Κριτική ανάγνωση και ιστορική ερμηνεία αποσπάσματος από το έργο του Ασημάκη Πανσέληνου Τότε που ζούσαμε

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΓΕΝΝΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ

Χρύσα Κουλιάκη, εκπαιδευτικός-ερευνήτρια, υποψήφια διδακτόρισσα του Ιονίου Πανεπιστήμιου

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Η Λογοτεχνία ως πηγή για την Ιστορία ανοίγει ένα διάλογο με την ιστορία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το απόσπασμα της λογοτεχνικής αυτοβιογραφικής διήγησης του Πανσέληνου Ασημάκη στο βιβλίο του, Τότε που ζούσαμε, αξιοποιείται ως ιστορική πηγή και ιστορική μαρτυρία. Η περιγραφή της ατμόσφαιρας των δικαστηρίων μετά το 1930 στοχεύει σε μια προσέγγιση του τρόπου ενοχοποίησης των κατηγορουμένων και των υπέρτατων παραδοσιακών αξιών της εποχής, της πειθαρχίας και της υπακοής στο κράτος, των οποίων η αποδοχή  σήμαινε μαζική σιωπή, παθητική αποδοχή, γραφειοκρατική τυπικότητα, και η οποιαδήποτε παραβίασή τους, «έγκλημα».  Όλη η κατάσταση θεμελιώνεται με το Ιδιώνυμο, το νόμο 4229 που ψηφίστηκε από «δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις»[1] και αποτέλεσε μια βασική αδυναμία πολιτικής του Βενιζέλου που επέδρασε στην κοινωνική, πολιτική και πνευματική ζωή της χώρας,- Γενιά του ’30-, προκάλεσε  απογοητεύσεις, οδήγησε στην πτώση του ιδίου(Βενιζέλου), στη Μεταξική δικτατορία, στην επίρρωση της εχθρότητας και διχόνοιας, στο ξέσπασμα ενός εμφυλίου, του οποίου τα πάθη χαράχτηκαν στις ιστορικές μνήμες. 

[1] Πανουργιά Ν.(2011), Επικίνδυνοι Πολίτες, εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα, σ. 36.

Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση, ολική, μερική ή περιληπτική αναπαραγωγή, η κατά παράφραση ή διασκευή των κειμένων που περιέχονται στο τεύχος με οποιονδήποτε τρόπο (ηλεκτρονικό, μηχανικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο), χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του εκδότη.