Υπάρχουν πολυάριθμες προτεινόμενες τεχνικές και εργαλεία, που ο/η εκπαιδευτικός μπορεί να αξιοποιήσει για την καλλιέργεια των επιμέρους αυτών δεξιοτήτων, εστιάζοντας στις καταγεγραμμένες ανάγκες και δυσκολίες των μαθητών/-τριών με δυσλεξία, αλλά και κατ’ επέκταση όλου του μαθητικού πληθυσμού μιας εκ προοιμίου ανομοιογενούς τάξης.
Η εργασία καταπιάνεται με κάποιες από τις παθογένειες που αφορούν την Ιστορία στο Λύκειο· μάλιστα, ιδιαίτερα στην τελευταία τάξη, η οποία συνδέεται άμεσα με τις πανελλαδικές εξετάσεις και την εισαγωγή των παιδιών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
"Το ζήτημα είναι αν η εκπαιδευτική κοινότητα θα το επιτρέψει, από φόβο ή βόλεμα, ή θα προστατέψει έμπρακτα τις διαφορετικές φωνές στο σχολείο."
"Ακόμα περισσότερο, πώς η «τεχνική» αυτή επιβεβαιώνει τη δήθεν δομική ενότητα που τόσο απεγνωσμένα πασχίζεται να αποδειχθεί πως διαθέτει η ελληνική γλώσσα στο μάθημα των αρχαίων ελληνικών; Πώς συνδράμει αυτή η «τεχνική» στο να μιλάμε και να γράφουμε «σωστά» και «καλύτερα» νέα ελληνικά;"
Στην Ελλάδα οι εξετάσεις επικεντρώνονται περισσότερο στην αναπαραγωγή γνώσεων, ενώ στη Γαλλία δίνεται έμφαση στην ανάλυση προβλημάτων.
Τα ευρήματα ανέδειξαν ότι η ΜΜΑΕ προσέφερε το κατάλληλο υποστηρικτικό περιβάλλον για την ανάπτυξη κριτικού στοχασμού σε υψηλά επίπεδα και παράλληλα για την καλλιέργεια συναισθηματικών δεξιοτήτων που συνθέτουν τη συναισθηματική νοημοσύνη.
Σημαντική πτυχή του έργου τους αποτελεί η γλώσσα, καθώς ο Vygotsky έχει ασχοληθεί, στο σημαντικότερο έργο του, με τη σχέση σκέψης και γλώσσας, ενώ ο Freire επιχείρησε να διερευνήσει πώς μέσα από την ανάγνωση της λέξης «μαθαίνουμε» και μπορούμε να μετασχηματίσουμε τον κόσμο.
Η διδασκαλία της Νεοελληνικής Γλώσσας καθίσταται μια διαδικασία που δεν αφορά μόνο τη γλωσσική κατάρτιση, αλλά και την ενίσχυση της πολιτισμικής κατανόησης και της κοινωνικής ένταξη.
Προτείνονται ποικίλες τεχνικές για τον έλεγχο της συμπεριφοράς, για την κινητοποίηση και για τη διδασκαλία του λεξιλογίου σε μαθητές με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής/Υπερκινητικότητας.
Ένα σύστημα, λοιπόν, παροχής δημόσιας εκπαίδευσης το οποίο εξασφαλίζει ισότητα ευκαιριών και απουσία κάθε διάκρισης μεταξύ των μαθητών, διασφαλίζει το κοινωνικό consensus, τη «δικαιοσύνη ως ακριβοδικία» και, εν τέλει, τη βιωσιμότητα του θεσμού της εκπαίδευσης ως θεμελιώδους παράγοντα διάπλασης ελεύθερων και υπεύθυνων πολιτών, το οποίο αποτελεί και συνταγματική επιταγή.
Συγκεκριμένα, διερευνάται η δυνατότητα που παρέχει το ΑΠ στον εκπαιδευτικό για δημιουργικό στοχασμό, ανάληψη πρωτοβουλιών και διαφοροποίηση της διδασκαλίας και, επιπλέον, εξετάζεται αν υφίστανται κοινά στοιχεία ή/και διαφοροποιήσεις μεταξύ των υπό εξέταση ΑΠ όσον αφορά στην παραπάνω παράμετρο.
