Πότε-πότε περνώ από το κτήριο του Παιδαγωγικού τμήματος δημοτικής εκπαίδευσης του πανεπιστημίου Αθηνών (Ναβαρίνου 13), για να συναντήσω κανέναν παλιό φίλο. Και κάθε φορά φρίττω απ’ όσα αντικρίζω. Οι εξωτερικοί τοίχοι είναι «ζωγραφισμένοι» με κομματικά και ψευτοεπαναστατικά συνθήματα, που δύσκολα μπορεί να τα διαβάσει κανείς, μια που το ένα είναι γραμμένο πάνω στ’ άλλο. Ίδια «ζωγραφισμένοι» είναι και οι τοίχοι στο εσωτερικό του κτηρίου, μόνο που αυτοί «στολίζονται» πρόσθετα και με κόκκινες, πράσινες, γαλάζιες κλπ. κομματικές αφίσες, οι πιο πολλές από τις οποίες είναι σχισμένες. Οι φοιτητές κομματικοί γραφείς φαίνεται να πιστεύουν πως είναι προτιμότερο να δείχνουν πως κατέχουν τη δεξιότητα της γραφής γράφοντας στους τοίχους παρά γράφοντας στο σημειωματάριό τους τα όσα οι καθηγητές διδάσκουν στις αίθουσες διδασκαλίας. Φαίνεται ακόμα να νιώθουν πως, γράφοντας στους τοίχους συνθήματα ενάντια στο κράτος και στον καπιταλισμό, το σύστημα κλονίζεται και είναι έτοιμο να καταρρεύσει!

Στην είσοδο και στο χώρο του κυλικείου φοιτητές πίσω από τραπεζάκια μοιράζοντας κομματικά φυλλάδια διαλαλούν την κομματική τους πραμάτεια, όπως οι μικροπωλητές στις λαϊκές αγορές. Στις αίθουσες διδασκαλίας λίγοι φοιτητές παρακολουθούν τα μαθήματα. Οι πιο πολλοί σουλατσάρουν στους διαδρόμους ή στα γύρω καφενεία. Βλέπεις, η παρακολούθηση δεν είναι υποχρεωτική. Καταργήθηκε από τον  Υπουργό Παιδείας στις πρώτες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, τον Απ. Κακλαμάνη, μεταβάλλοντας έτσι το πανεπιστήμιο σε καφενείο ή καλύτερα σε κέντρο διερχομένων. Η  ατμόσφαιρα να σε πνίγει από το τσιγάρο. Κι οι καθηγητές μοιραίοι κι άβουλοι να πηγαινοέρχονται στα γραφεία τους χωρίς να δείχνουν πως ενοχλούνται από τη μεταβολή αυτή του πανεπιστήμιου σε αχούρι. Οι φοιτητές όμως φαίνεται να το χαίρονται κιόλας. Η αχουροποίηση του πανεπιστημίου τους εμπνέει. Κι έτσι παραφράζοντας το δημοτικό τραγούδι: θα μπορούσαν να γράψουν στο υπέρθυρο του κτηρίου τον ταιριαστό στίχο. «Κλαίνε τ’ αχούρια γι’ άλογα
κι οι φοιτητές γι’ αχούρια».