Οι 'φιλόλογοι' είναι ένας 'ιδιόρρυθμος' κλάδος εκπαιδευτικών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, που διδάσκουν 9-10 διαφορετικά αντικείμενα, π.χ. αρχαία ελληνική γλώσσα, νέα ελληνική γλώσσα, μεταφρασμένα αρχαιοελληνικά κείμενα, λατινικά, λογοτεχνία, ιστορία (αρχαία, μεσαιωνική, νεότερη), φιλοσοφία, πολιτική και δίκαιο, κοινωνιολογία, ψυχολογία κλπ. Στα πανεπιστήμια δεν έχουν παρακολουθήσει όλοι τα ίδια προγράμματα και είναι απόφοιτοι διαφόρων τμημάτων, όπως κλασικό, νεοελληνικό, ιστορικό-αρχαιολογικό, παιδαγωγικό-φιλοσοφικό-ψυχολογικό κλπ. Γι' αυτό και για ορισμένα από τα μαθήματα που διδάσκουν δεν έχουν παρακολουθήσει ούτε μια ώρα μάθημα. Οι απόφοιτοι π.χ. του τμήματος ΠΦΨ δεν έχουν παρακολουθήσει μαθήματα αρχαιοελληνικής γλώσσας. Έτσι μπορεί να ερμηνευτεί και η αποτυχία στο μάθημα των αρχαίων ελληνικών των υποψήφιων 'φιλολόγων' στις εξετάσεις του ΑΣΕΠ, που διαπίστωσε ο πρόεδρος της Πανελλήνιας ένωσης φιλολόγων (ΠΕΦ) (Στέφος Α. Νέα Παιδεία, 2007, 122 σελ.13-14). Και βέβαια για κανένα από τα αντικείμενα αυτά δεν έχουν διδαχτεί τη διδακτική μεθοδολογία που πρέπει να χρησιμοποιούν. Είναι όλοι τους καλοί επιστήμονες, αλλά εμπειρικοί δάσκαλοι, όπως ήμασταν κι εμείς οι παλιότεροι. Όμως αγωνιούν και πασχίζουν ν' ανταποκριθούν ικανοποιητικά στο διδακτικό τους ρόλο, στηριζόμενοι κυρίως στη μεθοδολογία που υποδεικνύουν τα σύγχρονα διδακτικά βιβλία, στην παράδοση που μεταφέρουν οι παλιότεροι, καθώς και στα διαβάσματά τους.
Όλοι αυτοί οι 'φιλόλογοι' εκπροσωπούνται από την Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων' (ΠΕΦ), η οποία θεωρητικά θα έπρεπε να δείχνει την ίδια ευαισθησία για όλα τα αντικείμενα που διδάσκουν τα μέλη της. Αυτή όμως φαίνεται πως ενδιαφέρεται πρώτιστα για ένα μάθημα, την αρχαία ελληνική γλώσσα, ταυτίζοντας έτσι το σημερινό 'φιλόλογο' με τον παραδοσιακό 'κλασικό φιλόλογο' των περασμένων δεκαετιών. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς το γεγονός ότι εξέδωσε ανακοίνωση, που δημοσιεύτηκε όχι μόνο στη ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ, αλλά και σε άλλα φιλολογικά περιοδικά, στην οποία επιτίθεται με δριμύτητα και καταγγέλλει το Υπουργείο Παιδείας, επειδή στο νέο πρόγραμμα της Α' Λυκείου προτείνεται από τη μια ένας κάπως διαφορετικός τρόπος προσέγγισης των αρχαιοελληνικών κειμένων κι από την άλλη αφαιρείται μια ώρα από το μάθημα των ΑΕ, η οποία παραχωρείται σε μια ελπιδοφόρα δημιουργική καινοτομία, την 'ερευνητική εργασία'. Το 2004 η ΠΕΦ πανηγύριζε για την αύξηση των ωρών διδασκαλίας των ΑΕ, λες και η εκμάθηση των ΑΕ εξαρτάται αποκλειστικά από τις ώρες διδασκαλίας, είναι δηλ. θέμα ποσοτικό κι όχι ποιοτικό. Φαίνεται να μην την ενδιαφέρει που η σχέση μαθητών-Αρχαίων ελληνικών κατάντησε μια 'σχέση μίσους' (Αγγελάκος Νέα Παιδεία, 132, σελ. 12-13).
Την τακτική της καταγγελίας ακολουθούν όχι μόνον η ΠΕΦ, αλλά και διάφορα φιλολογικά περιοδικά, που ισχυρίζονται πως νοιάζονται για την αρχαιογλωσσία. Θα περίμενε κανείς τόσο η ΠΕΦ όσο και τα περιοδικά αντί να καταγγέλλουν την Πολιτεία να έχουν επεξεργαστεί και προτείνουν ένα λειτουργικό πρόγραμμα σπουδών και βιβλία γραμμένα με μια μεθοδολογία, που να οδηγεί στην αποτελεσματική εκμάθηση της ΑΕ. Η ανέξοδη πρακτική της καταγγελίας, που χρησιμοποιούν συνήθως τόσο τα αντιπολιτευόμενα πολιτικά κόμματα όσο και τα συνδικάτα, ούτε αρμόζει σ' ένα επιστημονικό σωματείο ούτε οδηγεί σε κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Να θυμίσω μάλιστα ότι την τακτική της καταγγελίας και της κινδυνολογίας χρησιμοποίησε το 1964 τόσο η Φιλοσοφική Αθηνών όσο και η «Εταιρεία Ελλήνων Φιλολόγων», επειδή με την τότε Εκπαιδευτική μεταρρύθμιση μειώνονταν οι ώρες διδασκαλίας των ΑΕ, έχοντας ως στόχο να υπονομεύσουν τη Μεταρρύθμιση της κυβέρνησης της Ένωσης Κέντρου, κάτι που τελικά πέτυχαν.
Παρόμοιος όμως καταγγελτικός λόγος εκπέμπεται και από φιλολόγους με δημοσιεύσεις στα ίδια περιοδικά, που αφορά τα μαθήματα της Γλώσσας και της Λογοτεχνίας. Κι όλοι τους «απορούν», που η Πολιτεία «τόλμησε» να θέσει σ' εφαρμογή προγράμματα χωρίς να ζητήσει την άποψή τους ! Και δεν αντιλαμβάνονται ότι με τις φωνασκίες δημιουργούν ένα κλίμα γενικής αμφισβήτησης και απαξίωσης ακόμα και των δημιουργικών καινοτομιών. Γιατί υπάρχουν πολλές ελπιδοφόρες καινοτομίες, όπως π.χ. είναι η «ερευνητική εργασία», με την οποία γίνεται προσπάθεια να καλλιεργηθούν όχι μόνον η δεξιότητα της έρευνας και σύνθεσης μιας εργασίας, αλλά και η κοινωνική δεξιότητα της συνεργασίας, που τόσο λείπει από του Νεοέλληνες. Όπως ορθά επισήμανε ο Β. Τσάφος στο προηγούμενο τεύχος της Νέας Παιδείας, χρειάζεται μια κριτική και εποικοδομητική προσέγγιση των Νέων Αναλυτικών Προγραμμάτων, για να επισημανθούν τα όποια αρνητικά τους και να εξαλειφθούν στην πορεία, κι όχι μια ανέξοδη και αδιέξοδη καταγγελία τους.
