Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1976, η διδασκαλία της δημοτικής και η έκδοση των σχολικών βιβλίων στη δημοτική έδωσε στους δασκάλους και στους φιλολόγους ένα ισχυρό κίνητρο ν’ αρχίσουν να μελετούν τόσο τη δημοτική γλώσσα, την οποία βέβαια δεν είχαν ποτέ διδαχτεί συστηματικά, όσο και τις μεθόδους διδασκαλίας της. Ήταν επόμενο να ξεπηδήσουν τότε διάφορα εκπαιδευτικά περιοδικά, που παρουσίαζαν τόσο τις σύγχρονες αντιλήψεις των διαφόρων κλάδων της Γλωσσολογίας όσο και τις διδακτικές μεθόδους των φιλολογικών κυρίως μαθημάτων. Ανάμεσα σ’ αυτά τα περιοδικά ξεχωριστή θέση από την αρχή απέκτησε η ΝΕΑ ΠΑΙΔΕΙΑ και το παράτημά της η ΓΛΩΣΣΑ. Τόση μάλιστα ήταν η απήχηση της ΝΕΑΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ώστε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1995 πουλούσε πάνω από 5000 αντίτυπα. Έτσι απέκτησε την οικονομική δυνατότητα να εκδώσει και 15 αυτοτελή επιστημονικά βιβλία φιλολογικών μαθημάτων.

Αλλά από εκείνη τη χρονιά κι ύστερα οι συνδρομητές τόσο της ΝΕΑΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ όσο και των άλλων  περιοδικών άρχισαν να μειώνονται δραματικά, στο βαθμό που όλα τα εκπαιδευτικά περιοδικά έκλεισαν, ακόμα και η ΓΛΩΣΣΑ, από έλλειψη συνδρομητών. Μόνον η ΝΕΑ ΠΑΙΔΕΙΑ επιβίωσε, με πάρα πολύ μειωμένους όμως τους συνδρομητές της.  Κι η απορία μου είναι. Τι έγινε και σταδιακά μειώθηκε ή και εξαφανίστηκε ο ζήλος των εκπαιδευτικών της σημερινής γενιάς να επιμορφώνονται μέσα από τη μελέτη άρθρων των εκπαιδευτικών περιοδικών;

Η γενιά των εκπαιδευτικών του ’80 και ’90 φαίνεται πως είχε έναν εσωτερικό ζήλο, που την ωθούσε στη συνεχή ενημέρωση και επιμόρφωση με τη μελέτη βιβλίων, αλλά προπαντός επιστημονικών άρθρων, που δημοσίευαν τα διάφορα περιοδικά και ιδιαίτερα η ΝΕΑ ΠΑΙΔΕΙΑ. Κι αναρωτιέμαι πώς χάθηκε αυτός ο ζήλος από την τωρινή γενιά των εκπαιδευτικών; Η ενημέρωση και η επιμόρφωση με τα διάφορα σεμινάρια, που διοργανώνει το Υπουργείο Παιδείας, και τα διάφορα χρηστικά βοηθήματα τόσο του Υπουργείου όσο και των διαφόρων εκδοτών δεν μπορούν να καλύψουν τον οποιονδήποτε ζήλο των εκπαιδευτικών για επιμόρφωση. Οι αντιλήψεις για την εκπαίδευση και τη διδακτική προσέγγιση συνεχώς ανανεώνονται. Κι η ανανέωση αυτή μπορεί να αποτυπωθεί κυρίως στα άρθρα που δημοσιεύονται στα εκπαιδευτικά περιοδικά. Αυτά όμως τείνουν να εκλείψουν σήμερα. Κι αναρωτιέμαι πραγματικά πώς ενημερώνονται νεότεροι και παλιότεροι εκπαιδευτικοί τόσο για τις σύγχρονες αντιλήψεις στον επιστημονικό κλάδο που υπηρετούν όσο και για τη διδακτική προσέγγιση που οφείλουν να εφαρμόζουν στη διδακτική τους πράξη. Ή μήπως αισθάνονται τόσο επαρκείς δάσκαλοι, ώστε δεν νιώθουν την ανάγκη να δουν πώς προσεγγίζουν άλλοι ομότεχνοί τους το αντικείμενο που διδάσκουν;