[17/11/2021]

Η ποιητική συλλογή του Γιώργου Γώτη, «Ταξίδι στη σκιά» (Στιγμή, 2021) με διάχυτη την έννοια της πτήσης απογειώνει το τοπίο μεταφορικά και κυριολεκτικά μέσα από τα φτερά των πουλιών: «Πουλιά χαμόγελα του ανέμου» αλλά και ως «Σημαίες στον άνεμο ξεδιπλώνουν τα φτερά των πουλιών». Τα ποιήματα διασώζουν τόσο το θρόϊσμα των φύλλων όσο και τον ρόλο της μνήμης ως αντανάκλαση των χρωμάτων τόσο στη γη όσο και στον ουράνιο αιθέρα. Έτσι «τα λόγια γραμμένα στο νερό / «γίνονται» λόγια σβησμένα απ’ τη βροχή. Μπορούμε να επινοήσουμε τον κόσμο που χάσαμε, σύμφωνα με τον ποιητή, και να ίσως τότε διερωτηθούμε «πώς γίνεται η θάλασσα ουρανός». Με μοναδικό σωσίβιο «Το ταξίδι στη σκιά» και τη σκέψη μας στην ανάμνηση της πτήσης στο φυσικό φως.

Ο Γιώργος Βέης στην ποιητική του συλλογή «Βράχια» (ύψιλον, 2020) σε έναν στίχο συμπυκνώνει τη σημασία της φυσικής ομορφιάς: «Αγρός, όπως άνθρωπος, δηλαδή». Με λίγα λόγια για να «μάθουμε την ισότητα, τη γαλήνη και τη μουσική» πρέπει να νιώσουμε «την καρτερία στο βάθος του κάμπου». Έτσι όπως μετά τις φυσικές καταστροφές προβάλλουμε τραυματισμένοι στα οικεία μας μέρη ο ποιητής σημειώνει στο ποίημα με τον τίτλο: «Καθώς Νυχτώνει»

Ο γλάρος στα βαθιά πάλι ξέμεινε

δείχνει να μη νοιάζεται για την ώρα που περνάει

για τα δευτερόλεπτα του κινδύνου

αλλά έχει μάθει πια

δεν κρίνει ποτέ

δεν μετράει τις αποστάσεις

παρά μόνο με την τροφή.

Έτσι διαγράφεται η θαλασσινή πλευρά του φυσικού τοπίου μέσα από τον ρόλο του γλάρου και «εικόνες, ολόκληρα τοπία…υπάρχουν αποκλειστικά και μόνο / για τα όνειρα των παιδιών».

Δρ. Μαριγώ Αλεξοπούλου, φιλόλογος, ποιήτρια