Η γνωστή κινέζικη παροιμία λέει «Αν δώσεις ένα ψάρι σ' έναν άνθρωπο θα φάει μια φορά. Αν του μάθεις να ψαρεύει θα τρώει σ' όλη του τη ζωή».
Τον τελευταίο καιρό στο πλαίσιο του διαλόγου για την Παιδεία έχει ανακύψει μια παλιότερη συζήτηση, που φαίνεται να εγείρει και πάλι όχι μόνο συζητήσεις αλλά και έντονες αντιπαραθέσεις.
Μυστήρια ράτσα είναι οι Έλληνες υπουργοί παιδείας. Πριν καλά καλά καθίσουν στην καρέκλα του Υπουργού, διαπιστώνουν πως το εκπαιδευτικό σύστημα βρίσκεται σε στραβό δρόμο, πάσχει.
Δεν ξέρω γιατί επικράτησε η άποψη να παρουσιάζεται, στις παιδαγωγικές σχολές και στα σχετικά σεμινάρια, η Διδακτική και η τεχνική της διδασκαλίας με τους όρους και τη διαδικασία της ούτως ή άλλως άχαρης επιστήμης και όχι με όρους τέχνης και μάλιστα της θεατρικής τέχνης.
Όλοι τώρα ξέρουμε τι θέλουμε, αφού το είχαμε και το χάσαμε. Θέλουμε να έχουμε ένα τεράστιο και γενναιόδωρο κράτος από το οποίο να τρεφόμαστε όλοι, ποιος λίγο ποιος πολύ, κατά δύναμιν έκαστος και κατά τη δυνατότητα προσέγγισής του στο μπουφέ της εξουσίας.
Γιατί είναι τόσο συνηθισμένο τα τελευταία χρόνια στις συναντήσεις τους οι φιλόλογοι να συζητούν για τα Αρχαία Ελληνικά ; Ποια είναι η περιπέτεια στον τίτλο της πρώτης ενότητας, και γιατί πολύχρονη; Δύσκολες οι απαντήσεις δεν είναι.
Μόνο θετική μπορεί να θεωρηθεί η όλο και πιο ένθερμα υποστηριζόμενη άποψη ότι οι αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται προκειμένου να βρούμε διέξοδο από την κρίση η οποία, εδώ και χρόνια, μαστίζει τη χώρα μας, σχετίζονται πρωτίστως με την παιδεία και με ένα όραμα που ανοίγει προοπτικές προόδου, οικονομικής ανάπτυξης και πολιτιστικής άνθισης.
Πριν 40 περίπου χρόνια η επιστημονική Ένωση και το περιοδικό Νέα Παιδεία τόλμησαν ενάντια σ' έναν "προδευτικό" λαϊκισμό και σε έναν προγονοπληκτικό συντηρητισμό να ταχθούν υπέρ της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης του 1976
Ο Γ. Ρίτσος, από τους σημαντικότερους Eλληνες ποιητές, σφράγισε με τη ζωή και την πολυδιάστατη δημιουργία του τη λογοτεχνική πορεία του τόπου μας, γνωρίζοντας, παράλληλα, τη μεγαλύτερη φήμη με τη διεθνή διάδοση και αναγνώριση του έργου του, η οποία συνοδεύθηκε με πολυάριθμες βραβεύσεις και τιμητικές διακρίσεις.
