Μια σχέση βασισμένη σε μια παρωχημένη μορφή διδασκαλίας η οποία βομβαρδίζει καθημερινά τους μαθητές με γραμματικά και συντακτικά φαινόμενα, ασύνδετα και απόμακρα από το αρχαίο κείμενο. Μια φορμαλιστική διδασκαλία που δεν συνομιλεί με τη νεοελληνική γλώσσα αλλά αντίθετα φαίνεται να προκαλεί περισσότερη γλωσσική σύγχυση στους μαθητές. Μια μονόδρομη διδασκαλία που αντιμετωπίζει την αρχαία σκέψη και τις ιδέες της ως μαυσωλείο κανόνων και χρονικών-εγκλιτικών αντικαταστάσεων. Με σχολικά βιβλία, δήθεν διαθεματικά (!), τα οποία περιέχουν κείμενα που δεν μπορεί να προσεγγίσει ένας απόφοιτος των φιλοσοφικών σχολών. Με διδάσκοντες-φιλολόγους(στην πλειονότητά τους) είτε ανεπαρκώς προετοιμασμένους στα Πανεπιστήμια για μια σύγχρονη διδασκαλία του μαθήματος είτε καθηλωμένους ναρκισσιστικά στη λογική μιας γραμματικοσυντακτικής αποστήθισης, η οποία μεταφέρει την ευθύνη αποτυχίας μιας διδασκαλίας έξι χρόνων και χιλιάδων ωρών στους μαθητές.

Δεν είναι τυχαίο που δεν έχει γίνει ούτε επιτράπηκε (!) από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο καμία έρευνα για την εικοσάχρονη σχεδόν δουλοπρεπή εφαρμογή αυτής της μηχανιστικής και αντιπαιδαγωγικής διδασκαλίας. Πρόκειται ξεκάθαρα για μια ιδεολογική επιλογή συνυφασμένη απόλυτα με τη λογική του σημερινού σχολείου της πλήξης και της έλλειψης δημιουργικότητας με στόχο από τη μια την παιδαγωγική και πνευματική χειραγώγηση των μαθητών και από την άλλη την ολοκληρωτική αποξένωσή τους από τις «επικίνδυνες» ιδέες των αρχαίων κειμένων, μέσω της καλλιέργειας μια απέχθειας για την αρχαιογνωσία.

Το παράδοξο, τέλος, είναι ότι επιχειρείται να συνδεθεί η διδασκαλία αυτή με την ενίσχυση του ανθρωπιστικού χαρακτήρα της παιδείας. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο! Είναι καιρός πλέον η νέα πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΠΘ να αναλάβει τις ευθύνες της. Το δρόμο τον έδειξε ο σεβαστός μας δάσκαλος Εμμανουήλ Κριαράς.