Αν πάμε στο σχολείο θα βρούμε εκεί ένα κειμενικό είδος που δεινοπαθεί: την περίληψη. Ζητούμε από τα παιδιά να κάνουν περίληψη των πάντων χωρίς να τα βοηθούμε να κατανοήσουν ότι η περίληψη είναι ένα σύνθετο είδος που παίρνει πολλές μορφές ανάλογα με το είδος του αρχικού κειμένου.
Το τριήμερο 10 έως 12 Μαΐου 2019, λίγο πριν την επίσημη λήξη των μαθημάτων του σχολικού έτους 2018-19 πραγματοποιήθηκε στην Σιβιτανίδειο Σχολή, στην Καλλιθέα, το Μαθητικό Συνέδριο με τίτλο: Προφορική ιστορία και διδακτική της Ιστορίας: σχεδιάζοντας μία διδασκαλία «αλλιώς».
Ο φιλολογικός κόσμος είναι ανάστατος από την ολονέν υποβάθμιση και περιθωριοποίηση του μαθήματος της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας και Γραμματείας, το οποίο, για 150 και πλέον χρόνια, κατείχε βασική θέση στο πρόγραμμα σπουδών της Μέσης Εκπαίδευσης και αποτελούσε κραταιό πυλώνα της παιδείας, στο τρίπτυχο Αρχαία Ελληνικά, Νέα Ελληνικά, Μαθηματικά.
Στο προηγούμενο τεύχος 169 της Νέας Παιδείας είχα σχολιάσει την τάση των νεοκαθαρευουσιάνων «λογίων» να έχουν τη λόξα να χρησιμοποιούν καθαρευουσιάνικους μορφολογικούς και συντακτικούς τύπους, προκειμένου να δείξουν στους «πληβείους γλωσσικά» πως ανήκουν στην ανώτερη πολιτιστική ομάδα των «λογίων».
Ο Γιάννης Τσαρούχης σε ανύποπτο χρόνο είχε πει «στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις». Προφανώς η διαπίστωσή του ήταν ειρωνική για τους Έλληνες αλλά συγχρόνως διατύπωνε το δόγμα της νέας εποχής, της μεταμοντέρνας και δεν αφορά μόνο την Ελλάδα αλλά είναι γενικό: το δόγμα του αυτοπροσδιορισμού.
Εμείς οι εκπαιδευτικοί την ξέρουμε από μέσα την εκπαίδευση, τη ζήσαμε και τη ζούμε, η γνώση μας είναι άμεση και βιωματική, όχι μόνο από διαβάσματα και πληροφορίες, οι πληγές της είναι και δικές μας πληγές.
Η χρήση αφορά σε είναι λογιότερη και πιο προσεγμένη: Δεν αφορά σ αυτό το θέμα αλλά σε άλλο. Αφορά στους χειρισμούς της κυβέρνησης. Το αφορώ στην περίπτωση αυτή διατηρεί την αρχική του σύνταξη, όταν σήμαινε ό,τι και το αποβλέπω σε ή αποσκοπώ.
Το φιλμάκι παρουσιάζει ένα νέο να οδηγεί το αμαξίδιο της ΑΜΕΑ αδελφής του. Είναι τόσα τα εμπόδια και η κίνηση, ώστε δεν μπορεί να διασχίσει το δρόμο, ενώ όλοι αδιαφορούν. Αγανακτισμένος ο νέος παίρνει ένα σφυρί και καταστρέφει ό,τι βρίσκει μπροστά του. Πράττει σωστά; Η βία που ασκεί είναι «καλή»;
Είναι αρκετά χρόνια τώρα που έχει κανείς την εντύπωση πως ακούει άναρθρες κραυγές, πως ίσως κάποιοι άνθρωποι αποφάσισαν να επιστρέψουν στα σπήλαια, πως ο πολιτισμός μας χωρίς αξίες πια άρχισε μια επικίνδυνη οπισθοδρόμηση και πορεύεται στην αυτοκαταστροφή του, πως το καράβι έχει αρχίσει να γέρνει, ενώ η ορχήστρα εξακολουθεί να παίζει και στα σαλόνια συνεχίζεται ο χορός, όπως τότε με τον Τιτανικό.
