Στις εξετάσεις της 9/6/2020 που οργανώθηκαν από το Υπουργείο Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας της Κύπρου (Διεύθυνση Ανώτερης Εκπαίδευσης) δόθηκαν στους υποψήφιους των Πανεπιστημιακών Σχολών, για το μάθημα των Νέων Ελληνικών, τα ακόλουθα θέματα:
Α. Στη Νέα Ελληνική Γλώσσα, επελέγη το εξαιρετικό δοκίμιο του αγαπητού φίλου και συναδέλφου Κώστα Μπαλάσκα, Συμβούλου έκδοσης του επιστημονικού περιοδικού Νέα Παιδεία, με τίτλο: Ο νέος ανθρωπισμός (Κύριο άρθρο του 173/2020 τεύχους). Ένα άκρως ενδιαφέρον κείμενο που αναφέρεται στο διαχρονικό αίτημα του ανθρωπισμού, νοούμενου πάντα σε σχέση με την κλασική παιδεία, η οποία, με την ανάπτυξη της τεχνολογίας, συνεχώς υποβαθμίζεται. Ο συγγραφέας, με σαφήνεια και με βάση την αναβίωση της αντιπαλότητας τεχνολογίας και ανθρωπιστικής παιδείας, προσβλέπει στην αναζήτηση ενός «Ψηφιακού ανθρωπισμού» που θα παρεμβαίνει δραστικά στην ανεξέλεγκτη και αλόγιστη πορεία της τεχνολογίας, θέτοντας φραγμούς στην «ύβριν» της υπερβολής, με ερείσματα την ανθρώπινη αξία και την αριστοτελική μεσότητα. Έτσι, στην παραγωγή γραπτού επικοινωνιακού λόγου ζητήθηκε από τους υποψηφίους να συντάξουν δοκίμιο, με τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία, σχετικό με την επίδραση που ασκεί η τεχνολογική πρόοδος τόσο στις συνθήκες ζωής του ανθρώπου όσο και στην ηθική του ποιότητα. Παράλληλα, να αναπτύξουν τους προβληματισμούς τους αναφορικά με το ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η ανθρωπιστική παιδεία στην ισόρροπη βελτίωση των συνθηκών ζωής και του ήθους του ανθρώπου. Η ανάλυση του δοκιμίου πλαισιώθηκε από ευρηματικές λεξιλογικές ασκήσεις (σημασιολογικές, συντακτικές, ετυμολογικές).
Β. Στη Λογοτεχνία δόθηκαν, για μελέτη και επεξεργασία, τρία ποιητικά κείμενα, απαιτήσεων, και ένα πεζό. Συγκεκριμένα, α. το εκπληκτικό ποίημα του Κ.Π. Καβάφη, «Αλεξανδρινοί βασιλείς», με έντονα στοιχεία θεατρικότητας και διάχυτη την καβαφική ειρωνεία, που αντλεί την έμπνευσή του από ένα ιστορικό γεγονός (34 π.Χ.), που αναφέρεται από τον Πλούταρχο, στον Βίο του Αντωνίου,
β. Το ποίημα του Τάκη Σινόπουλου, «Φίλιππος», που αναφέρεται στους εφιάλτες και τις τραυματικές εμπειρίες του ποιητή μέσα στον παραλογισμό του πολέμου και του εμφύλιου σπαραγμού, -η χρονολογία 1944 στον τελευταίο στίχο μας δίνει το terminus post quem της γραφής- που σφαιρώνονται γύρω από τη μορφή και τα οράματα του Φιλίππου, του νεκρού ήρωα, και τη λειτουργία της μνήμης.
γ. Το αδίδακτο ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη, «Χάρης 1944» μνημόσυνο και νεκρόδειπνος, μαζί, αναφέρεται, επίσης, στην ίδια εφιαλτική εποχή και στους οραματισμούς του Χάρη που σκοτώθηκε, αλλά η φωνή του ανάβει μικρές πυρκαγιές που πυρπολούν την ατίθαση νιότη και πλημμυρίζουν τις χρυσές πολιτείες με την Αλήθεια και το αίθριο φως. Ο Χάρης, όπως λέει και το όνομά του, είναι μια χαρισματική προσωπικότητα η οποία μπορεί να γοητεύει, να εμψυχώνει, να συνενώνει, να συγκινεί, ακόμη και νεκρός παραπέμποντας συνειρμικά στον Οδυσσέα της ομηρικής Νέκυιας. Εύστοχη η δοθείσα ερώτηση -συγκριτική εξέταση ανάμεσα στα κοινά εκφραστικά μέσα που αποδίδουν τους οραματισμούς, τους αγώνες και τη θυσία, των δύο ηρώων και τη στάση του ποιητικού- συλλογικού υποκειμένου απέναντί τους.
Τέλος, το απόσπασμα της Διδώς Σωτηρίου από το έργο της Οι νεκροί περιμένουν -με μικρασιατικούς ιδιωματισμούς- μυθιστόρημα που αποτυπώνει, με ενάργεια, όπως και τα Ματωμένα χώματα, την τραγωδία του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας, προβάλλει τη φυσιογνωμία της κόνας Αγγελικής, ζητώντας τον προσδιορισμό των αφηγηματικών τρόπων με τους οποίους αυτή ηθογραφείται.
