Είναι να αναρωτιέται κανείς. Έχει χαθεί το μέτρο ολωσδιόλου σε μια χώρα που καταρρέει οικονομικά αλλά και πολιτικά ή δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι χρόνια τώρα η αυθαιρεσία και η αντιφατικότητα αποτελούν συστατικά όχι μόνο του δημόσιου πολιτικού λόγου αλλά και της πολιτικής πρακτικής.
Απoδεχόμενος την πρόκληση του συναδέλφου Γιάννη Μπασλή στην τελευταία Νέα Παιδεία, τ. 145, σελ. 14, αναζήτησα στον ηλεκτρονικό Θησαυρό της Ελληνικής Γλώσσας (= ΤLG) στην 4η έκδοσή του (2002) τη χρήση του ονόματος Κηφισιά ή Κηφισία στους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς.
Ένα νέο πρόγραμμα, που εφαρμόστηκε πιλοτικά και εντάσσεται στο πλαίσιο εφαρμογής των Αναλυτικών Προγραμμάτων για τα Αρχαία Ελληνικά και στις τρεις τάξεις του Γυμνασίου των σχολείων της Κυπριακής Δημοκρατίας, αποτελεί μια φιλόδοξη προσπάθεια της συγγραφικής ομάδας, για την ανανέωση της διδασκαλίας του μαθήματος.
Όπως και άλλοτε έχω σχολιάσει, στις αυτοδιοικητικές εκλογές και στις ευρωεκλογές φάνηκε για ακόμα μια φορά από τη μια η ανικανότητα των υποτιθέμενων επιφανών δημοσιογράφων να διευθύνουν μια συζήτηση, κι από την άλλη η ανικανότητα των πολιτικών να διαλέγονται.
Στο προηγούμενο τεύχος της Νέας Παιδείας (149) είχα επισημάνει ότι στη σκέψη του Υπουργείου Παιδείας φαίνεται να είναι η προοδευτική μετατροπή του σχολείου από κέντρο μάθησης και καλλιέργειας δεξιοτήτων (ατομικών και κοινωνικών) των μαθητών σε κέντρο οικονομικής εκμετάλλευσής τους.
Το ωραίο (το «καλόν» των αρχαίων) είναι ποιότητα που κανονικά σχετίζεται με την τέχνη και την αισθητική, είναι κατηγορία της αισθητικής το ωραίο αλλά δεν έχει πάντα, παντού και για όλους το ίδιο περιεχόμενο.
Όλες οι πληροφορίες και όλες οι γνώσεις είναι στο διαδίκτυο. Η παρέα μου, μια παρέα ηλικιωμένων με υψηλή παιδεία, γελάμε κάποτε που καταφεύγουμε σε ένα κοριτσάκι για να μας λύσει με το «έξυπνο κινητό» του γλωσσικές απορίες ή να μας δώσει πληροφορίες τις οποίες βρίσκει αμέσως στο διαδίκτυο.
Η σχέση μας με το δημοτικό τραγούδι, που έπαψε εδώ και δεκαετίες ν αποτελεί βίωμα των νεοελλήνων, είναι, θα έλεγα, αντιφατική. Από τη μια το εξυμνούμε κι από την άλλη το παραμελούμε εντελώς.
Το πρώτο βιβλίο της Ελένης Λόππα ήταν ένα μυθιστόρημα με αυτοβιογραφικά στοιχεία, Το άσπρο χαρτί σκληρός καθρέφτης. Το δεύτερο Οι Εμιγκρέ αφορά τρεις ιστορίες ανθρώπων, όπως λέει και ο υπότιτλος, με την έννοια ότι η αφήγηση αγγίζει δυνατά σημεία αλλά και αδυναμίες στη ζωή τους, αφού για την ανθρώπινη φύση πρόκειται.
Τους τελευταίους μήνες παρακολουθώ μια συζήτηση που έχει ανοίξει στο Ηνωμένο Βασίλειο με αφορμή τις θέσεις του βρετανού υπουργού Παιδείας. Η βασική του παιδαγωγική τοποθέτηση συνοψίζεται σε δύο λέξεις: military ethos.
Στις περισσότερες χώρες του δυτικού κυρίως κόσμου σήμερα η εκπαιδευτική πολιτική, διαμορφώνοντας ένα συγκεντρωτικό θεσμικό πλαίσιο, επιδιώκει να ελέγξει πλήρως την εκπαιδευτική διαδικασία.
Πραγματοποιήθηκε, με εξαιρετική επιτυχία, υπό τη σκιά του Σωκράτη1, στην αυγουστιάτικη Αθήνα (4-10/8/13) και για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το 23ο παγκόσμιο συνέδριο Φιλοσοφίας, - κατακυρωμένο παμψηφεί το 2008, από τη Διεθνή Ομοσπονδία Φιλοσοφικών Εταιρειών-, με θέμα: «Η φιλοσοφία ως έρευνα και τρόπος ζωής», που συνέπεσε μάλιστα με τη συμπλήρωση 2.4002 χρόνων από την ίδρυση και λειτουργία της Ακαδημίας του Πλάτωνος.
