Όλο και πληθαίνουν τα δεδομένα που μαρτυρούν σοβαρό έλλειμμα παιδείας. Ένα έλλειμμα που γίνεται ακόμη πιο σοβαρό, ίσως και επικίνδυνο, σε περιόδους κρίσης σαν αυτή που ζούμε, όχι μόνο οικονομικής αλλά και κοινωνικής και πολιτικής, κατά την οποία εύκολα ευδοκιμούν ακραίες συναισθηματικές θέσεις και απρόσκοπτα κυριαρχούν πάσης φύσεως ιδεολογήματα και ποικιλώνυμες ξενοφοβικές ρατσιστικές και εθνικιστικές τάσεις.
Οι επιχειρούμενες αλλαγές στα ΑΠΣ αναζωπύρωσαν συζητήσεις γύρω από θέματα διδασκαλίας κυρίως των φιλολογικών μαθημάτων. Πιο εκτεταμένες ήταν αυτές που σχετίζονται με τη διδασκαλία της Λογοτεχνίας στην Α' λυκείου και των Αρχαίων Ελληνικών στην ίδια τάξη.
Πριν λίγο καιρό, τα τηλεοπτικά κανάλια που με φιλοξένησαν, με παρουσίασαν σαν τον πολύ καλό Διευθυντή Λυκείου και ως το "δάσκαλο που όλοι θα ήθελαν να είχαν".
Στη συνέντευξη των υποψηφίων Σχολικών Συμβούλων Δ.Ε., των οποίων η διαδικασία επιλογής άρχισε στις 17/10/'11 και ολοκληρώθηκε στα τέλη Δεκεμβρίου, η επιτροπή κρίσης και αξιολόγησης είχε στη διάθεσή της μια τράπεζα ερωτήσεων που, με εξαίρεση τις απαντήσεις, ήταν γνωστή ήδη στους υποψηφίους.
Μετά τις εκλογές του 2009 είχα επισημάνει με σχόλιό μου στη ΝΕΑ ΠΑΙΔΕΙΑ, 132, σελ. 11-12, ότι οι τηλεοπτικές συζητήσεις χαρακτηρίζονται από την ακατάσχετη πολιτική 'λογοδιάρροια' όχι μόνο των αρχηγών των κομμάτων, αλλά και των υποψήφιων βουλευτών και κομματικών στελεχών.
Στη Γαλλία από το 1871 το μάθημα της Ιστορίας θεωρείται η βάση του εκπαιδευτικού συστήματος. Το νέο κράτος, μετά τη Γαλλική Επανάσταση, αναζητούσε τις ρίζες του. Η εκπαίδευση των νέων πολιτών αποτελούσε κομβικό σημείο.
Πολλές φορές και για πολλούς λόγους αξίζει να βρεθούμε στη θέση των μαθητών και των μαθητριών μας και να αναρωτηθούμε πώς προσλαμβάνουν τόσο τις επιλογές της πολιτείας όσο και τις παρεμβάσεις των δασκάλων τους.
Πέρασαν μήνες από τότε που ψηφίστηκε από τη Βουλή των Ελλήνων το Νομοσχέδιο για τη συγχώνευση του Παιδαγωγικού Ινστιτούτο (Π.Ι.) με άλλους οργανισμούς και ακόμα αναμένω να ακούσω τη φωνή της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ.
