Τα φαινόμενα της βίας στο σχολείο τόσο στον ελλαδικό όσο και στον ευρωπαϊκό χώρο, που απηχούν την παθογένεια της κοινωνίας, αλλά και της εκπαιδευτικής κοινότητας, τείνουν να προσλάβουν σήμερα ανησυχητικές διαστάσεις, και, σε ιδιαίτερο βαθμό, σε άτομα νεαρής ηλικίας. Η εκδήλωση συμπεριφορών βίας μεταξύ ανηλίκων (επιθετικότητα και εκφοβισμός), σε κάθε χώρο του σχολείου ή εκτός σχολικών μονάδων, ακόμη και μέσω του διαδικτύου, έχει έντονα απασχολήσει τη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια. Τα αίτια βέβαια μπορούν εύκολα να αναζητηθούν στην οικογένεια, με τα συμπαρομαρτούντα ατομικά, ψυχολογικά, αλλά και οικονομικά προβλήματα των μελών της (έλλειψη επικοινωνίας – χαλαρός έλεγχος – ένδεια) στην παραπαίουσα εκπαίδευση (δομή, οργάνωση, στελέχωση και λειτουργία, ελλιπής στήριξη του εκπαιδευτικού), αλλά και στη γενικότερη οικονομική και πολιτικοϊδεολογική κρίση της κοινωνίας: κρίση θεσμών και αξιών, αμφισβήτηση των πάντων, μίμηση προτύπων που προσκυνούν την αλαζονεία της δύναμης και την κυριαρχία του χρήματος. Έτσι, οι νέοι και ειδικότερα οι μαθητές, περιερχόμενοι στη φρικτή δίνη του παραλογισμού, προβαίνουν, ενίοτε, σε παραβατικές συμπεριφορές ακόμη και στο χώρο του σχολείου, με έντονα τα συμπτώματα εγκληματικών ενεργειών.

Οι μαθητές μας, παγιδευμένοι στο φαύλο κύκλο του μίσους, του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και της κοινωνικής ετερότητας αδυνατούν να έρθουν σε επαφή με τις αρχές της ανθρωπιστικής μας παιδείας, θεμελιωμένης στην αμοιβαία κατανόηση και τον αλληλοσεβασμό, στηριζόμενοι στις ανεπανάληπτες αξίες της που εξαλείφουν κάθε είδους διακρίσεις σε σχέση με ποικίλες διαφορές (γλωσσικές, κοινωνικές, εθνικές, θρησκευτικές κ.ά.).

Η αποφυγή της βίας είναι απάντηση στο κρίσιμο πολιτικό και ηθικό πρόβλημα της εποχής μας: την ανάγκη δηλαδή του ανθρώπου να υπερνικήσει την καταπίεση και τον εξαναγκασμό χωρίς να καταφεύγει στις ίδιες μεθόδους. Ο πολιτισμός και η βία είναι έννοιες αντίθετες. Ο σεβασμός του άλλου, του ξένου ή του διαφορετικού είναι βίωμα πολιτισμού και καρπός αληθινής παιδείας. Ο επαναπροσδιορισμός των στόχων της νέας γενιάς και η διασφάλιση των μέσων για την επίτευξή τους, η ενίσχυση των θεσμών οικογένειας και σχολείου, η ενσωμάτωση των μειονοτικών ομάδων του πληθυσμού πρέπει να αποτελέσουν πρώτιστο μέλημα της Πολιτείας, ώστε να οικοδομηθεί μια κοινωνία συνοχής και αλληλεγγύης. Ειδικότερα, στον τομέα της Εκπαίδευσης, το Υπουργείο Παιδείας έχει ιδρύσει το «Παρατηρητήριο κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού» και έχει δρομολογήσει σειρά σχετικών δράσεων με σκοπό την ευαισθητοποίηση μαθητών, γονέων και ολόκληρης της κοινωνίας σχετικά με την αντιμετώπιση του φαινομένου. Συγκεκριμένα, η 6^η Μαρτίου έχει καθιερωθεί ως ημέρα της σχολικής βίας και του εκφοβισμού, με στόχο την ευαισθητοποίηση των σχολικών κοινοτήτων και την επαγρύπνηση όλων των μελών τους για έγκαιρη παρέμβαση αποτροπής των φαινομένων. Με σχετική μάλιστα εγκύκλιο δίνονται αναλυτικές οδηγίες που στοχεύουν στην αποτελεσματική πρόληψη της βίας και της επιθετικότητας των μαθητών, τη διαμόρφωση καλού σχολικού κλίματος επικοινωνίας, το σεβασμό και την προστασία των δικαιωμάτων όλων των μελών της σχολικής κοινότητας. Επιβάλλεται, λοιπόν, συνεργασία ολόκληρης της σχολικής κοινότητας και εγρήγορση όλων, με απώτερο στόχο την αποτροπή της εκδήλωσης μορφών βίας, επιθετικότητας και εκφοβισμού μεταξύ των μαθητών.