Φαίνεται ότι στο Υπουργείο Παιδείας έχουν επινοήσει το κουρασιόμετρο, ένα μηχάνημα, δηλαδή, με το οποίο ο Υπουργός μπορεί κάθε στιγμή να μετρήσει την κούραση των μαθητών του Δημοτικού σχολείου.
Άραγε ένα κείμενο λογοτεχνικό λέει κάτι αφ΄ εαυτού, έχει δηλαδή εγγεγραμμένο στο λόγο του ένα νόημα, ένα μήνυμα ή λέει κάθε φορά αυτό που καταλαβαίνει κάθε αναγνώστης σε κάθε ανάγνωση, σε κάθε κοινωνία , σε κάθε εποχή;
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να λυπάται κανείς σήμερα στην Ελλάδα.
Στην Ελλάδα η Εκκλησία δεν ασκεί κοσμική εξουσία όπως συμβαίνει σε πολλές χώρες της Ανατολής ούτε όμως είναι περιθωριοποιημένη από το κράτος όπως συμβαίνει σε πολλές χώρες της Δύσης.
Πριν από περίπου 40 χρόνια η Επιστημονική Ενωση και το περιοδικό «Νέα Παιδεία» τόλμησαν ενάντια σ έναν «προοδευτικό» λαϊκισμό και σε έναν προγονοπληκτικό συντηρητισμό να ταχθούν υπέρ της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης του 1976 σε αντίθεση με πολλούς γλωσσαμύντορες που την υπονόμευσαν και τη χλευάζουν ακόμα και σήμερα.
Στις 6 και 7 Φεβρουαρίου 2016 τα Εκπαιδευτήρια «Αυγουλέα Λιναρδάτου» σε συνεργασία με το περιοδικό Νέα Παιδεία και υπό την αιγίδα του Υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων διοργάνωσαν διημερίδα με τίτλο «Μελετώντας και Διδάσκοντας την Αρχαία Γλώσσα και Σκέψη στο Σύγχρονο Σχολείο».
Στις δημιουργικές του μέρες ο λόγος του δεν ήταν απλώς άξιος δημοσίευσης, αλλά σχεδόν αφοριστικός - και ο Μιχάλης Κελπανίδης, Καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, είχε πολλές δημιουργικές μέρες
Η γνωστή κινέζικη παροιμία λέει «Αν δώσεις ένα ψάρι σ' έναν άνθρωπο θα φάει μια φορά. Αν του μάθεις να ψαρεύει θα τρώει σ' όλη του τη ζωή».
Τον τελευταίο καιρό στο πλαίσιο του διαλόγου για την Παιδεία έχει ανακύψει μια παλιότερη συζήτηση, που φαίνεται να εγείρει και πάλι όχι μόνο συζητήσεις αλλά και έντονες αντιπαραθέσεις.
Μυστήρια ράτσα είναι οι Έλληνες υπουργοί παιδείας. Πριν καλά καλά καθίσουν στην καρέκλα του Υπουργού, διαπιστώνουν πως το εκπαιδευτικό σύστημα βρίσκεται σε στραβό δρόμο, πάσχει.
