Στο προηγούμενο τεύχος της Νέας Παιδείας (149) είχα επισημάνει ότι στη σκέψη του Υπουργείου Παιδείας φαίνεται να είναι η προοδευτική μετατροπή του σχολείου από κέντρο μάθησης και καλλιέργειας δεξιοτήτων (ατομικών και κοινωνικών) των μαθητών σε κέντρο οικονομικής εκμετάλλευσής τους. Η φιλοσοφία αυτή πήρε σάρκα και οστά στην ιδιωτική εκπαίδευση. Με μια σειρά νομοθετημάτων το υπουργείο μετέτρεψε τα ιδιωτικά σχολεία κάθε κατηγορίας αποκλειστικά σε «οίκους εμπορίου». Για να επιτευχθεί αυτό, έπρεπε πρώτα να καταργηθούν οι νόμοι που προστάτευαν εργασιακά τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς. Είναι βέβαια γεγονός ότι μέχρι το 2009 η νομοθεσία υπερπροστάτευε εργασιακά τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς, αφού όποιος απολύονταν στη διετία ή εξαετία, διορίζονταν αμέσως στο δημόσιο, ανεξάρτητα από τους λόγους της απόλυσης. Όπως ήταν επόμενο, το μέτρο οδήγησε αρκετούς ανίκανους συνήθως εκπαιδευτικούς σε ύποπτες συναλλαγές (οικονομικές και άλλες) με σχολάρχες, προκειμένου ν απολυθούν και να διοριστούν στο δημόσιο. Έτσι, ενώ οι τίμιοι εκπαιδευτικοί διάβαζαν ώρες πολλές, για να δώσουν εξετάσεις στον ΑΣΕΠ, οι επιτήδειοι (κοινώς λαμόγια) με πολιτικές και άλλες γνωριμίες πετύχαιναν να προσληφθούν σε κάποιο ιδιωτικό σχολείο, με στόχο χωρίς να κοπιάσουν να μεταπηδήσουν στο δημόσιο σχολείο, καταλαμβάνοντας μ αυτόν τον τρόπο τις θέσεις που ανήκαν σε άλλους που είχαν πετύχει στο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ. Και τα συνδικάτα (ΟΙΕΛΕ, ΔΟΕ, ΟΛΜΕ), αν και γνώριζαν αυτή την ανηθικότητα, δεν έβγαζαν κουβέντα.
Ήρθαν όμως χρόνια δίσεχτα κι ο νόμος καταργήθηκε. Κι άρχισε να κυριαρχεί η λογική όχι της προστασίας των εκπαιδευτικών, αλλά της διευκόλυνσης των σχολαρχών. Κι έτσι οι προστατευτικοί νόμοι ξηλώθηκαν και φτάσαμε στο άλλο άκρο. Οι ιδιοκτήτες να έχουν τη δυνατότητα να απολύουν οποιαδήποτε στιγμή όποιον εκπαιδευτικό θέλουν. Δεν υπάρχει πια καμιά προστασία... Κι υπάρχουν ιδιοκτήτες σήμερα που πληρώνουν τους εργαζόμενους όποτε τους καπνίσει, στη χάση και στη φέξη. Το αποκορύφωμα της κυβερνητικής λογικής είναι η υπαγωγή των ιδιωτικών σχολείων στο Υπουργείο Εργασίας. Κι έτσι για πρώτη φορά ο εκπαιδευτικός δεν αντιμετωπίζεται ως λειτουργός της εκπαίδευσης των παιδιών, αλλά ως εργαζόμενος σε εργοστάσιο παραγωγής
τούβλων.
Από την άλλη «οι προστάτες» των εργαζομένων, τα συνδικάτα, «βόσκουσι γενικώς». Η ΔΟΕ-ΟΛΜΕ δε νοιάζεται για τα παθήματα των ιδιωτικών εκπαιδευτικών, γιατί έχει σοβαρότερες ασχολίες. Προβαίνει σε καταλήψεις σχολείων, απεργίες, που δεν τις ακολουθεί κανένας, για να μην εφαρμοστεί ο νόμος για την αξιολόγηση, να πέσει η κυβέρνηση, να πέσει η Μέρκελ, η ΕΕ κι ο καπιταλισμός
Η ΟΙΕΛΕ κηρύσσει βέβαια απεργίες, γνωρίζοντας όμως πως δεν πρόκειται να τις ακολουθήσει κανένας, όπως έγινε με την απεργία της 14ης Μαϊου. Κι όμως η ηγεσία είναι ευχαριστημένη και μόνο που κήρυξε την απεργία, κατηγορώντας μάλιστα τους εκπαιδευτικούς, που δεν την ακολούθησαν. Κι αυτοί οι έρμοι ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη επιλέγουν τον μόνο ίσως δρόμο που μπορεί να τους εξασφαλίσει μια θέση στον ήλιο της εργασίας, την ανάπτυξη καλών σχέσεων εργασίας με τους σχολάρχες.
