Σαράντα τώρα χρόνια στο εκπαιδευτικό κουρμπέτι αναρωτιόμουν ποιος είναι ο καλύτερος εκπαιδευτικός ή Διευθυντής. Φαίνεται να οδηγούμαι στο συμπέρασμα πως ο καλύτερος δάσκαλος/διευθυντής είναι ο άχρωμος, ο άγευστος, αυτός που δεν κάνει τίποτα πέρα από την τυπική διδασκαλία μέσα στην τάξη και τις τυπικές υποχρεώσεις που ορίζει η νομοθεσία. Ο δάσκαλος αυτός δεν ενοχλεί κανέναν και φυσικά δεν τον ενοχλούν. Αν μάλιστα 'κολλήσει' και σε κανένα κόμμα ή παραχριστιανική οργάνωση, τότε έχει σίγουρη τη θέση του Διευθυντή. Σπουδές, επιμορφώσεις και τέτοια δε χρειάζονται.

Αντίθετα ο ανήσυχος δημιουργικός δάσκαλος, που αναλαμβάνει δημιουργικές πρωτοβουλίες, π.χ. μια διδακτική καινοτομία, ένα θεατρικό όμιλο κλπ., αφιερώνοντας τον ελεύθερο χρόνο του στα παιδιά και τους γονείς τους, κινδυνεύει να θεωρηθεί επικίνδυνος, γιατί χαλάει την πιάτσα. Το προηγούμενο είδος εκπαιδευτικού θα αντιδράσει με ποικίλους τρόπους, αρχίζοντας από τη δυσφήμηση. Αν μάλιστα η καινοτομία επηρεάζει θετικά όχι μόνο τους μαθητές, αλλά και τους γονείς και το ευρύτερο περιβάλλον, τότε θα καταγγελθεί είτε από κάποιον συνάδελφό του είτε από κάποιον άλλον. Συνήθως καταγγέλλεται ότι η εκπαιδευτική του πρωτοβουλία είναι αντιχριστιανική, ανθελληνική ή παράνομη. Παλιά και δοκιμασμένη μέθοδος, που χρησιμοποιείται για να σταματήσει κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού της εκπαίδευσης. Το πιο χτυπητό παράδειγμα ενός τέτοιου επεισοδίου είναι το "Παρθεναγωγείο του Βόλου". Και μπορεί βέβαια ο Δελμούζος ν' αθωώθηκε πανηγυρικά, αλλά το σχολείο του έκλεισε.

Θα περίμενε κανείς τέτοια φαινόμενα να απασχολούν μόνο τους ιστορικούς και να μη συμβαίνουν τον 21ο αιώνα. Κι όμως τον περασμένο Γενάρη δικάστηκε η πρώην Διευθύντρια του 132ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών Στέλλα Πρωτονοταρίου και η δασκάλα Ντενάντα Καρκάλο "για παράβαση καθήκοντος κατ' εξακολούθηση και για παράνομη διδασκαλία στους μαθητές της αλβανικής μητρικής τους γλώσσας και ελληνικών στους μετανάστες γονείς τους". Οι δυο δασκάλες δηλ. ανέπτυξαν και υλοποίησαν ένα πρόγραμμα αντισταθμιστικής εκπαίδευσης, που επιτάσσει η σύγχρονη παιδαγωγική επιστήμη στα πολυπολιτισμικά σχολεία, αφιερώνοντας τον ελεύθερο χρόνο τους στην προκοπή των μαθητών τους. Κι αντί η Πολιτεία να τις επιβραβεύσει, απομάκρυνε την κα Πρωτονοταρίου από τη Διεύθυνση του σχολείου, με αποτέλεσμα να σταματήσει το πρωτοποριακό πρόγραμμα. Ύστερα ο "λεβέντης, πατριώτης, χριστιανός" κλπ. διάδοχός της στη Διεύθυνση την κατάγγειλε για παράνομη παραχώρηση σχολικού χώρου. Δεν έφτανε δηλ. η απομάκρυνση από τη διεύθυνση και η ρετσινιά της ακατάλληλης, ήθελαν να την εξοντώσουν κιόλας, ώστε να δοθεί το μήνυμα σ' όλους τους δημιουργικούς εκπαιδευτικούς "να καθήσουν στ' αβγά τους και να μη χαλούν την πιάτσα". Το περίεργο είναι ότι ο μηνυτής ανάφερε στο δικαστήριο, 'κάρφωσε' δηλ., ότι στην πραγματικότητα πίσω από τη μήνυση βρισκόταν ο τότε Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας. Κι ο 'λεβέντης' αυτός εξακολουθεί να είναι Διευθυντής Δημοτικού Σχολείου!

Η απορία μου βέβαια είναι τι έκαναν οι συνδικαλιστές της ΔΟΕ και και ΟΛΜΕ, όταν ξεκίνησε αυτή η ιστορία, για να προστατέψουν τις δυο δασκάλες και το πρωτοποριακό τους πρόγραμμα. Φαίνεται πως ασχολούνται με 'μεγάλα και τρανά' προβλήματα κι όχι με 'μικροϋποθέσεις' όπως αυτή των δυο εκπαιδευτικών.

Έχω λοιπόν ή όχι δίκιο, όταν σκέφτομαι πως ίσως ο πιο καλός δάσκαλος/διευθυντής είναι αυτός που περιορίζεται μόνο στα τυπικά του καθήκοντα και δεν αναλαμβάνει καμιά πρωτοβουλία;