«Το κάθε τι είναι καλό βγαίνοντας από τα χέρια του συγγραφέα των πραγμάτων και όλα εκφυλίζονται στα χέρια του ανθρώπου». Αυτές είναι οι πρώτες λέξεις από τον Αιμίλιο, τη γνωστή παιδαγωγική πραγματεία του J. J. Rousseau, γραμμένη το 1762. Παραλλάζοντας και προσαρμόζοντας τη ρήση στα καθ’ ημάς, θα λέγαμε ότι όλα τα κατά καιρούς εκπαιδευτικά σχέδια είναι καλοπροαίρετα, ενδεχομένως και «καλά», αλλά  έχουν όλα το  μειονέκτημα να απευθύνονται σε Έλληνες, οπότε εκφυλίζονται, διαβάλλονται, αναβάλλονται. Όχι επειδή δεν είναι καλά αλλά επειδή δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Όταν δεν ξέρεις πού πας, δεν έχει σημασία ο δρόμος.

Για τη Μέση εκπαίδευση πχ. και ειδικά για τη λυκειακή βαθμίδα σε σχέση και με την πρόσβαση στα ΑΕΙ/ΤΕΙ έχουν διατυπωθεί και  διατυπώνονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πολλά σχέδια και έχουν γίνει άπειρες συζητήσεις κυρίως σε περιόδους εθνικών διαλόγων, τους οποίους κάθε Υπουργός Παιδείας θεωρεί υποχρέωσή του να οργανώσει - συνήθως μάλιστα είναι το μόνο που προφταίνει να κάνει στη διάρκεια της θητείας του. Όλα έμειναν στα χαρτιά. Στην εφαρμογή έφταναν κάποιες επουσιώδεις αποσπασματικές αλλαγές. Η μόνη σοβαρή και ουσιαστική απόπειρα εκπαιδευτικής αλλαγής (μετά το 1964/1976) ήταν το Ενιαίο Πολυκλαδικό Λύκειο (ΕΠΛ) το οποίο, αν συνεχιζόταν με τις δέουσες προσαρμογές που υπαγόρευε η πορεία του, θα έλυνε σωστά το πρόβλημα της λυκειακής βαθμίδας. Αυτό όμως δεν έγινε και το πρόβλημα επανέρχεται οξύτερο.

Τώρα έχουμε νέα σχέδια. Κανένας  δε μπορεί να βεβαιώσει υπεύθυνα ότι  κάποιο σχέδιο είναι καλύτερο και ότι αξίζει να εφαρμοστεί. Μη ξέροντας τι θέλουμε, βαδίζουμε στα τυφλά δια της δοκιμής και της πλάνης. Όλα είναι καλά ή όχι, ανάλογα με το ποιος τα προτείνει. Αρκεί να  προτείνει κάτι η α παράταξη για να το κατακρίνει και να το απορρίψει η αντίπαλη. Αρκεί να το εφαρμόσει η α κυβέρνηση για να υποσχεθεί την κατάργηση ή την αλλαγή του η αντιπολίτευση. Ενίοτε αυτό γίνεται και με την ίδια κυβέρνηση, όπου ένας υπουργός ακυρώνει το έργο του προκατόχου του, όπως έγινε με το ΕΠΛ. Πρόσφατα πάλι, ενώ ο πρώην κ. Μπαλτάς κατάργησε την Τράπεζα θεμάτων (Τράπεζα βλέπεις
) ο κ. Λιάκος θέλει να την επαναφέρει αλλά η κομματική νεολαία αντιδρά και τελικά αλλάζει ο υπουργός. Έτσι διαιωνίζεται η ακαταστασία, κλονίζεται η αξιοπιστία, καθίσταται αδύνατος ένας συνολικός  σχεδιασμός του εκπαιδευτικού έργου που θα βασιζόταν σε μια σύγχρονη και αποδεκτή εκπαιδευτική φιλοσοφία.

Σε άλλες χώρες, με δημοκρατική παράδοση, υπάρχουν κάποιοι θεσμοί, ιδρύματα, όργανα, υπηρεσίες, που λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο και με τα ίδια ονόματα εκατό ή διακόσια χρόνια και ουδείς  διανοείται να τους αλλάξει το χαρακτήρα, τη λειτουργία ή το όνομα. Εδώ η ανασφάλεια, η καχυποψία, η κακοπιστία, η κομματική αντιπαλότητα, η όλη πολιτική παθογένεια οδηγούν σε συνεχή άρνηση, διαμαρτυρία, μετάθεση ευθυνών, τάση ανατροπής  των πάντων. Η λαϊκή εντολή στον επίδοξο ηγέτη «άλλαξέ τα όλα», δεν κάνει διάκριση σε ξερά και χλωρά ούτε δείχνει κατεύθυνση. Όλα είναι λάθος, όλα είναι στραβά και πρέπει να αλλάξουν, όπως-όπως, λες και η αλλαγή από μόνη της θα τα διορθώσει. Έτσι γίνονται δήθεν αλλαγές χωρίς να αλλάζει τίποτε. Η στείρα άρνηση, η απουσία κριτικής ματιάς, η έλλειψη θετικού, συνεργατικού και συνθετικού πνεύματος, το έλλειμμα κοινωνικής ευθύνης κρατούν την εκπαίδευση, όπως και όλη τη χώρα άλλωστε, στη μιζέρια, την αναξιοπιστία, την απαξίωση και τα σχέδια είναι ασκήσεις επί χάρτου.