[02/01/2022]

Για τον παππού

της Εύας Παρίση

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα αδυναμία στον παππού. Πάντα ήξερα πόσο ξεχωριστός ήταν, τον θαύμαζα και το είχα έννοια να τον κάνω περήφανο. Χάρη στον παππού αγάπησα τα βιβλία, την ποίηση και το γράψιμο και μου έμαθε περισσότερα πράγματα από όλους τους δασκάλους και καθηγητές μου μαζί. Μου έμαθε με τα λόγια του, τις συμβουλές του, τις πράξεις του, τη σιωπή του. Μου έμαθε να στοχεύω ψηλά, όπως έκανε κι ο ίδιος, και το ότι τον είχα ως πρότυπο ήταν ένα δώρο, ένα προνόμιο ανεκτίμητης αξίας. Ο παππούς πρώτος με πήγε στο κέντρο της Αθήνας και πάντα με έβαζε δίπλα του στον μπλε πάγκο στο τραπέζι της Σκιάθου. Ο παππούς με πήγαινε να κόψουμε σύκα στο κτήμα και, για να γελάσω, μου έλεγε πως, όταν ήταν μικρός, άνοιξε μια φορά το παράθυρο και του πήρε ο αέρας τα μαλλιά. Μου έλεγε πως όταν γεννήθηκα, φύτεψε μπροστά στο σπίτι μία κουκουναριά, επειδή ήμουν το πρώτο του εγγόνι κι εγώ ήμουν περήφανη, γιατί, παρόλο που ήμασταν κι οι δύο πέντε ετών, ήμουν ψηλότερη. Τα απογεύματα καθόταν πάντα στην ίδια καρέκλα, τοποθετημένη στο ίδιο σημείο, διάβαζε την εφημερίδα του που είχε πάντα την ίδια μυρωδιά και κάποιες φορές έλεγε ιστορίες από τότε που εκείνος ήταν παιδί, από την Κατοχή. Με τον παππού πέρασα ατελείωτες ώρες τα καλοκαίρια στη Σκιάθο και αλλού. Είναι δύσκολο να διηγηθώ ένα μεμονωμένο γεγονός, να διαλέξω μία από τις τόσες φορές που ήμασταν μαζί. Κι επειδή θέλω να εκφράσω το πόσο με επηρέασε, με ενέπνευσε και με καθοδήγησε, σίγουρα πολύ περισσότερο απ’ όσο ο ίδιος πίστευε, επειδή ο παππούς ήταν μετριόφρων, θα πω μόνο το εξής: όταν έγραφα τις εκθέσεις που έκριναν την εισαγωγή μου στα πανεπιστήμια της Αμερικής, σχεδόν σε όλα τα κείμενα ανέφερα τον παππού και το πόσο συμμετείχε, ίσως εν αγνοία του, στις αποφάσεις μου. Γιατί είτε ήθελα να γίνω καθηγήτρια είτε συγγραφέας ή ακόμα και τώρα που θέλω να γίνω καρδιοχειρουργός, ο παππούς συνέβαλε όσο κανένας άλλος στα όνειρα και τις φιλοδοξίες μου. Και στο σχολείο, όταν στο μάθημα των Αγγλικών έπρεπε να γράψουμε μία έκθεση για κάποιον «καθημερινό ήρωα», εγώ χωρίς να διστάσω καθόλου ήξερα ότι θα έγραφα για τον παππού, γιατί τον θεωρούσα και πάντα θα τον θεωρώ τον ήρωά μου. Δυστυχώς, σήμερα είμαι πολύ μακριά και δεν μπορώ να παρευρεθώ, για να τον αποχαιρετήσω. Γι’ αυτό ζήτησα να διαβαστεί αυτό το σύντομο κείμενο, γιατί αισθάνομαι ότι αρμόζει να ευχαριστήσω τον παππού για όσα πρόλαβε να μου προσφέρει και να του πω πόσο τυχερή νιώθω και πόσο τυχερή ξέρω ότι είμαι, που είμαι εγγονή του.  

Η Εύα Παρίση είναι φοιτήτρια Ιατρικής.