Το ξέραμε, αλλά τώρα με την οικονομική μας κατρακύλα το επιβεβαιώσαμε, ότι δηλ. οι εκπαιδευτικοί είναι οι χαμηλότερα αμειβόμενοι υπάλληλοι του ελληνικού δημοσίου. Ο τελευταίος κλητήρας της ΔΕΗ αμείβεται περισσότερο από έναν Διευθυντή Λυκείου. Κι αυτό το 'επίτευγμα' οφείλεται στις συνδικαλιστικές μας ηγεσίες ΔΟΕ-ΟΛΜΕ, που, αφού για τέσσερις δεκαετίες έσυραν τον κλάδο σε ατελείωτες απεργίες, πέτυχαν την οικονομική μας μιζέρια. Για αντιστάθμισμα όμως κατέκτησαν το ανέξοδο για το Υπουργείο Παιδείας συνδικαλιστικό δικαίωμα να διεξάγουν τις εκλογές για την ανάδειξη των συνδικαλιστικών οργάνων ημέρα εργάσιμη και ώρες πρωινές, κλείνοντας αναγκαστικά τα σχολεία. Λες και, αν η ψηφοφορία διεξάγονταν απόγευμα ή Σαββατοκύριακο, θα πάθαινε τίποτα 'το συνδικαλιστικό δικαίωμα' των εκπαιδευτικών. Αυτό βέβαια δε συμβαίνει στις εκλογές των οργάνων της ιδιωτικής εκπαίδευσης (ΟΙΕΛΕ). Πρόκειται για παγκόσμια πρωτοτυπία, μια που, όπως ο καθένας γνωρίζει σε πολλές χώρες ακόμα και βουλευτικές εκλογές γίνονται εργάσιμη μέρα, χωρίς να σταματάει η λειτουργία του κράτους. Απλά ο υπάλληλος παίρνει άδεια 15'-20', επιτελεί το καθήκον του και επιστρέφει στην εργασία του. Βέβαια εδώ είναι Ελλάδα, δεν είναι παίξε-γέλασε.

Σήμερα, που πολλοί γονείς ψάχνουν για ένα μεροκάματο, όταν το σχολείο κλείνει για τέτοιους ηλίθιους λόγους και οι κίνδυνοι για τα παιδιά έξω από το σχολείο έχουν πολλαπλασιαστεί, δεν έχουν τι να κάνουν τα παιδιά τους, έλπιζα πως οι 'τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας συνδικαλιστές' θα σκεφτόταν τόσο τα παιδιά όσο και τους έρμους τους γονείς και θα διεξήγαγαν τις εκλογές είτε απόγεμα είτε Σαββατοκύριακο. Αλλά ποιος έχασε τη ντροπή, για να τη βρουν οι συνδικαλιστές της ΔΟΕ-ΟΛΜΕ, μερικοί από τους οποίους, όντας χρόνια επαγγελματίες συνδικαλιστές, έχουν ξεχάσει πώς είναι μια σχολική τάξη. Γι' αυτό και έμεινα έκπληκτος, όταν στις αρχές Ιουνίου ένας φίλος από τα Τρίκαλα ανάμεσα στα άλλα που μου είπε τηλεφωνικά γεμάτος οργή 'κατέβασε καντήλια' εναντίον των δασκάλων, που είχαν κλείσει το σχολείο, για να ψηφίσουν, μη ξέροντας τι να κάνει τα δυο μικρά παιδί του. Φοβούμαι πως κάποια στιγμή οι γονείς 'θα πάρουν τα παλούκια' εναντίον των εκπαιδευτικών, όπως τα πήραν και εναντίον των βουλευτών. Και τότε θα είναι αργά να συμμαζευτούν.

Προσωπικά δεν περιμένω η αναισθησία των συνδικαλιστών να μεταβληθεί σε ευαισθησία. Περιμένω όμως από το Υπουργείο να καταργήσει αυτή την 'ντροπή', που λειτουργεί σε βάρος των παιδιών, των γονιών, αλλά και του κύρους των ίδιων των εκπαιδευτικών.