[29/12/2023]

Η Αμοργός του Νίκου Γκάτσου: ένα ελληνικό ποίημα

Γράφει η Γιούλη Χρονοπούλου

Απόσπασμα

Στην πραγματικότητα, ο Γκάτσος είναι ποιητής και στους στίχους του, είναι ποιητής και στις μεταφράσεις του, είναι ποιητής στη ζωή του. Άλλωστε, πώς ξεχωρίζουν οι στίχοι από την ποίηση; Αν εξαιρέσουμε τις περιπτώσεις της συγκαταβατικής και ελαχίστων απαιτήσεων στιχουργικής, κατά τα λοιπά, πολλές δημιουργίες αρκετών δημιουργών θα μπορούσαν να ανήκουν στον έναν ή τον άλλον χώρο. Ο Γκάτσος φαίνεται πως διέθετε φυσική μουσικότητα και ρυθμό, χυμώδη γλώσσα, ξεχωριστή ευχέρεια στο μέτρο και την ομοιοκαταληξία, ενώ ποτιζόταν από την κρυστάλλινη και αστείρευτη πηγή του δημοτικού τραγουδιού. Η φυσική του τάση μοιάζει να είναι ο κελαρυστός, γάργαρος στίχος. Και, μολονότι πειραματίστηκε με τα μοντέρνα ευρωπαϊκά ρεύματα και τον υπερρεαλισμό και παρότι η Αμοργός ανήκει ακριβώς σ’ αυτό το ρεύμα, εντούτοις ακόμα και μέσα σε τούτο το έργο βρίσκει τη θέση του ο δεκαπεντασύλλαβος, το μανιάτικο μοιρολόι, οι τεχνικές της δημοτικής ποίησης, παράλληλα βέβαια με τις ανατρεπτικές συνάψεις της αυτόματης γραφής και τις απροσδόκητες συνηχήσεις του ονείρου.

Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση, ολική, μερική ή περιληπτική αναπαραγωγή, η κατά παράφραση ή διασκευή των κειμένων που περιέχονται στο τεύχος με οποιονδήποτε τρόπο (ηλεκτρονικό, μηχανικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο), χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του εκδότη.