Ένα σύστημα, λοιπόν, παροχής δημόσιας εκπαίδευσης το οποίο εξασφαλίζει ισότητα ευκαιριών και απουσία κάθε διάκρισης μεταξύ των μαθητών, διασφαλίζει το κοινωνικό consensus, τη «δικαιοσύνη ως ακριβοδικία» και, εν τέλει, τη βιωσιμότητα του θεσμού της εκπαίδευσης ως θεμελιώδους παράγοντα διάπλασης ελεύθερων και υπεύθυνων πολιτών, το οποίο αποτελεί και συνταγματική επιταγή.
Προτείνονται ποικίλες τεχνικές για τον έλεγχο της συμπεριφοράς, για την κινητοποίηση και για τη διδασκαλία του λεξιλογίου σε μαθητές με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής/Υπερκινητικότητας.
Η διδασκαλία της Νεοελληνικής Γλώσσας καθίσταται μια διαδικασία που δεν αφορά μόνο τη γλωσσική κατάρτιση, αλλά και την ενίσχυση της πολιτισμικής κατανόησης και της κοινωνικής ένταξη.
Σημαντική πτυχή του έργου τους αποτελεί η γλώσσα, καθώς ο Vygotsky έχει ασχοληθεί, στο σημαντικότερο έργο του, με τη σχέση σκέψης και γλώσσας, ενώ ο Freire επιχείρησε να διερευνήσει πώς μέσα από την ανάγνωση της λέξης «μαθαίνουμε» και μπορούμε να μετασχηματίσουμε τον κόσμο.
Τα ευρήματα ανέδειξαν ότι η ΜΜΑΕ προσέφερε το κατάλληλο υποστηρικτικό περιβάλλον για την ανάπτυξη κριτικού στοχασμού σε υψηλά επίπεδα και παράλληλα για την καλλιέργεια συναισθηματικών δεξιοτήτων που συνθέτουν τη συναισθηματική νοημοσύνη.
Στην Ελλάδα οι εξετάσεις επικεντρώνονται περισσότερο στην αναπαραγωγή γνώσεων, ενώ στη Γαλλία δίνεται έμφαση στην ανάλυση προβλημάτων.
"Ακόμα περισσότερο, πώς η «τεχνική» αυτή επιβεβαιώνει τη δήθεν δομική ενότητα που τόσο απεγνωσμένα πασχίζεται να αποδειχθεί πως διαθέτει η ελληνική γλώσσα στο μάθημα των αρχαίων ελληνικών; Πώς συνδράμει αυτή η «τεχνική» στο να μιλάμε και να γράφουμε «σωστά» και «καλύτερα» νέα ελληνικά;"
"Το ζήτημα είναι αν η εκπαιδευτική κοινότητα θα το επιτρέψει, από φόβο ή βόλεμα, ή θα προστατέψει έμπρακτα τις διαφορετικές φωνές στο σχολείο."
Η εργασία καταπιάνεται με κάποιες από τις παθογένειες που αφορούν την Ιστορία στο Λύκειο· μάλιστα, ιδιαίτερα στην τελευταία τάξη, η οποία συνδέεται άμεσα με τις πανελλαδικές εξετάσεις και την εισαγωγή των παιδιών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
"Αλλά ενώ όλα τα στοιχεία δείχνουν τη βελτίωση, έχω την αίσθηση πως η ίδια η Εκπαίδευση μάλλον υποβαθμίστηκε, απαξιώθηκε, υποτιμήθηκε, αποδυναμώθηκε. Δεν έχει πια το κύρος και την αίγλη που είχε άλλοτε, δεν δίνει τις ελπίδες και τις προοπτικές που έδινε άλλοτε".
Ο συγγραφέας, χρησιμοποιώντας την τεχνική της εσωτερικής συνέντευξης, γράφει στις 144 σελίδες του βιβλίου την προσωπική του ιστορία, την προσωπική του διαδρομή και μέσα από αυτήν, την ιστορία της ελληνικής Εκπαίδευσης, από το 1964 έως τις μέρες μας.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα το υπουργείο Παιδείας φαίνεται να επιχειρεί μια «αποδόμηση» της παραπάνω λειτουργίας των εξετάσεων με «πλάγιο» αλλά ιδεολογικά προσανατολισμένο τρόπο.
Διαπιστώνοντας με νηφαλιότητα τη διάσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης, ο συγγραφέας επιχειρεί να κυρώσει το έναυσμα μιας συνολικής αναθεώρησης και επαναπροσανατολισμού προς το σκόπιμο και το επωφελές της διαρκούς εκπαίδευσης των εκπαιδευτικών.
Σε τελική ανάλυση, μας λέει ο Lüthi, το λαϊκό παραμύθι έχει και μίαν αξιόλογη «ψυχοθεραπευτική» λειτουργία. Αυτός είναι ο λόγος της διαχρονικής μας αγάπης προς αυτό.
