επιστημονικοί, συμβουλευτικοί και συνδικαλιστικοί, δείχνουν απλώς να διεκπεραιώνουν. Σαν να είναι η εκπαίδευση μια τυπική, μηχανιστική διαδικασία. Χωρίς εντάσεις, συγκρούσεις, αντιπαλότητες και αντιπαραθέσεις θέσεων, ιδεών και προτάσεων. Εκτός και εάν πλέον η ομοιομορφία και η ομογενοποίηση που επιβάλλεται σε ένα φαντασιακά οργανωμένο σχολείο έχει παρασύρει και όσους ορίζουν από τις επιτελικές τους θέσεις ένα αδιαφοροποίητο και συνάμα ανέφικτο εκπαιδευτικό πλαίσιο. Γιατί τότε στην ιδεώδη εκπαιδευτική "καλλίπολη" όλα πηγαίνουν κατ’ ευχήν. Το μόνο που φαίνεται να μπορεί να "ταράξει" τα λιμνάζοντα ύδατα είναι το νέο Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης. Πόσα πράγματι προγράμματα πρόκειται να αναδυθούν. Οι προκηρύξεις ήδη ετοιμάζονται. Οι ανάδοχοι δείχνουν πανέτοιμοι. Με ποια όμως κριτήρια σχεδιάζονται τα συγκεκριμένα προγράμματα; Ποιος έθεσε τις προτεραιότητες; Ποιες πραγματικές εκπαιδευτικές ανάγκες πρόκειται να καλύψουν; Γιατί τόσο η διάγνωση των εκπαιδευτικών αναγκών όσο και ένας μακρόπνοος εκπαιδευτικός σχεδιασμός, που θα οδηγούσε σε ουσιαστικές αναμορφώσεις, προϋποθέτουν τη διεξαγωγή εμπεριστατωμένης έρευνας, η οποία θα μπορούσε να τεκμηριώσει τόσο τις προτεραιότητες όσο και τις άμεσες ή τις απώτερες εκπαιδευτικές μας στοχεύσεις. Πόσα πράγματι διδαχτήκαμε από τη σπατάλη όχι μόνο των κοινοτικών κονδυλίων αλλά και του ανθρώπινου δυναμικού στην προοπτική της μεγαλύτερης δυνατής απορροφητικότητας; Γιατί θα είναι πράγματι ολέθριο για την εκπαίδευσή μας να μείνουν και πάλι αναξιοποίητοι τόσοι πόροι. Όχι μόνο γιατί σε μια τέτοια προοπτική θα μείνουμε στο περιθώριο της ευρωπαϊκής εκπαιδευτικής δράσης. Αλλά κυρίως γιατί μια τέτοια διαχειριστική στάση θα σημάνει δραματική όξυνση του παιδευτικού μας πλέον ελλείμματος.