Αλέξιος Μάινας: Δυο λόγια «αυτοπροσωπογραφίας»

Μιλώντας ταυτοτικά, η κομβικότερη συνθήκη κι ίσως το μόνο άξιο αναφοράς ως προς το ποιος και το πώς είμαι ως άνθρωπος και ως ποιητής (ή φίλος της ποίησης), είναι το αμύθητο δώρο της διπλής πολιτισμικής ταυτότητας. Καταγόμενος από τη Σαντορίνη ο Έλληνας πατέρας μου μεγάλωσε στην Αθήνα, η δε Γερμανίδα μητέρα μου κοντά στην Κολωνία. Μεγάλωσα με δυο γλώσσες, άρα με δυο βλέμματα στον κόσμο: με δυο οντολογίες. Η διπλή ερμηνεία των πραγμάτων, ο διττός τρόπος όχι απλά να τα κατονομάζεις, αλλά και να τα νιώθεις, να τα αξιολογείς, η αδυνατότητα να στερεωθεί κάτι ή να περικλειστεί σε μία λέξη-όνομα, αποτελεί από μόνη της ένα είδος ποιητικής και φιλοσοφικής προπαιδείας. Έτσι δομήθηκε κι αναδύθηκε το διπλό μου πάθος, ο διπλός μου δρόμος στη ζωή και τη σκέψη: αυτός της αμφισημίας (ποίηση) και αυτός της αμφιβολίας (φιλοσοφία).   

Ως είδος στοχασμού και έκφρασης, ως τρόπο συσχετισμού με τον κόσμο ανακάλυψα την ποίηση μόλις τελείωσα το σχολείο. Κάθε τέχνη, ειδικά δε η ποίηση, προτάσσει την απόλαυση ή την αισθητική ηδονή, ακόμα και την παρηγόρηση, τον προβληματισμό ή την ηθική διερεύνηση, είναι όμως κάτι ακόμα βαθύτερο: είναι ένα πλήρες γνωσιολογικό εργαλείο, μια δυνατότητα αντίληψης του κόσμου ως κειμένου. Η διάγνωση της ρευστότητας, της οντολογικής αστάθειας και επηρεασιμότητας αντι-κειμένων και καταστάσεων εντέλει σε ωριμάζει μέχρι το σημείο της μετριοπάθειας και του αγνωστικισμού. Αυτού του είδους η μαθητεία στην ποίηση υπήρξε για μένα, από τη στιγμή της ενηλικίωσής μου, ένα είδος ακατάσβεστης εσωτερικής κλήσης. Που, παρά το βαρύ τίμημα, νομίζω πως δεν πρόδωσα ποτέ.