Αν (λέω αν) πράγματι μπαίνουμε σε τροχιά εξόδου (έστω μακροπρόθεσμης) από την κρίση, αν πράγματι αρχίζει να φαίνεται κάποιο φως (έστω αμυδρό) στην άκρη του τούνελ, θα πρέπει αφού πρώτα μαζέψουμε τα κομμάτια μας και ανασυνταχτούμε, να δείξουμε πως όλη αυτή η περιπέτεια, που διαρκεί συνεχώς επιδεινούμενη οχτώ χρόνια τώρα και που έχει βυθίσει την Ελλάδα στην έσχατη ταπείνωση και τους Έλληνες στην έσχατη εξαθλίωση, κάτι άφησε πίσω της, κάτι θετικό για την περαιτέρω πορεία της χώρας, κάτι σαν ιστορικό μάθημα για τους νεότερους και για τους επιγιγνομένους.
Δυστυχώς, εξακολουθεί εν μέρει να ισχύει, αν δεν επιτείνεται κιόλας σπασμωδικά και κατά περιόδους από τη συνωμοσιολογία της εποχής, τον χυδαίο ιστορικό αναθεωρητισμό και τη μνησικακία που γεννά η κρίση, η πικρή αλλά τόσο εύστοχη διαπίστωση του Μαρκ Μαζάουερ ότι η Θεσσαλονίκη –εκτός από πόλη αγίων και ερώτων- είναι και μια «πόλη φαντασμάτων»
Πέρασε ένας περίπου χρόνος από την έντονη δημόσια αντιπαράθεση που προέκυψε από τα κείμενα που αμφισβητούσαν τη δεδομένη θέση των αρχαίων ελληνικών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και επανέφεραν το θέμα της διδασκαλίας της αρχαιοελληνικής γλώσσας στο Γυμνάσιο.
Όλοι μας παίρνουμε καθημερινά αποφάσεις, όταν βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σοβαρό πρόβλημα ή μια διλημματική κατάσταση, που πρέπει να επιλύσουμε.
Ενα νέο δόγμα που δυναστεύει πλέον τη ζωή μας είναι το δόγμα του τεχνολογικού εκσυγχρονισμού για τα κράτη και για τα άτομα. Εκόντες άκοντες είμαστε υποχρεωμένοι να παρακολουθούμε την τεχνολογική εξέλιξη και να προσαρμοζόμαστε στα κελεύσματά της και στα εκάστοτε νέα επιτεύγματά της.
Το θέλω δε θέλω είναι «εγώ», το πρέπει δεν πρέπει είναι «υπερεγώ». Το πρώτο ζευγάρι είναι φύση (nature), έμφυτο, το δεύτερο είναι αγωγή (culture), επίκτητο.
Όταν οι εικόνες δακρύζουν, όταν η Παναγία εμφανίζεται στα τζάμια, όταν ο κόσμος συνωστίζεται για να αποκτήσει το «αθάνατο νερό» ή το νερό που θεραπεύει τάχα τον καρκίνο, όταν ο κόσμος πιστεύει ότι κάποιος θα σκίσει το μνημόνιο και θα επαναφέρει τη χώρα, την οικονομία, τους μισθούς, τις συντάξεις, τη ζωή στο προ της κρίσης καθεστώς, όταν ο κόσμος πιστεύει ότι κάποιος, πουλώντας τεχνολογία του θεού Απόλλωνα στον Ομπάμα, κέρδισε απεριόριστα χρήματα με τα οποία θα πληρώσει το ελληνικό χρέος, όταν ζουν οι κατάρες, οι όρκοι, τα ξόρκια, τα μάγια, τα ζώδια, τα ξωτικά, τα τάματα, οι συναλλαγές με το θεό και με τους αγίους, όταν κυριαρχεί η μυθική επένδυση της Ιστορίας, όταν η μαγκιά και το νταηλίκι, οι κραυγές και τα συνθήματα γίνονται επιχειρήματα, όταν ο άκρατος και άκριτος ελληνοκεντρισμός, οι ιδεοληψίες, οι αυταπάτες καθορίζουν την πορεία του τόπου, όταν…όταν… τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά.
