Λαϊκή παράδοση και λογοτεχνία: Δημοτική ποίηση της καθημερινής ζωής, με άξονα το θέμα της αγάπης / του γάμου. Μια διδακτική πρόταση για το γυμνάσιο
Η τρέχουσα έρευνα έχει ως στόχο να παρουσιάσει το θεωρητικό υπόβαθρο της Διαφοροποιημένης Διδασκαλίας καθώς και ένα διδακτικό σενάριο για τη Γλώσσα της Δ' Δημοτικού.
Συγκρίνοντας τον λογοτεχνικό -και μη- τόπο των αφηγήσεων με τους υπαρκτούς «μη-χώρους» της εποχής μας, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτές οι γεωγραφίες μετάβασης επιβιώνουν πλέον μόνο στη μυθοπλασία, ως ντοκουμέντα μιας άλλης εποχής, προκαλώντας μας μια αναπόφευκτα νοσταλγική διάθεση.
Προτείνονται ποικίλες τεχνικές για τον έλεγχο της συμπεριφοράς, για την κινητοποίηση και για τη διδασκαλία του λεξιλογίου σε μαθητές με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής/Υπερκινητικότητας.
Η διδασκαλία της Νεοελληνικής Γλώσσας καθίσταται μια διαδικασία που δεν αφορά μόνο τη γλωσσική κατάρτιση, αλλά και την ενίσχυση της πολιτισμικής κατανόησης και της κοινωνικής ένταξη.
Σε τελική ανάλυση, μας λέει ο Lüthi, το λαϊκό παραμύθι έχει και μίαν αξιόλογη «ψυχοθεραπευτική» λειτουργία. Αυτός είναι ο λόγος της διαχρονικής μας αγάπης προς αυτό.
Κυρίως όμως την επιστροφή σε μια αφετηρία όπου όλα είναι εφικτά, όπου το μέλλον μοιάζει ένα εύπλαστο στα χέρια του ανθρώπου υλικό, όπου η ελπίδα και η δημιουργία λάμπουν ανόθευτες και αλώβητες.
"ένα ρήμα που να εμπεριέχει όλη την αγωνία και ταυτόχρονα την προσδοκία, την ελπίδα του αφηγητή, του συγγραφέα, του αναγνώστη είναι το: «να ξεδιψάσω»".
[...] πώς ανταποκρίνονται οι μαθητές σε μια διδασκαλία που αξιοποιεί τη μέθοδο του ερμηνευτικού διαλόγου, η οποία αναγνωρίζει το διαλογικό και κοινωνικό ρόλο της λογοτεχνίας και θέτει στο επίκεντρο τον μαθητή-αναγνώστη.
Στο παρόν άρθρο περιγράφονται τα ιδιαίτερα γραμματικά χαρακτηριστικά που φέρουν αυτά τα συντάγματα και πώς η διαπλοκή της όψης, του χρόνου και της έγκλισης καθορίζει την πραγμάτωση ορισμένων τροπικοτήτων ανάλογα με το προτασιακό περιβάλλον.
Η συγκεκριμένη εργασία έχει σκοπό, αφού αναλύσει το θεωρητικό υπόβαθρο της «θεωρίας του τραύματος», να εστιάσει στο τραύμα του 1974 και στο πώς αυτό παρουσιάζεται στην τουρκοκυπριακή ποίηση, μια ποίηση ελάχιστα μελετημένη από την ελληνόγλωσση βιβλιογραφία.
Κι έρχεται εκείνη η μέρα που ο/η εκπαιδευτικός ενημερώνεται ξαφνικά πως τα βιβλία που θα πρέπει να διαβάσουν τα παιδιά είναι συγκεκριμένα, πως έχουν επιλεγεί άνωθεν χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το πλαίσιο, που είναι διαφορετικό κάθε φορά, χωρίς να δίνεται η δυνατότητα επιλογής στον/στην εκπαιδευτικό.
