Αν εξαιρέσει κανείς τη γλωσσοεκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1976, κάθε φορά που μια κυβέρνηση προσπαθεί να εκσυγχρονίσει το εκπαιδευτικό σύστημα και να το προσαρμόσει στις κοινωνικές ανάγκες της εποχής, ξεκινάει μια σφοδρή αντίδραση, η οποία προέρχεται συνήθως από τις ίδιες κοινωνικές, πολιτικές και θρησκευτικές ομάδες.
Δεν υπάρχει, νομίζω, κανένας Έλληνας, που να μην πιστεύει πως όλοι οι θεσμοί, εκτός από έναν, είναι διαβρωμένοι και αναξιόπιστοι. Ο μόνος θεσμός που παραμένει αδιάβλητος και αξιόπιστος, παρά τις μακροχρόνιες προσπάθειες μερικών, είναι ο θεσμός των Πανελληνίων Εξετάσεων, την ευθύνη των οποίων έχει το Υπουργείο Παιδείας.
Κανείς δεν αμφισβητεί ότι ορισμένες σχολικές μονάδες λειτουργούσαν με πολύ μικρό μαθητών και έπρεπε εδώ και χρόνια να έχουν συγχωνευτεί με άλλες.
Διαβάζοντας κανείς την πρόταση του Υπουργείου Παιδείας για την ενοποίηση του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου με άλλους φορείς που προέκυψαν ως αντίβαρο στη λειτουργία του, αντιλαμβάνεται αμέσως ότι πρόκειται για απόφαση που ικανοποιεί πλήρως όσους επιθυμούν την ένταξή του στις δομές του Υπουργείου και την πλήρη απονεύρωση της επιστημονικής του φυσιογνωμίας μέσα από την αφαίρεση των βασικών αρμοδιοτήτων του.
Φαίνεται πως ζούμε σε μια χώρα που το πάθημα δεν γίνεται μάθημα. Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσουμε τις τόσες χαμένες - πριν ακόμη ξεκινήσουν - "μεταρρυθμίσεις".
Η μέθοδος Τomatis ξεκίνησε από τη Γαλλία τη δεκαετία του '50. Εμπνευστής και δημιουργός του προγράμματος ο Γάλλος ωτορινολαρυγγολόγος Alfred Tomatis, ειδικευμένος σε προβλήματα ακοής και λόγου
Το βιβλίο "Ομαδική Βία και Επιθετικότητα στα Σχολεία" αποτελεί ορόσημο στη σύγχρονη ελληνική βιβλιογραφία και την τρέχουσα ερευνητική προβληματική σχετικά με τη νεανική βία και επιθετικότητα ως ομαδικό σχολικό φαινόμενο στη χώρα μας.
