Το πρώτο και σημαντικότερο στο μάθημα της Γλώσσας είναι η επιλογή των κειμένων τονίζουμε στους μαθητές, στους φοιτητές, στους εκπαιδευτικούς. Αλλά ακόμα και το καλύτερο κείμενο, συνεχίζουμε, μπορεί να απαξιωθεί από τον τρόπο μελέτης και επεξεργασίας του. Αυτό το πέτυχε φέτος, στην τελειότερη διάσταση, η Επιτροπή των Πανελλαδικών Εξετάσεων.

Κανείς βέβαια δεν αμφισβητεί την επιλογή κειμένου από ένα σύγχρονο βιβλίο με το λόγο του Γ. Γραμματικάκη ο οποίος γοητεύει κάθε αναγνώστη. Από εκεί και πέρα υπάρχει μια σειρά «πρωτοβουλιών» της Επιτροπής που υποβαθμίζουν και το κείμενο και τη διδασκαλία της γλώσσας στο σχολείο αλλά το σημαντικότερο υποτιμούν και χειραγωγούν κυρίως το μαθητή.

1. Τι σημαίνει διασκευή ενός κειμένου και ποια είναι τα όριά της; Φτάνει εκτός από τον πλήρη αποπροσανατολισμό από το θέμα που αναλύει στο βιβλίο ο συγγραφέας (Η εξωγήινη μας μοναξιά) μέχρι και την αδικαιολόγητη αφαίρεση ολόκληρου αποσπάσματος; (Αυτό έγινε στον πρόλογο του κειμένου του Γ. Γραμματικάκη. Αφαιρέθηκε το απόσπασμα: «Σχεδόν δεν αμφιβάλλει για την ύπαρξη της, παρακολουθεί με αγωνία τις προσπάθειες της επιστήμης να την εντοπίσει, γοητεύεται από διηγήσεις «αυτοπτών» μαρτύρων αλλά και δημοφιλείς ταινίες ή βιβλία που μιλούν για εξωγήινους»)
   
2. Οι ερωτήσεις επεξεργασίας του κειμένου έχουν στόχο την ουσιαστικότερη συνομιλία του μαθητή με το κείμενο ή τη μηχανιστική απάντηση σε απλοϊκές ερωτήσεις; Είναι φανερό  με μια λογική εξεταστικού λαϊκισμού ότι επιλέχτηκε ο δρόμος της τυποποίησης  αδιαφορώντας για την ουσία και τον τρόπο γραφής του κειμένου!
   
3. Οι ερωτήσεις παραγωγής λόγου έχουν ως στόχο την κριτική τοποθέτηση του μαθητή απέναντι στις ιδέες του κειμένου. Δυστυχώς επιλέχτηκε ο δρόμος της μιας απάντησης και της απόλυτης ομοιομορφίας στην ανάπτυξη των απόψεων των μαθητών για τη στάση του ανθρώπου απέναντι στο φυσικό περιβάλλον. Όλοι μας αλλά κυρίως ο Γ. Γραμματικάκης δεν θα ήθελε όλοι οι μαθητές να κινδυνολογούν υποκριτικά για τη χρήση των κινητών και του διαδικτύου ενώ από την άλλη να μεταφέρουν αυτούσιες γνώσεις βιβλίων και βοηθημάτων για την περιγραφή και κυρίως την «επίλυση»  (με κυρίαρχη τη συμβολή της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης (!)) των περιβαλλοντικών προβλημάτων. Και να αναγκάζονται να καταλήγουν με το κοινότοπο ότι «Δεν κληρονομούμε τη γη από τους προγόνους μας, τη δανειζόμαστε από τα παιδιά μας».
   

Δίκαια, λοιπόν, ο Γ. Γραμματικάκης  αναρωτιέται «Ένα ερώτημα όμως παραμένει πάντα, μετέωρο και αναπάντητο: Πώς φτάσαμε εκεί; Πώς έφτασαν τα παιδιά, στα πιο ξέγνοιαστα ίσως χρόνια τους, να τρέχουν από φροντιστήριο σε φροντιστήριο, να απομνημονεύουν αντί να σκέφτονται, πώς φτάσαμε στην εθνική υστερία που συνοδεύει τις εισαγωγικές εξετάσεις; Πώς δεν επαναστατεί η ψυχή μας όταν η Παιδεία, είτε σαν άνοιγμα των οριζόντων είτε σαν εφόδια για την ζωή, αναιρεί ουσιαστικά τον ίδιο της τον ορισμό; Πώς γίνεται, ενώ όλοι ομνύουν στον ρόλο και τη σημασία της Παιδείας, τώρα, τόσα χρόνια μετά, οι βασικοί της άξονες, η λειτουργία και το κύρος της, να παραμένουν πληγωμένοι και διάτρητοι;»

Μην περιμένουμε, βέβαια, να απαντήσουν όσοι είχαν και εξακολουθούν να έχουν την «ευθύνη» της εκπαιδευτικής πολιτικής καθώς συνειδητά έχουν επιλέξει να πλήξουν το κύρος και τη λειτουργία του σημερινού σχολείου! Η απάντηση θα έλθει από την «κοινωνία των σιωπηλών αλλά σκεπτόμενων», τη δύναμη και το θυμό των οποίων εξακολουθούν να υποτιμούν οι ποικίλοι εκπρόσωποι της εξουσίας!