Τα τελευταία απανωτά κρούσματα περιορισμού της ελευθερίας της έκφρασης και ιδεολογικής τρομοκρατίας μας έχουν προβληματίσει όλους. Από τις ύβρεις έξω από το θέατρο «Χυτήριο» και το κατέβασμα μιας θεατρικής παράστασης έως τις αφίσες που χυδαία έγραφαν πως δεν υπήρχαν νεκροί στο Πολυτεχνείο , από τη καταγγελία κατά της νηπιαγωγού στη Λευκάδα έως τη ρατσιστική βία κατά μεταναστών σε μέρη της Αθήνας, είναι πλέον απροκάλυπτη η φασίζουσα ιδεολογία και πρακτική στην καθημερινότητά μας.

Κύριος στόχος της απ’ ότι φαίνεται είναι ο πυρήνας των δημοκρατικών αξιών, δηλαδή η ελευθερίας της σκέψης και της έκφρασης και ο ορθολογισμός που βασίζεται στο λόγο της επιστήμης. Πράγματι στις παραπάνω περιπτώσεις στόχος είναι η αμφισβήτηση του δικαιώματος του καλλιτέχνη να δημιουργεί, του ιστορικούερευνητή να τεκμηριώνει τις θέσεις του, του εκπαιδευτικού να παιδαγωγεί με αρχές τη δημιουργία ελεύθερης προσωπικότητας του μαθητή ,του πολίτη να λειτουργεί ως φορέας ανεκτικότητας και κοινωνικής αλληλεγγύης.

Αυτές όμως οι προκλητικές και αντιδημοκρατικές ενέργειες δεν θα επαναλαμβάνονταν αν ετύγχαναν της γενικής κατακραυγής από την κοινωνία κι αν αντιμετωπίζονταν σοβαρά από τα υπεύθυνα θεσμικά όργανα της Πολιτείας. Στην πραγματικότητα διακρίνουμε μια χαρακτηριστική απάθεια από την κοινή γνώμη , μια αδιαφορία που οδηγεί στη γέννηση ελάχιστων αντιδράσεων ενώ η στάση των θεσμοθετημένων οργάνων της πολιτείας είναι από αμυντική και απολογητική έως ύποπτη!

Τελικά αυτές τις προκλητικές φασιστικές συμπεριφορές τις «νομιμοποίησε και τις νομιμοποιεί» μια κοινωνία η οποία επί χρόνια καλλιεργεί τον ανορθολογισμό, τον αντιδιαφωτισμό, τη συνωμοσιολογία, την υποταγή σε μύθους και δόγματα. Κι πρώτα βιολιά στο ρόλο αυτό οι κύριοι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους, από την οικογένεια και τα ΜΜΕ έως ένα εκπαιδευτικό σύστημα στο οποίο η αβουλία, η αφασία ,η ακρισία ζουν και βασιλεύουν!