Κάθε εβδομάδα, εκατοντάδες άτομα με ακαδημαϊκά προσόντα, οι περισσότεροι κάτοχοι διδακτορικού, μπαίνουν στο αεροπλάνο στην Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη, προσγειώνονται κοντά σε ένα περιφερειακό πανεπιστήμιο, διδάσκουν ένα τσούρμο φοιτητών επί δύο μέρες (ενίοτε και μόνο μία), συνήθως διανυκτερεύουν και μετά επιστρέφουν σπίτια τους. Και αυτό το κάνουν με δικά τους έξοδα. Μια φορά κι έναν καιρό, αυτοί οι απολύτως απαραίτητοι διδάσκοντες, από τους οποίους συχνά εξαρτώνται ολόκληρα πανεπιστημιακά τμήματα, αμείβονταν περί τα €1000 μηνιαίως βάσει δωδεκάμηνης συμβάσεως. Σταδιακά, οι συμβάσεις αυτές άρχισαν να συρρικνώνονται χρονικά, με αποτέλεσμα οι εν λόγω πανεπιστημιακοί να αναγκάζονται να ζητούν επίδομα ανεργίας επί δύο ή τρεις μήνες το χρόνο. Αυτοί είναι οι λεγόμενοι "407", τα θύματα ενός Προεδρικού Διατάγματος του 1980, πάνω στο οποίο το ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά στήριξε την ανώτατη εκπαίδευση και την ευτέλισε.

Η κατάσταση έχει πλέον καταντήσει κοροϊδία, με πολλούς διδάσκοντες να εργάζονται από τον Οκτώβριο χωρίς να έχουν υπογράψει συμβάσεις. Όταν και αν κληθούν να τις υπογράψουν, αυτές πιθανότατα θα ανέρχονται στο... αστρονομικό ποσόν των €400 μηνιαίως, κάτω δηλαδή και από το επίδομα ανεργίας. Πολλοί εξ αυτών είναι οικογενειάρχες. Δεν μπορούν καν να διανοηθούν να μεταφέρουν τις οικογένειές τους σε επαρχιακές πόλεις, καθώς δεν τους παρέχεται ουδεμία εργασιακή ασφάλεια. Ακόμη και πριν την τρέχουσα οικονομική κρίση, πολλοί αναγκάζονταν ήδη να εργάζονται επί εννέα μόνο μήνες τον χρόνο με μισθούς οι οποίοι έβαιναν συνεχώς μειούμενοι, και οι οποίοι δεν αρκούσαν καν για να τους καλύψουν τα μεταφορικά από και προς τη δουλειά τους. Μόλις πριν από έναν χρόνο, ορισμένοι εξ αυτών εργάζονταν για μόλις €300 το μήνα. Υπήρξαν φήμες ότι ορισμένοι συμβασιούχοι τμημάτων των Αθηνών έπαιρναν €70 μηνιαίως -αλλά η πληροφορία αυτή είναι ανεπιβεβαίωτη.

Η κατάσταση αυτή δεν είναι παρά μία από τις κακοποιήσεις της ελληνικής εκπαίδευσης, που έχει κάνει την χώρα περίγελο της Ευρώπης και η οποία θα ήταν απαράδεκτη στην Τουρκία, φερ'ειπείν, ή σε οποιαδήποτε άλλη γείτονα της Ελλάδος. Στον ιδιωτικό τομέα οι κακοποιήσεις είναι εξ ίσου άσχημες: δυνατότητα αποφυγής της στρατιωτικής θητείας μέσω επιστολών προερχομένων από ξένα πανεπιστήμια, δημιουργώντας την εντύπωση ότι οι φοιτητές σπουδάζουν στο εξωτερικό, πακτωμένη "διδασκαλία" της οκάς, αναίτιες απολύσεις προσωπικού, και η αδυναμία του κοινοβουλίου να έχει πρόσβαση στους λογαριασμούς ορισμένων αμερικανικών "ιδρυμάτων" και οργανώσεων-βιτρίνα.

Σε σχολικό επίπεδο, χάρη την διασταλτική και καταχρηστική ερμηνεία πολιτικώς ορθών και βλακωδών νόμων, τα νέα παιδιά μπορούν πλέον να κάνουν κατάληψη των σχολείων τους εις βάρος της διδασκαλίας.

Η κ. Διαμαντοπούλου, πτυχιούχος μηχανικός, υποτίθεται ότι είναι η Υπουργός Παιδείας μας. Είναι γνωστή για την ξενικής εμπνεύσεως και "τρέντυ" εκπαιδευτική μεταρρύθμιση την οποία προωθεί και η οποία αποτελεί έκφραση της τάσεως ορισμένων δήθεν μορφωμένων και ψευτομπουρζουά πολιτισμικών όρνεων να φτύνουν οτιδήποτε το ελληνικό και να θεωρούν ότι παν το ξενόφερτο είναι υπέροχο, εξωτικό και αυτομάτως καλύτερο. Η Υπουργός είναι γνωστή και για την πρότασή της να εισαγάγει την Αγγλική ως επίσημη γλώσσα στην Ελλάδα. Αν οποιοσδήποτε γάλλος πολιτικός είχε καν τολμήσει να υπονοήσει κάτι αντίστοιχο για τη χώρα του, η καριέρα του θα έληγε αυτομάτως.

Όποια κι αν είναι τα καλά, τα κακά και τα άσχημα της επαπειλούμενης εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, πρόκειται άραγε η κ. Διαμαντοπούλου να δημιουργήσει κάτι στέρεο (όπως θα όφειλε ως μηχανικός), ή μήπως θα συνεχίσει την κοινωνική μηχανική και τις δημόσιες σχέσεις, ενώ η καλύτερη άμυνα της Ελλάδος σε έναν τόσο σκληρό κόσμο υφίσταται τρομακτικές καταστροφές; Θα την θυμούνται οι ιστορικοί; Μήπως θα αναρωτιούνται ποια ήταν και γιατί ήταν;