Με το νέο νόμο για την αναδιάρθρωση της Δευτεροβάθμιας Εκπ/σης και ιδιαίτερα του Γενικού και Επαγγελματικού Λυκείου που συντάχθηκε κατά τη πάγια τακτική του Υπουργείου, στη διάρκεια των θερινών διακοπών και χωρίς τη συμμετοχή εκπροσώπων των Επιστημονικών Ενώσεων και ψηφίσθηκε πρόσφατα από τη Βουλή, επέρχονται ριζικές αλλαγές στη δομή της Δ.Ε.
Αν κάποιος επισκεφτεί ένα πανεπιστήμιο άλλης χώρας, εύκολα θα διαπιστώσει ότι εκτός από αίθουσες διδασκαλίας, εργαστήρια, αμφιθέατρα και βιβλιοθήκες υπάρχουν και αθλητικές εγκαταστάσεις για όλα τα αθλήματα.
Όταν, στα τέλη της δεκαετίας του πενήντα, τελείωνα την Ευαγγελική Σχολή της Νέας Σμύρνης, στην εβδόμη τάξη διδασκόμαστε τον Κρίτωνα, του Πλάτωνα και στην ογδόη την Αντιγόνη του Σοφοκλή με δύο λαμπρούς φιλολόγους, τον Σακελλάριο Ψαρά και τον Νικόλαο Λυκούρεσι - Γυμνασιάρχη - αντίστοιχα. Λαμπροί φιλόλογοι, λαμπρή διδασκαλία.
Δεν είναι βέβαια καιροί για οράματα και ουτοπίες. Αν όμως στερεωθούν τα στοιχειώδη και τα αυτονόητα, ίσως καταστεί δυνατό να προωθηθούν κάποιες ουσιώδεις και αναγκαίες εκπαιδευτικές αλλαγές στη χώρα μας.
Ομολογουμένως ο τίτλος ακούγεται ειρωνικός όταν το αναλυτικό πρόγραμμα του Γυμνασίου, έτσι όπως κυκλοφόρησε σε non paper στις αρχές Αυγούστου, προέβλεπε την κατάργηση ως υποχρεωτικών της Μουσικής στη Β και Γ Γυμνασίου, και των Εικαστικών και στις τρεις τάξεις. Το θέατρο, σταθερά απόν. Έχει σημασία ότι αποκαταστάθηκαν τα δύο μαθήματα.
Διαβάζοντας προσεκτικά κανείς το Νομοσχέδιο για τις αλλαγές στο Λύκειο και στο σύστημα πρόσβασης αλλά και το «νέο» ωρολόγιο πρόγραμμα του Γυμνασίου αντιλαμβάνεται ότι η εποχή που, έστω κι ένας παράγοντας της πολιτικής ηγεσίας και των επιστημόνων που συνεργάζονται άβουλα μ αυτήν, είχε ένα όραμα ,μία μικρή πίστη σ ένα άλλο σχολείο, έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Δεν είναι πράγματι λίγες οι φορές που εκπαιδευτικές εκδηλώσεις με γεμίζουν συγκίνηση, καθώς αποκαλύπτουν ένα δημιουργικό κλίμα, που πνέει στα σχολεία σε παράλληλες κυρίως δραστηριότητες παρά την περί του αντιθέτου φημολογία.
Η παραγωγή κειμένου 500 600 λέξεων ενταγμένου σε επικοινωνιακό πλαίσιο είναι το παρανόμι ενός επαναλαμβανόμενου διανοητικού εγκλήματος.
Τα φαινόμενα της βίας στο σχολείο τόσο στον ελλαδικό όσο και στον ευρωπαϊκό χώρο, που απηχούν την παθογένεια της κοινωνίας, αλλά και της εκπαιδευτικής κοινότητας, τείνουν να προσλάβουν σήμερα ανησυχητικές διαστάσεις, και, σε ιδιαίτερο βαθμό, σε άτομα νεαρής ηλικίας.
Έχω και άλλοτε σχολιάσει την τάση μερικών ημιγραμματιζούμενων να χρησιμοποιούν λαθεμένα ορισμένους γλωσσικούς τύπους, που φαίνονται «καθαρευουσιάνικοι», προκειμένου να δείξουν πως ξεχωρίζουν γλωσσικά από την «πλέμπα».
Πότε-πότε περνώ από το κτήριο του Παιδαγωγικού τμήματος δημοτικής εκπαίδευσης του πανεπιστημίου Αθηνών (Ναβαρίνου 13), για να συναντήσω κανέναν παλιό φίλο. Και κάθε φορά φρίττω απ όσα αντικρίζω.
Άραγε υπάρχει κάτι που είναι καλύτερο στο είδος του από κάτι άλλο ή μήπως όλα είναι εξίσου καλά αλλά διαφορετικά; Υπάρχει κάτι που λέγεται ποιότητα και αποτελεί κριτήριο επιλογής και αξιολόγησης ή μήπως δεν υπάρχει, στο βαθμό που δεν είναι κάτι μετρήσιμο, και άρα ο καθένας μπορεί να θεωρεί καλό ή καλύτερο αυτό ή εκείνο κατά το γούστο του ή κατά το κέφι του;
