Διαβάζοντας προσεκτικά κανείς το Νομοσχέδιο για τις αλλαγές στο Λύκειο και στο σύστημα πρόσβασης αλλά και  το «νέο» ωρολόγιο πρόγραμμα του Γυμνασίου αντιλαμβάνεται ότι η εποχή που, έστω κι  ένας παράγοντας της πολιτικής ηγεσίας και των επιστημόνων που συνεργάζονται άβουλα μ’ αυτήν, είχε ένα όραμα ,μία μικρή πίστη σ’ ένα άλλο σχολείο, έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Αυτό είναι εμφανές σε πολλά σημεία:

1. Όλο το ενδιαφέρον προσανατολίζεται  πλέον αποκλειστικά στο ποια μαθήματα μένουν ,ποια φεύγουν και πόσες ώρες θα διδάσκεται το καθένα. Θλιβερό  το φαινόμενο όλη η περιβόητη διαβούλευση να περιορίζεται σ’ αυτό το ζήτημα! Ούτε καν απορία για το « τι μαθαίνουν» οι μαθητές  μέσα από τα υπαρκτά  μαθήματα του Λυκείου(όσος κι αν είναι ο αριθμός τους) ούτε «πως το μαθαίνουν». Κουβέντα για το τι θα θέλαμε να μαθαίνει ο αυριανός έλληνας πολίτης σε μια εποχή σοβαρής κρίσης για τη χώρα!
   
2. Καμιά πρόταση ουσιαστικής  αλλαγής του τρόπου αξιολόγησης του μαθητή. Μυθοποίηση ξανά των γραπτών εξετάσεων και αντίδοτο στην αποστήθιση η «Τράπεζα Ερωτήσεων» από έναν Οργανισμό Εξετάσεων που θα είναι εκτός σχολείου αλλά ουσιαστικά θα είναι μηχανισμός παρα-κυβέρνησης του σχολείου.
   
3. Καμιά συνέπεια σε σχέδια και ευρωπαϊκά προγράμματα πιλοτικής εφαρμογής των ωρολογίων και αναλυτικών προγραμμάτων. Αρκούν δύο χρόνια πιλοτικής εφαρμογής τέτοιων προγραμμάτων στο Γυμνάσιο για να πεταχθούν μετά στα σκουπίδια χωρίς να διαμαρτύρεται κανείς από όσους μετείχαν δύο χρόνια στο σχεδιασμό αυτό ούτε να ζητά κανείς από τους διοικούντες ευθύνη για τα κονδύλια που σπαταλήθηκαν ενώ  την ίδια περίοδο οι μισθοί των εκπαιδευτικών μειώνονταν σε εξευτελιστικό επίπεδο.
   
4. Κανένας σεβασμός σε παιδαγωγικές  θέσεις και διδακτικές  προσεγγίσεις με χαρακτηριστικό παράδειγμα την ερευνητική εργασία η οποία απαξιώνεται σταδιακά στο Λύκειο ,ενώ μεταφέρεται βίαια στο Γυμνάσιο(χωρίς καν ενημέρωση των εκπαιδευτικών) με τη λογική να αποτελέσει όχι πεδίο συνεργασίας αλλά πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ ειδικοτήτων  των οποίων  μειώνεται το ωράριο διδασκαλίας ώστε να οδηγηθούν σταδιακά εκτός σχολείου. Αυτοί οι συντάκτες του νέου νόμου και του νέου ωρολογίου προγράμματος  που τάχα ενδιαφέρονται για την ένταξη «βιωματικών δράσεων» στο σχολείο, είναι  υποκριτές και εκφραστές των πιο συντηρητικών αντιλήψεων για τη διδασκαλία και τη μάθηση. Εξάλλου πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους  που φέρουν σοβαρότατη ευθύνη για την υποβάθμιση της εκπαίδευσης και τώρα εμφανίζονται ως  «σωτήρες» της .